Johan Vande Lanotte: doortastend politicus met een zacht hart

Streelt het uw ego dat u gevraagd wordt al Koninklijk Bemiddelaar?

“Ik mag niet zeggen dat het me niets deed. Maar toch niet echt veel. (lacht) In de politiek wordt je ego, zeker als je minister bent, elke dag gestreeld, maar ik heb geleerd dat je best ver uit de buurt blijft van alles wat je ego streelt. Je moet daar door kijken. Ik heb die opdracht aanvaard omdat het belangrijk was voor het land en omdat ik hoopt dat ik iets kon bijbrengen. Hm. Dat klinkt wel zwaar.” (lacht)

Uw moeder was nog niet ziek toen u aan de opdracht begon.

“Nee en toen ze in het ziekenhuis opgenomen werd, ben ik onmiddellijk drie dagen gestopt met werken om bij haar te kunnen zijn. Ik had dat nodig. Ook voor mezelf. Om het te verwerken, want het was meteen duidelijk dat het niet meer goed zou komen.”

Maar na 3 dagen bent u toch weer aan de slag gegaan.

“Je weegt alles af. Ik was minister van Begroting toen mijn vader ziek werd, en ik heb 10 dagen lang elke nacht bij hem geslapen in het ziekenhuis. Hij was meestal bij bewustzijn, we hebben afscheid kunnen nemen en ik was erbij toen hij stierf. Bij mijn moeder was het nooit duidelijk of ze ons kon horen, ze sliep de hele tijd. Urenlang bij haar bed zitten, had geen zin. Ik ben elke dag bij haar geweest, maar ik heb mijn opdracht verdergezet. Ik denk dat ze dat zou gewild hebben.”

U bent als enige van drie zonen overgebleven.

“Mijn ene broertje is gestorven toen hij nog maar drie dagen oud was, mijn andere broer overleed aan leukemie toen hij 24 was. Twee kinderen verliezen is hard. Zo hoort het leven niet te lopen. Op dat moment wordt dat ene kind dat overblijft belangrijker. Iets waar je je aan vastklampt. Als enige achterblijven, was niet simpel. Je draagt een schuldgevoel mee. Waarom zij en ik niet. Als je 18 bent, zoals ik toen, is dat zwaar.”

U bent zelf vader van zes kinderen…

“De clanoverste, nu. Ik ben zelfs al driemaal grootvader. Kinderen zijn een wonder. Zonder hen zou ik niet goed terechtgekomen zijn, daar ben ik zeker van. Ik zou verloren gelopen zijn. Ik heb het na de dood van mijn broer lang moeilijk gehad, maar als je kinderen hebt, kan je niet instorten. First things first, zegt je instinct. Je moet voor hen zorgen, ook als het leven je niet gunstig gezind is. Mijn kinderen hebben mijn leven structuur en stabiliteit gegeven. En zin. Ik ben absoluut aan het verknocht.”

Lees het volledige interview in Libelle 12 (24 maart 2011)