Mother and Daughter Hugging --- Image by © Kevin Dodge/Corbis

Daniëlles dochtertje Anouk (9) volgt al twee jaar therapie

Door Els De Ridder

Steeds meer kinderen hebben het psychologisch moeilijk en dan kan therapie soelaas bieden. Hoe het als ouder voelt als je kind in therapie gaat, vertelt mama Daniëlle.

Mama Daniëlle: “De impact van leven in een nieuw samengesteld gezin op een lieve, maar gevoelige meid had ik onderschat.”

“Tot haar zevende was Anouk een vrolijke spring-in’t-veld. We hadden het goed samen, ook al waren we geen compleet gezin meer. Ik scheidde van haar papa toen Anouk tien maanden was – haar vader en ik hebben nog steeds een goed contact. Toen ik enkele jaren later Geert ontmoette, een gescheiden papa met drie kinderen, dacht ik dat we zonder veel problemen een nieuw samengesteld gezin konden vormen. Ook al zouden Anouk en ik bij een gekwetst gezin intrekken: Geerts vrouw was heel onverwacht overleden en zowel hij als zijn kinderen zaten met veel onverwerkt verdriet. Daarover werd bij hen thuis evenwel niet gesproken. Toch verhuisden we naar het huis van Geert, en dat betekende voor Anouk afscheid nemen van haar vertrouwde plekjes én veranderen van school. Omdat ik vermoedde dat dat wat veel ging zijn voor het hoofd van een gevoelig, zevenjarig meisje had ik – uit voorzorg – een afspraak gemaakt met een psycholoog. Als je je kind naar een psycholoog stuurt, stuit dat op wel wat verzet uit de omgeving. En ik was zelf ook een beetje bang: als ik nu al de weg van de therapie insla met mijn kind van zeven, wat voorspelt dat voor haar puberteit? Wordt ze dan bij voorbaat een ‘psychologisch gevalletje’? Wordt er niet te diep gegraven in dat zieltje van haar? Maar tegelijkertijd geloofde ik ook in de kracht van therapie om ons doorheen een onzekere tijd te loodsen. Het bleek uiteindelijk geen voorbarige beslissing, want Anouk zou het nog erg moeilijk krijgen.

Ik heb voor Anouk niet de eerste de beste online therapeut geraadpleegd. Ik heb me eerst geïnformeerd, en op basis van een aantal goede referenties een afspraak gemaakt met Sara. Eerst hadden Anouk en ik een intakegesprek met de psychologe, de volgende keren ging Anouk alleen naar Sara. Ze ging graag: al spelenderwijs en met heel veel fantasiespelletjes pakten ze kleine en grote dingen aan waar Anouk tegen aanhinkte. Legde ze op school bijvoorbeeld wat moeilijker contact met andere kinderen, dan leerde Sara haar daar mee om te gaan. Ze kon en mocht er alles zeggen in vertrouwen. Het leek de goede kant op te gaan, tot Anouk – ondanks mijn voorzorgen – toch in een dip belandde.

We woonden ondertussen enkele maanden bij Geerts gezin en ik zag Anouk veranderen van het zonnetje in huis naar een geslagen hondje. Er zat geen energie meer in mijn meid, en ze huilde veel. Vooral ’s avonds in haar bed, terwijl ik naast haar zat. Ze vroeg me of de nacht lang zou duren? En ze werd alsmaar banger. Op een keer kwam de echte reden er tijdens het gesnik uit: ze was niet gelukkig in dit vreemde huis, tussen kinderen die ze niet kende, met andere regels dan wij thuis hadden en zonder een eigen plekje. En vooral: ze miste de onvoorwaardelijke aandacht van haar mama. ‘Ik wil hier zo graag weg,’ zei ze, ‘maar ik weet dat jij Geert graag ziet.’ Ze had me proberen te sparen, maar het werd haar te veel. De impact van leven in een nieuw samengesteld gezin op een lieve, maar gevoelige meid had ik onderschat. Het was ook Sara in die periode opgevallen tijdens de therapie: Anouks fantasie was op. Via de therapie kregen we een inkijk in wat er echt in mijn dochter omging. In de plaats van een vrolijke verbeelding kreeg ze donkere, enge gedachten. Ze vertrouwde Sara ook toe dat ze graag meer naar haar papa wilde: omdat ze er zichzelf kon zijn, niet meer moest doen alsof. Mijn hart brak, omdat ik dit niet had kunnen vermijden. En tegelijk was ik erg blij met Sara als coach. Op aanraden van Sara heb ik beslist om met Anouk weer alleen te gaan wonen. Sindsdien gaat het stilaan beter en heeft ze opnieuw meer rust en zelfvertrouwen. En ook al gaat het de goede richting uit, ik blijf met Anouk om de zes weken naar Sara gaan. Alles wat ze leert tijdens die sessies – hoe omgaan met gevoelens, hoe omgaan met mensen – kan ze later nog gebruiken. En ik ben me bewust dat er nog een lastige periode kan aankomen, jonge meisjes die beginnen te puberen kunnen het moeilijk hebben, en met Sara in de buurt heeft Anouk in alle geval een heel goede coach die ze vertrouwt.”

 

Je kunt het volledige artikel over kinderen in therapie lezen in de Libelle die in de week van 24/02/2016 in de winkel ligt.

 

 

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."