Wil de échte Rani De Coninck opstaan?
Quote van de week: "Een 9 op 10 geef ik mijn leven. Misschien zelfs een 9,5!"
De lekkerbek
“Ik eet enorm graag. Altijd al gedaan. Ik woonde als kind in Lochristi, vlakbij Beervelde, het aardbeiendorp. Een van mijn vroegste herinneringen is dat mijn vader en ik samen naar de aardbeienmarkt gingen, 2 kilogram aardbeien en twee grote, verse witte broden kochten. Thuis belegde mijn vader al dat brood met geplette aardbeien en bruine suiker. De boterhammen vormden een gigantische stapel en ik was nog zo klein dat ik daar volledig achter verdween. Met mijn handjes kon ik nét de bovenste boterham nemen en vervolgens at ik de stapel helemaal op. Dat aardbeienseizoen was voor mij een van de hoogtepunten van het jaar. Waar ik dan weer een hekel aan had, was lever. Van mijn moeder moesten we dat eten omdat het zo ‘gezond’ was.”
De moeder
“Ik heb drie kinderen. Beau is 17, Dora 15 en Leon is 21 maanden. Een groot verschil in leeftijd, maar ik denk niet dat ik voor Leon een andere moeder ben dan voor Beau en Dora. Ik ben streng, maar liefdevol. Beleefdheid, respect voor andere mensen, dankbaarheid: dat zijn dingen waar ik op hamer. Zo vind ik het onaanvaardbaar als Beau en Dora sms’en terwijl we tv kijken. Ik vind dat onbeleefd, een dooddoener voor de sfeer en geweldig storend. Natuurlijk ‘vergeten’ ze de regels soms, maar ik denk dat ze zélf al gemerkt hebben dat het aangenamer is om een film of programma te volgen zonder afleiding.”
De echtgenote
“Ik zie mijn kinderen doodgraag en ze zijn het allerbelangrijkste in mijn leven, maar alles moet in evenwicht zijn. Ik zal nooit vergeten dat ik ook de vrouw ben van mijn man. Daar moet je echt waakzaam voor blijven. Een baby slorpt al je aandacht en liefde op, eigenlijk wil je niets liever dan dat wezentje opeten. Maar je moet bewust tijd vrijmaken voor elkaar. Toen de eerste aflevering van Mijn Restaurant! uitgezonden werd, zijn Laurens en ik in de zetel gekropen met een glas champagne. Aan Valentijn hechten we niet zoveel belang, we houden allebei meer van onverwachte attenties. Enkele jaren geleden zaten we eens in een lekker restaurant aan zee toen er plots een fanfare voor het raam opdook. Tik, tik, tik deed de dirigent en toen begonnen ze Happy Birthday te spelen. Ik werd natuurlijk zo rood als een tomaat, maar ik vond het wel superlief. Vooral omdat het helemaal niet voorbereid was. Laurens was gewoon een fanfare gepasseerd op weg naar het restaurant en had aan die mannen gevraagd of ze even voor ons raam wilden komen spelen. Ja, dat is mijn man. Ik heb hem op mijn beurt eens ontvoerd op zijn werk voor een verrassingsweekendje.”
Lees het volledige interview met Rani De Coninck in Libelle 38 (22 september 2011)