Column Marcel: Over zijn afkeer voor kinderfeestjes en zo

Al ruim voor de geboorte van Sammie heb ik mijn alleszins knappe vrouw Carlijn duidelijk gemaakt dat ik me met twee zaken van de naderende opvoeding niet zou gaan bemoeien. Ik had zoiets van: die dingen kun je maar beter van tevoren gezegd hebben, anders krijg je er maar ruzie over en van ruzie, daar word niemand vrolijk van. Wat bleek: Carlijn kon zich prima vinden in mijn eisenpakket. Nu viel het ook reuze mee, hoor, met die eisen van mij. Ik ben een volkomen redelijk persoon, zoals jullie weten, en het is niet zo dat ik weigerde luiers te verschonen, flesjes te geven of de aanstaande baby in de schuur zou laten slapen vanwege mijn noodzakelijke nachtrust. Het stelde veel minder voor dan dat, het mag voor sommige mensen misschien als nietszeggend of futiel overkomen, maar desalniettemin waren (en zijn) die eisen zeer belangrijk voor mij.

Punt 1 betrof kinderfeestjes. En dan met name dat ik die niet wil bezoeken. Dat wilde ik al niet voordat ik de trotse vader van Sammie werd, maar ook nu ze er is, zul je mij niet op een kinderfeestje zien. Behalve die van Sammie zelf, daar schijn je met enig fatsoen niet onderuit te kunnen komen. Maar verder geldt: hoe jarig de desbetreffende baby of het kind onder de achttien ook is, ik ga pertinent niet naar zijn of haar feestje. Ik heb sowieso een hekel aan feestjes, en die van kinderen vormen daarop geen uitzondering. Sterker, ze zijn nog veel erger dan de vaak al redelijk rampzalige feestjes van volwassenen. Want er zijn kinderen en die maken lawaai en die willen aandacht en daar heb ik helemaal geen zin in. Bovendien wordt er in plaats van chardonnay limonade geschonken en is er snoep in plaats van Franse schimmelkaas. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat dat nooit een goed uitgangspunt is voor een feestje.

“In plaats van chardonnay wordt er limonade geschonken. Da’s nooit een goed uitgangspunt voor een feestje”

Punt 2 dan: zwembaden. Ook daar zul je mij niet aantreffen. Het is er heet, het ruikt er naar chloor en frieten, er liggen vieze dingen op de grond en alle kinderen urineren in het water, evenals veel andere mensen, soms moet je zelfs een badmuts op en die meneer met al dat haar op zijn rug zwemt er ook. En daar heb ik allemaal geen zin in – dit uiteraard met alle respect voor mensen met rughaar. Evenzogoed: geen zwembaden voor Marcel. Ik vond het als kind al verschrikkelijk. Carlijn niet. Die lachte hardop en zei dat ze nu al uitkeek naar zowel die feestjes als dat zwembad – afgezien van de meneer met het rughaar dan. Dus ze vond het prima en we knuffelden en we zeiden dat het allemaal goed zou komen.
En dat kwam het ook. Soort van.

Inmiddels is Sammie bijna anderhalf – de tijd vliegt mevrouw, de tijd vliegt! Anderhalf alweer en ze heeft, volgens Carlijn, op diverse kinderfeestjes de show gestolen met haar vrolijk gekke staartje, de kuiltjes in haar wangen en haar continue behoefte om te praten. Ze lijkt daarin dus gelukkig op haar moeder. Qua zwemmen, zo bleek vorige week, toen ze voor het eerst eens echt met Carlijn een middagje naar het zwembad ging, lijkt ze meer op haar vader. Toen ik haar bij thuiskomst vroeg wat ze van het zwemmen vond, keek ze me met hangende mondhoekjes aan en sprak twee woorden: ‘vies’ en ‘bang’. Een kind naar mijn hart.

Marcel Langedijk is…45 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie

Bijna Halloween!

• VIDEO: Griezelen als bloeddorstige zombie
• Griezelplezier met én zonder kinderen
• Leuk om weten: daarom komen katten altijd op hun pootjes terecht