Vrouwen & politiek: Annemie Turtelboom

Bent u echt zo feministisch als men zegt?

“Ja, absoluut. Maar ik was dat niet toen ik twintig was. Toen dacht ik nog: je hebt al vrouwen evenveel kansen in de samenleving als een man. We kunnen allemaal studeren. We kunnen allemaal werken. We zijn zelfs luxepaardvrouwen: we hebben niet meer moeten strijden voor stemrecht of het recht op werk. En toch word ik meer en meer feministisch omdat ik merk dat als je kinderen hebt – en ook al heb je een man die je alle ruimte geeft om te ontwikkelen – je je nog altijd meer moet verantwoorden waarom je bijvoorbeeld zelden of nooit aan de schoolpoort staat. Of waarom je niet zus of zo doet met de kinderen.”

Hebt u een fijne jeugd gehad?

“Absoluut. Ik heb een broer en een zus. En drie neven en nichten die in de buurt woonden. We gingen samen naar school, te voet. En na school speelden we samen. Ik heb daar goeie herinneringen aan. Ik ben de tweede in de rij en dat is ook echt mijn positie. Mijn zus is zes jaar jonger. Ze was een beetje onze levende pop. Ze werd ook beschermd tegen alles wat gebeurde. Mijn broer was de oudste en dus de wijste. Ik ben echt de middelste. Gesandwicht tussen die andere twee.”

Was u rebels? Een moeilijke puber?

“Ik denk niet dat ik een gemakkelijke puber was. Ik behoorde tot de categorie die voortdurend kloeg: “De anderen mogen altijd alles en ik mag nooit niks.” Ik ben streng opgevoed maar ik zal wel vaak overdreven hebben. In je puberteit zie je zaken niet in het globaal kader. Ik mocht ook niet vaak uitgaan, maar achteraf gezien ben ik daar wel blij om, omdat het je toch wel leert om binnen grenzen te werken. En dat is iets wat je binnen elke job moet kunnen.”

Emoties in de politiek kunnen volgens u?

“Ja, natuurlijk zijn emoties welkom. Ik kan wat het voorbije jaar is gebeurd niet van mij afschudden. Wat ik bij die explosie in Luik gezien heb, bij de treinramp in Buizingen, bij de overstromingen…tart elke verbeelding. Ik heb met een vrouw gepraat die zei: “Ik heb kanker en mijn dokter heeft me net verteld dat de chemotherapie niet meer werkt. Nu zit ik hier met mijn huis overstroomd. Wat moet ik nu doen?” Zo’n dingen neem ik mee naar huis. Het is ook niet erg als ik een traan wegpink op een begrafenis van slachtoffers. Ik ben ook maar een mens.”

Lees het volledige interview in Libelle 15 (14 april 2011)