SOS relatie: “Ze is heel dominant, wil alles hebben zoals zij het ziet. Ik vind dat bijzonder belastend”

Solana (31) en Andries (37) zijn twee jaar getrouwd. Ze hebben veel conflicten, en daar heeft vooral Andries het bijzonder moeilijk mee. Relatietherapeute Rika Ponnet geeft raad.

Wat zegt Solana?

“Ruziemaken betekent voor mij dat de relatie en de ander belangrijk zijn. Je moet de dingen toch benoemen?”

Solana: “Ik leerde Andries kennen in de Spaanse kookles. We hadden direct oogcontact, ik voelde dat hij me zag zitten, maar heb niet meteen toegehapt. Ik wilde er zeker van zijn dat hij het meende. Na een drietal maanden begonnen we intensief te daten, we zijn ook vrij snel gaan samenwonen.

Ik ben nu vijf jaar in België, heb hier vast werk en wil niet terug naar Ecuador, waar ik vandaan kom. Ik kom uit een heel katholiek gezin en bij ons is het belangrijk dat je, zodra je samenwoont, ook heel snel trouwt. Vooral mijn ouders drongen daarop aan, en hun goedkeuring is belangrijk voor mij. Bovendien hebben we onze leeftijd, en ik wil graag kinderen, dus waarom nog wachten?

Andries had veel begrip voor mijn achtergrond. Ik heb hem graag omdat hij een rustige man is, en ik me altijd veilig bij hem voel. Hij is geen macho, een verademing in vergelijking met de mannen in mijn land. We hébben inderdaad regelmatig discussies, al zie ik dat niet direct als conflicten. Andries heeft het moeilijk met elk meningsverschil, terwijl ik vind dat je die dingen gewoon moet kunnen benoemen. Voor mij betekent ruziemaken ook dat de relatie en de ander belangrijk voor je zijn. En ja, ik heb behoorlijk wat temperament, ik weet dat, maar dat wist hij van bij aanvang en dat vond hij ook heel aantrekkelijk. Ik ben nu eenmaal opgegroeid in een omgeving waar mensen ervan houden om te discussiëren, ideeën worden uitgewisseld en waar het dus ook al eens kan botsen. Mijn ouders, bijvoorbeeld, zien elkaar heel graag, maar ruziën constant. Mijn vader was en is niet de trouwste man, maar op zijn manier ziet hij mijn ma heel graag. En als zij ontdekte dat hij een scheve schaats gereden had, betaalde hij daar altijd een ferme prijs voor. Ze was dan telkens eerst woedend, heel fel en intens, om hem nadien weken te negeren. Maar bijleggen deden ze het uiteindelijk wel, keer op keer.

Als kind was dat niet altijd fijn voor mij. Ze dreigden dan vaak met weg gaan, wat ik heel benauwend vond. Maar als ouders waren ze wel warm en hebben ze altijd goed voor ons gezorgd. Bij Andries is dat anders. Bij hem thuis is het altijd stil. Het lijkt alsof alles er de rust zelve is, maar ik voel dat er onderhuids veel spanningen zijn. Ruzie wordt eigenlijk altijd vermeden, wat me toch ook niet gezond lijkt. Dus telkens als ik bij hem iets aanhaal, klapt hij dicht of loopt hij weg. Ik heb het gevoel dat hij de laatste tijd ook almaar later wegblijft van zijn werk, me uit de weg gaat. Daar word ik echt boos van, van niets zeggen en vermijden. Bepaalde onderwerpen zijn ook taboe. Zo wil ik graag snel kinderen, maar hij weigert daarover te praten. Het moet eerst tussen ons goed zitten, zegt hij dan.”

Wat zegt Andries?

“Ik ben gevoelig en heb nood aan rust. En hoe graag ik Solana ook zie, ik vind samenleven met haar uitputtend”

Andries: “Toen ik Solana leerde kennen, was ik al een tijdje toe aan een relatie. Ik had het gehad met het single zijn: reizen in groep, altijd overal alleen aankomen…

Ik vond Solana direct heel aantrekkelijk. Ze straalt een levendigheid en enthousiasme uit die vrouwen hier niet vaak hebben. Ze is ook heel vrouwelijk. Ze liet zich wel niet makkelijk veroveren, alsof het een beetje een prelude was op wat ging komen. Zo belde ze een aantal van onze dates af en liet ze niet snel haar gevoelens zien. Maar zodra ze ervoor ging, was ze ineens heel fel aanwezig en kon het niet snel genoeg gaan. Ze drong ook heel snel aan op samenwonen en trouwen, een voorwaarde blijkbaar om aan haar ouders voorgesteld te worden.

Eigenlijk ging dat allemaal veel te snel. We hadden beter langer samengewoond, zonder al die druk. Het was alsof de buit zo snel als mogelijk binnen moest zijn. Het gevoel in een gevangenis beland te zijn, niet meer voor- of achteruit te kunnen, was en is sterk. Solana is heel dominant, wil alles hebben zoals zij het ziet. Ze gaat daarbij geweld niet uit de weg, er sneuvelden al borden en glazen. Ze zegt dat ze nu eenmaal veel temperament heeft en dat ik dat moet relativeren. Dat ze op momenten dat ze overkookt, ook écht overkookt, maar dat ze het niet slecht bedoelt.

Ik kan dat allemaal wel volgen, maar vind het bijzonder belastend. Ik voel bij mezelf dat ik daar ook agressiever van word, me meer opgejaagd voel. Ik ben gevoelig en heb veel nood aan een rustige leefomgeving, zeker na een dag werken. Solana kan ook dan bijzonder druk zijn. Ze wil dan alles van haar dag vertellen, ventileert wat ze gevoeld en beleefd heeft, de discussies met anderen, wat mensen wel en niet goed doen, stressmomenten op haar werk… Ik word daar heel erg moe van. Als je vertrekt op je werk moet je daar ook de deur dichttrekken, vind ik, en niet alles thuis nog eens doornemen. Maar hoe vaak ik dat ook vraag, ze heeft er geen oren naar.

Ik heb de laatste tijd heel vaak het verlangen om alleen te zijn, een eigen stek te hebben. Ik vind het samenleven met Solana uitputtend, hoe graag ik haar ook zie. Ik heb haar dat al eens gezegd, maar ik voelde dat zij dat als een bedreiging ervoer. Ze was die avond heel agressief, duwde me bijvoorbeeld bij de zoveelste discussie hard tegen de muur. Ik ben weggegaan, want wil daar absoluut niet in meegaan, maar voel wel dat er op deze manier almaar meer grenzen worden overschreden.

Ze wil nu heel dwingend kinderen, maar ik zie dat op deze basis niet zitten, en heb zelfs schrik dat ze er zal voor zorgen dat ze zwanger wordt. Ik hoop dat de gesprekken hier duidelijkheid en rust brengen.”

Hoe moet het nu verder?

“Solana vertelt dat ‘iets het van haar overneemt’ en dat ze Andries nodig heeft. Maar hij wil weg”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Solana en Andries wijten hun meningsverschillen aanvankelijk aan culturele verschillen. Toch blijkt in de loop van de gesprekken dat dit maar een oppervlakkige analyse is.

Opvallend is dat beiden van bij het begin sterk vanuit hun eigen behoeftes keuzes hebben gemaakt. Zo wilde Andries niet meer alleen zijn, terwijl Solana wilde settelen en aan kinderen beginnen. Voor wat er zich tussen hen afspeelde, was er nooit aandacht.

Om de aard van hun talrijke ruzies te begrijpen, gaan we naar een recent conflict, tijdens een dag aan zee. Daar werd Solana heel kwaad omdat Andries niet meer uit eten wilde gaan omdat hij te moe was. In de auto escaleerde de ruzie volledig, in die mate zelfs dat ze aan de kant moesten gaan staan. ‘Ik was volledig uitgeput toen we die avond thuiskwamen. Het is alsof ze dit altijd doet als ik niet weg kan, zoals in de auto.’ Waarop Solana: ‘Zo extreem was het niet. Ja, ik had honger en was boos, want zijn nood aan rust was opnieuw belangrijker en ik moest dan ook nog koken.’

De ruzie komt terug op gang en Solana toont zich heel aanvallend. Ze roept, waarop Andries dichtklapt en de ruimte wil verlaten. Ik kom tussenbeide en als de gemoederen  gezakt zijn, kijken we naar wat er emotioneel gebeurt tijdens zo’n escalerende ruzie. Daaruit blijkt dat Solana telkens als ze zich miskend voelt, heel angstig wordt en dat uit in de vorm van woede. ‘Iets neemt het dan van mij over. Ik vind het heel pijnlijk als Andries mijn verlangens naast zich neerlegt, alsof ik er niet toe doe.’ Ze benoemen het zelf als verlatingsangst, ontstaan vanuit de conflicten in haar gezin van oorsprong. Bij Andries is het net dát gevoel, dat ‘iets het overneemt’, dat hem doet weglopen. Voor Solana zou het net helpen als Andries blijft. ‘Ik heb er dan zo ’n nood aan dat hij mij eens vastpakt, toont dat hij sterk is, om kan met mijn buien. Nu wordt het alleen maar erger.’

We proberen dit een aantal keren en het helpt Solana, maar Andries ervaart het als heel moeilijk. ‘Hier lukt het nog net, maar in onze thuisomgeving geloof ik nooit dat ik dat kan opbrengen.’ Hij geeft ook aan zich heel alleen te voelen, alsof hij geen deel uitmaakt van deze relatie. ‘Ik wil graag een partner, maar kan niet zomaar opgaan in een wij-verhaal. Ik heb nood aan ruimte en rust.’ Dit kwetst Solana diep, en al proberen we nog te kijken naar hoe het verder kan, toch voel ik dat Andries emotioneel uit de relatie is gestapt.

Wanneer hij een paar weken later aankondigt dat hij alleen gaat wonen, is dat geen verrassing. Solana, die bleef hopen, voelt zich volledig in de steek gelaten. Andries sluit de gesprekken af, Solana blijft nog een tijdje komen om een beter zicht te krijgen op wat er gebeurd is.”

Uit: Libelle 48/2018 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Ik heb ons open huwelijk altijd verdragen, maar nu wil ik het echt anders”
• SOS relatie: “Zijn ex legt almaar meer beslag op hem. Een lekke band? Dan belt ze Cedric, die prompt gaat helpen”
• SOS relatie: “Ik zie haar kinderen graag, maar vind hen ook heel ondankbaar. Soms wrijven ze me onder de neus dat ik hun echte vader niet ben”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!