Column Marcel: Over meer dan alleen maar vader zijn
Door al deze babycolumns zouden jullie zomaar kunnen denken dat ik niet veel meer doe dan pampers verversen en stukjes tikken over Sammie. ‘Marcel, dat is toch die man van die baby? Die met die baard en die blonde vriendin? Die van die verschrikkelijke bevalling en de borstvoeding en baby-acne en doorwaakte nachten?’
Oké, mevrouw, ik heb nieuws voor u: deze vader is meer dan alleen vader. Al moet ik zeggen dat ik dat de afgelopen maanden stiekem zelf ook weleens vergat. Maar het is wel degelijk zo; ik doe meer dan vaderen, ik heb ook nog een ander leven. En misschien is het goed om daar zo af en toe ook eens wat over te vertellen, zodat jullie niet het idee krijgen dat ik een oogkleppende, eenzame huisvader ben. Waar trouwens niks mis mee is, met huisvaders of -moeders. Sterker: ik ben het met plezier. Ik zie Sammie vrijwel elke dag, ik babbel regelmatig gezellig met de bakker, slager en groenteboer, ik heb geen zeurderige collega’s en ik kan indien gewenst de gehele dag in mijn versleten joggingbroek lopen – ik heb het gevraagd: Sammie geeft daar niks om.
Ik mag naar Abu Dhabi vliegen en slapen in een vijfsterrenhotel. Maar weet je: ik heb nu geen zin”
Maar er is meer. Echt. En zo langzamerhand begint dat ‘meer’ weer een beetje terug te komen in mijn leven. Zo heb ik onlangs een echt boek afgerond. Het gaat over de twee reizen naar Nicaragua die ik samen met een fotograaf in het pre-Sammie-tijdperk maakte. In dat land maken ze namelijk de beste sigaren van de wereld en daar hebben we een koffietafelboek over gemaakt. Het heet Cigaragua en het is een uitstekend cadeau voor jullie man, zoon, neef, oom én schoonbroer. Of voor jezelf, want een beetje vrouw van de wereld kan tegenwoordig wel wat ontspanning gebruiken, en geloof me: dat gaat heel prettig met een sigaar en een glas wijn. Tot zover de reclame – waarvoor ook direct mijn nederige excuses, maar de winter is in ’t land en die energierekeningen betalen zichzelf nu eenmaal niet. En pampers, ja, pampers zijn ook duur.
Enfin. Nicaragua, daar moest ik dus toch even aan denken de afgelopen tijd. Eigenlijk aan alle reizen die ik de laatste jaren als journalist heb gemaakt, want ik was nogal eens op pad voor mijn werk. In het jaar voor Sammies geboorte was ik bijvoorbeeld niet alleen in Nicaragua, maar ook in Thailand, Zambia, Schotland en India. Mooie trips en mooie landen, waar ik interviews deed of verhalen over schreef voor een keur aan tijdschriften. Dat klinkt heel mondain, luxueus en man-van-de-wereld-achtig, en eerlijk gezegd was het dat ook wel een beetje. De organisaties die mij uitnodigden, regelden namelijk tickets, vervoer, luxehotels en verzorgden ook mijn innerlijke mens. Ik kreeg een kijkje in de wereld van de rich and famous, zonder er zelf deel van uit te maken. Dat is leuk, dat is spannend.
Sinds Sammie ben ik echter niet op pad geweest. Te druk, te veel gebeurd, geen tijd. Maar ook, realiseerde ik me: geen zin. Altijd als ik weg ging, vond ik het al moeilijk om te vertrekken. In je eentje in zo’n vliegtuig stappen, is toch anders dan met je vriendin op vakantie gaan. Je laat iemand achter, iemand van wie je houdt. Bovendien weet je het maar nooit met die vermaledijde vliegmachines. En nu, nu is Sammie er. Nu laat ik twee iemanden achter van wie ik hou. Ik werd vorige week uitgenodigd om business class naar Abu Dhabi te vliegen en daar vier nachten in een vijfsterrenhotel te slapen om een groots food event te verslaan. Ik heb gezegd dat ik het te druk had, maar in mijn hart wist ik: geen zin. Het komt later wel weer. Later, als Sammie achttien is.
MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 28 weken papa van Sammie
Uit Libelle 01/2017