Interview Yanina Wickmayer

Een interview regelen met Yanina is niet evident. Ze wordt overspoeld met aanvragen. Kranten, tijdschriften, talkshows, radioprogramma’s…overal willen ze haar te gast. Maar het is druk. Te druk. Tussen twee tornooien door is ze even in het land. Om te trainen weliswaar. We mogen haar opzoeken na een training in het opleidingscentrum van de Vlaamse Tennisvereniging in Wilrijk.

Je bent één week in België om te trainen. Hoe zien jouw dagen eruit?

"Ik sta op rond half zeven. Mijn eerste training begint om 9 uur. Om 12 uur eet ik iets en in de namiddag train ik opnieuw: tennistraining, conditietraining… Tegen zes uur ben ik klaar en ga ik naar huis. Ik kook samen met papa, we eten en dan kruip ik nog een uurtje in de zetel. Om wat te lezen of tv te kijken zodat mijn spieren kunnen ontspannen. Tegen negen uur lig ik in bed."

Ben je altijd al zo gedreven geweest?

"Voor een stuk wellicht wel, maar anderzijds denk ik niet dat het echt aangeboren is. Een groot deel moet je er zelf uithalen. Hard en gedisciplineerd zijn, ligt me gewoon. Ik kan niet gelukkig zijn als iets me in de schoot geworpen wordt."

Op je negende is je mama gestorven en ben je samen met je vader naar Amerika vertrokken. Hoe heb je je papa daartoe kunnen overhalen?

"Ik wilde gewoon even alles vergeten. Ik wilde thuis weg en mij concentreren op andere dingen. Mama was twee jaar ziek geweest. Ze werd thuis verzorgd. En ons huis deed ons alleen maar aan die periode terugdenken. Ik kon dat niet aan. Ik wist dat ik beter in een ander land zou gaan wonen, naar een andere omgeving zou gaan om alles op mijn gemak te verwerken. En mijn papa is me gevolgd. Ik denk dat dat een van de beste keuzes van mijn leven is geweest. Voor een buitenstaander is het misschien raar dat je als negenjarige aan je vader kan zeggen: "Ik wil naar Amerika." Maar ik was al zo zelfstandig, had al zoveel meegemaakt."

Lees het volledige interview met Yanina Wickmayer in Libelle 13 (1 april 2010)