Lezeres in het buitenland: “Als twee dronken Spanjaarden ruzieden, kwam ik als een echte Spaanse furie tussenbeide” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Sofie verkaste meer dan twee jaar geleden met haar man Wouter naar Spanje, en kwam na wat omzwervingen terecht in het bergdopje Colmenar in Málaga.

Sofie (37): “Als ik nu terugkijk op mijn leven van drie jaar geleden, dan vraag ik me soms af waarom ik niet eerder de sprong heb gewaagd… Jàrenlang heb ik samen met mijn mama een succesvol taxibedrijf in het Oost-Vlaamse gerund. En begrijp me niet verkeerd: het was heerlijk om als chauffeur het land te doorkruisen. Maar het waren de veeleisende klanten die me tonnen energie kosten.

Genoeg is genoeg

Ik herinner me nog goed dat ik op een ochtend, om zeven uur ’s morgens om precies te zijn, een aanvraag binnen kreeg van een dame die een rit wilden boeken, voor over drie maanden. Omdat ik op dat moment in de taxi zat met een klant, op weg naar de luchthaven, dacht ik bij mezelf: dat bevestig ik straks wel. Maar nog geen twee uur later begon mijn telefoon te rinkelen. De ene oproep na de andere kwam binnen. Het was die dame, die het niet vond kunnen dat ik na twee uur nog altijd niet had gereageerd. Schandalig is het, brulde ze door de telefoon. Ik zat te trillen achter mijn stuur, van pure colère. Dat was het moment dat ik in mijn hoofd de klik heb gemaakt: ik was er klaar mee.

Dat mijn man Wouter en ik meteen naar Spanje keken, was niet toevallig. In mijn jeugd heb ik altijd moeite gehad met mijn gewicht. Ik was niet de magerste, maar op mijn achttiende wist ik toch serieus wat kilo’s kwijt te spelen. Daardoor had ik het eigenlijk altijd koud. Alsof ik mijn warm dekentje verloren was. Ik had nood aan de zon, en waar schijnt die haast het hele jaar door? In Spanje. (lacht)

Vier keer méér

Als ik één keer een beslissing heb genomen, dan ga ik ervoor. Op amper vier maanden tijd hadden we een huurhuisje en een wagen gevonden in Spanje. Normaal gezien zouden we een bed & breakfast overnemen, maar die plannen moesten we opbergen nadat de eigenaars plots vier keer meer vroegen dan oorspronkelijk was afgesproken. En daar hadden Wouter en ik het geld gewoon niet voor. Een zware tegenslag, maar het heeft ons niet tegengehouden om toch te vertrekken.

Of vrienden en familie ons voor zot verklaarden? Waarschijnlijk. (lacht) Maar de reacties waren overwegend positief. Sommigen waren gezond jaloers, anderen vonden het moedig. Mijn vader vond het helemaal geweldig. Hij heeft zelf altijd graag gereisd en zag meteen zijn kans om regelmatig een tripje naar Spanje te boeken. (lacht) Mama daarentegen had het moeilijker. Gelukkig zag ze niet veel later wel in dat ik in Spanje écht gelukkig ben.

Intense afscheidsmomenten

Begin januari 2019 was het dan zover. Drie dagen vóór het vertrek hebben we ons heel hebben en houden in een vrachtwagen geladen, die meteen richting Spanje vertrok. Wouter en ik hebben dan nog de tijd genomen om bij iedereen langs te gaan. Het waren geen Ik Vertrek-toestanden met een groots afscheidsfeestje en spandoeken om ons uit te wuiven, maar wel intense momentjes waar we nog altijd met een warm gevoel naar terugkijken.

Intussen zijn we tweeënhalf jaar verder en is er ongelooflijk veel gebeurd. In het begin was het plan om een eigen zaak te beginnen, voor het onderhoud van vakantiehuizen. Maar daarmee vonden we uiteraard het warm water niet uit. (lacht) Uiteindelijk ben ik dan maar begonnen in een immobiliënkantoor, met Google Translate als mijn beste vriend aangezien ik geen woord Spaans sprak. Later werkte ik nog in ’s werelds kleinste chocoladefabriek en runden Wouter en ik een bed & breakfast.

Als een echte Spaanse furie

Tot voor kort hielden we een typische Spaanse bar open, in een van de armste dorpen van het land. Maar met één koffie op een hele namiddag konden we de rekeningen niet blijven betalen… Jammer, want voor ’t eerst hadden we het gevoel dat we eindelijk ons plekje hadden gevonden. We leerden er de Spanjaarden hutsepot eten, en als er een ruzie ontstond tussen twee dronken mannen, kwam ik er als een echte Spaanse furie tussen. (lacht)

Als ik eerlijk ben, heb ik me wel eens afgevraagd of het niet beter zou zijn om gewoon terug te keren naar België. Maar Wouter en ik voelden gewoon dat onze plek in Spanje was. Het was een hele zoektocht om ons nieuwe leven in te richten, maar sinds kort zijn we weer op de goede weg. Samen runnen we een onlineshop voor honden: Nubraculo, genoemd naar onze vier honden. Daarnaast volg ik de ene opleiding na de andere om binnenkort als hypnotherapeut aan de slag te kunnen. We waren alle twee de passie en de moed even kwijt, maar nu zijn we gelukkiger dan ooit. Dat is wat telt, toch?”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “De eerste Spanjaar mét stress, die moet nog geboren worden. (lacht) Zelfs het woord burn-out kennen ze gewoon niet. Het zijn ook echte koffiedrinkers. En op snikhete dagen durven ze zelfs te klagen dat de koffie niet heet genoeg is!”

Het grote voordeel: “Heel simpel: dat ik eindelijk mezelf kan zijn. Ik hoef me niet langer druk te maken over een mooie wagen of een dure telefoon. In Spanje draait alles rond familie, vrienden, … Samen genieten van de simpele dingen in ’t leven.”

Het grote nadeel: “Dat je geen vangnet meer hebt. Zonder kinderen heb je dat misschien minder nodig, maar toch…”

De levenskwaliteit: “Stukken beter dan vroeger. De zon schijnt haast elke dag, de natuur is prachtig en de Spanjaarden zijn zo’n hartelijke mensen. Heerlijk!”

De grootste blunder: “Niet per se een blunder, maar wel een grappig momentje. De Spanjaarden in onze bar hadden het moeilijk om mijn man zijn naam uit te spreken. Wouter werd al snel water (op z’n Engels) waarvan wij uiteindelijk agua maakten. Geen enkele klant deed nog moeite om Wouter te roepen, iedereen riep gewoon om agua.” (lacht)

Het moeilijkste moment: “Het moment dat Wouter en ik hulp móesten vragen aan familie en vrienden. Niemand geeft graag toe dat het even wat moeilijker gaat…”

Het grootste gemis: “Préparé en belegde broodjes! In Spaanse bars vind je wel broodjes, maar die worden áltijd opgewarmd…”

Spijt? “Nog geen moment! Sinds de verhuis zijn we twee keer moeten terugkeren: voor de begrafenis van twee van onze grootouders. Maar na enkele dagen snakten we alweer naar het Spaanse leven. Het perfecte bewijs dat verhuizen de beste beslissing was.”

Wil je meer lezen? Op Hypno Coach en Nubraculo kom je meer te weten over haar avonturen. 

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “De eerste weken behielpen we onszelf met de meubels en het gerief van de vorige eigenaars”
• “Soms moet je diep zinken om voor jezelf te dúrven kiezen”
• “Als je iets wilt, dan ga je ervoor”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!