Werner De Smedt: Ik geloof in…

Wanneer heb je voor het eerst gedacht: ik ben een acteur?

“Als kind kwam ik toevallig op een muziekacademie terecht, en daar had ik snel het gevoel dat ik er op mijn plaats zat. Ik was vrijer zodra ik op het podium stond, ik voelde me daar geborgen. Dat zal zeker en vast ook te maken gehad hebben met de mensen die er rondliepen, en die een andere soort aandacht hadden voor mij dan de leraars op de school waar ik zat. Zij zagen wel iets in het dromerige kind dat ik was, terwijl ze dat op het college net vakkundig de kop probeerden in te drukken.”

Acteren is: mensen laten geloven in iets dat er niet is. Toen ik de ’making of’-filmpjes van Dossier K. bekeek, viel me op hoe jullie het ene moment lol staan te trappen en meteen daarna een razend spannende actiescène opnemen. Ik zou dat niet kunnen.

“Dat is nu net het mysterieuze aan acteren: op het moment dat je eraan begint, schakel je je verstand uit en probeer je vanuit die onbevangenheid vorm te geven aan een gevoel. Dat is heel bevrijdend, en ik wou dat ik dat in het dagelijks leven ook wat meer kon. Al onze twijfels zijn eigenlijk vergissingen van ons verstand: we maken onszelf wijs dat er onoverkomelijke problemen zijn, terwijl dat niet zo is. Op de set vallen die angsten weg, en dat is bijna verslavend.”

Zit er ook iets van een held in jou?

“Ik denk het wel. Al hou ik meer van helden met een foutje, mannen die ook iets breekbaars hebben. De antiheld, daar sympathiseer ik mee. Maar ik zie me wel een brandend huis in lopen om iemand te redden.”

Voor wie of wat zou je dat meteen doen?

“Voor om het even wie, en als ik het iets dichter bij huis zoek, dan zou ik mijn leven geven voor mijn vrouw en de twee kinderen. Zij zijn mijn motor, mijn kracht, mijn alles: ze maken het leven de moeite waard. Ik vind het ook een prettig gevoel dat ik me ten dienste kan stellen van hen, om hen het leven aangenamer te maken.”