Lezeres in het buitenland: “Het waren jaren vol ups en downs, maar spijt heb ik nooit gehad”

Door Diny Thomas

08 jun 2019

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Eveline (48) is één van hen. Na het overlijden van haar man, vertrok ze meer dan twintig jaar geleden op reis naar Australië, om uiteindelijk te stranden in Nieuw-Zeeland.

Eveline: “1995, het jaar dat heel mijn wereld in elkaar stortte. Mijn man Paul had nog maar net z’n dertigste verjaardag gevierd toen hij plots overleed. Een herseninfarct. Al de plannen die we nog samen hadden, de toekomst die nog zoveel voor ons in petto had, werd me van de ene op de andere dag afgepakt.

Heel even heb ik gedacht dat mijn leven voorgoed voorbij was, dat ik nooit meer gelukkig kon zijn. Toch vond ik uiteindelijk de moed om verder te gaan. Maar ik had tijd nodig, voor mezelf. Mijn plan: de wereld rondreizen, genieten van de natuur en mijn leven weer op de rails krijgen. Ik propte mijn rugzak vol en stapte op het vliegtuig richting Australië. Zes maanden lang trok ik door het regenwoud, de outback en werkte ik op een zeilboot.

Schuilen in een hutje

Na die zes maanden voelde ik me eindelijk beter, gelukkig zelfs. Het rondtrekken deed me duidelijk deugd, dus besloot ik nog een tijdje verder te reizen. De volgende bestemming? De Nieuw-Zeelandse bergen. Ik was nog maar net aan een helse trektocht begonnen, toen ik midden in een stortbui terechtkwam. In een van de hutjes, waar je als wandelaar kunt overnachten, ging ik schuilen. En ik was duidelijk niet de enige die een droog plekje zocht. Bruce, een rasechte Nieuw-Zeelander schuilde met me mee.

Alsof het allemaal nog niet gek genoeg was, kwam er ook een man uit Alaska binnen. Met een fles sterke drank. Urenlang speelden we kaartspelletjes, en dronken we een glaasje. Het was zo gezellig, dat we de regen al snel vergaten.

Opnieuw vlinders in de buik

Eens de hemel weer opklaarde, gingen we elk onze eigen weg. Bruce had me op het laatste moment nog zijn nummer gegeven. ‘Als je in Auckland bent, bel me dan’, zei hij. Een klein maandje later zag ik hem opnieuw. Het plan was om maar even te blijven, om dan terug te keren naar huis. Maar het was zo leuk, dat ik toch wat langer bleef. Het klikte, het voelde goed, dus waarom niet?

Uiteindelijk sloeg de vonk tussen mij en Bruce helemaal over. Ik geef toe: het ging allemaal snel. Twee jaar eerder was ik mijn man verloren, en plots had ik de liefde weer gevonden. Kon dat wel? Mocht dat wel? Maar ik was nog jong, ik had nog een heel leven voor mij, dus waarom wachten. En lukte het niet, ging ik gewoon terug naar huis.

Onvoorwaardelijke steun

Een paar maanden later keerde ik terug naar huis, mét Bruce. Hij ontmoette mijn familie, mijn vrienden, zelfs de familie van Paul. Iedereen was meteen enthousiast. Niemand die me verweet dat ik te snel ging, of ook nog maar het idee had dat ik Paul vergeten was. Nee, iedereen zag hoe gelukkig ik was… Daar ben ik hen tot op de dag van vandaag nog steeds ontzettend dankbaar voor. Uiteindelijk trouwden Bruce en ik, in mijn geboortedorp, en keerden we voorgoed terug naar Nieuw-Zeeland.

Ups en downs

Ik moet toegeven: het was zeker niet makkelijk. Iedereen achterlaten om aan de andere kant van de wereld opnieuw te beginnen, het is niet niks. Maar spijt heb ik nooit gehad. Bruce en ik zijn tien jaar heel gelukkig geweest samen, en we kregen twee schatten van kinderen. Maar jammer genoeg kwam er een einde aan ons huwelijk. Een moeilijke periode, zo zonder familie rond me. Ik had op dat moment kunnen terugkeren naar België, naar mijn familie en vrienden, maar wat met de kinderen? En Bruce? Hij was een fantastische vader voor de kinderen, een goede vriend voor mij. Ik kon niet anders dan blijven en er het beste van maken.

En dat lukte, heel goed zelfs. Ik kwam opnieuw iemand tegen, waarmee ik zes jaar geleden verhuisde naar een populaire toeristische badplaats, mét surfstrand en hotsprings. En ik werd opnieuw mama van een dochter, én een zoon. Ja, het waren jaren vol ups en downs, jaren waarin ik veel heb gelachen, en nog meer heb gehuild. Maar spijt heb ik zeker niet. Ik hou van mijn Belgische roots, maar mijn thuis, dat is Nieuw-Zeeland.”

HET LAND VAN DE KIWI’S

Het grootste cultuurverschil: “Sport wordt in Nieuw-Zeeland met de paplepel meegegeven. Rugby, netbal, hockey, cricket en zeilen, sporten die in België nog vrij onbekend zijn, die zijn hier razend populair. Niet moeilijk dat The All Blacks de nationale trots zijn. Als zij een rugbymatch spelen, dan ligt het hele land stil.”

De aangenaamste verrassing: “Hoe gek de Kiwi’s, oftewel de Nieuw-Zeelanders, wel niet zijn op België. De jonge mensen hebben het vaak over Tomorrowland, maar ook Brugge en Brussel zijn topfavorieten. En dan vooral voor het lekkere bier, de chocolade, de Rode Duivels en de meisjes die op de toog dansen. Al vinden ze dat laatste eerder vreemd, denk ik. (lacht)”

Het grote voordeel: “Auckland, de stad waar ik woon, heeft echt alles: uitgedoofde vulkanen, witte en zwarte zandstranden, prachtige eilanden in de buurt en heel wat natuurparken in de omgeving. Mijn tuin gaat over in een wandelpaadje richting het water, dus kan ik makkelijk een kajak in het water leggen en weg ben ik. Zalig!”

Het grote nadeel: “Nieuw-Zeeland ligt ver weg van alles, en dat is echt genieten. Maar soms is het ook vervelend: als ik een concert of een tentoonstelling wil meepakken, moet ik vaak het vliegtuig nemen. Als er toch eens een grote ster naar hier komt, dan ben ik zo blij als een kind in een snoepwinkel. (lacht)”

Het moeilijkste moment: “Het overlijden van mijn vader. Hij sukkelde met zijn gezondheid, en een paar jaren na mijn vertrek, is hij jammer genoeg gestorven. Hij heeft niet eens de kans gehad om op bezoek te komen. Dat doet nog steeds pijn, zeker omdat hij zo trots was op z’n kleinkinderen.”

Het grootste gemis: “Daar moet ik niet lang over nadenken: mijn familie. Ik kom uit een warm en héél hecht nest. Het viel me bijzonder zwaar toen ik ze achterliet, en dat is nog steeds zo. Als ze me komen opzoeken, of ik naar hen ga, dan is het afscheid een echte kwelling.”

Spijt? “Neen, absoluut niet. Na al die jaren zie ik mezelf ook gewoon als een ‘Belkiwi’: ik ben én blijf voor eeuwig een Belg, ik hou van mijn roots. Ik sta gewoon met één voet in de Vlaamse klei, en met de andere in de Nieuw-Zeelandse vulkaangrond. Het ideale scenario: dat ik op beide plekken tegelijk kon wonen. Helaas.”