Libelle’s Grote Afslankplan: Ivonna – week 3
Donderdag 21 januari
Mijn echtgenoot Luc is aan de beterhand. We weten dat de tumoren gelukkig goedaardig zijn, maar hij moet het nog heel rustig aan doen en voelt zich nog lang niet de oude. Wat een emotionele rollercoaster, de voorbije dagen! Vroeger zou ik onbedaarlijk hebben zitten snoepen om me beter te voelen, maar nu lukt het me wonderwel om aan de verleiding te weerstaan. Ook de vele pralines, koekjes en andere lekkernijen die onze vrienden meebrengen op ‘ziekenbezoek’ doen me weinig. Heel vreemd! Hoe snel kan een mens de ommezwaai maken?! Ik glimlach bij de gedachte en maak me klaar voor mijn dagelijkse wandeling, ondanks mijn pijnlijke benen.
Vrijdag 22 januari
Gisteren de batterijen van de weegschaal vervangen en er vandaag tot twee keer toe op en af gestapt omdat ik het niet kon geloven: in totaal ben ik al 8 kilo kwijt! Benieuwd of dat ook zo blijft…
Als de echtgenoot ’s ochtends nog ligt te knorren, kruip ik op de hometrainer. Het moet een gek gezicht zijn, zo in mijn pyjama en kamerjas, maar ik trek het me niet aan en fiets vrolijk door. Nadien onder de douche merk ik tot mijn tevredenheid dat mijn buik er écht wel een stuk platter uitziet.
’s Middags krijgen we bezoek. Tot mijn plezier merk ik dat de rok die ik wilde aantrekken (maat 44) te groot is geworden. Ik stal pralines, chocolade en koekjes uit én zelfs mijn lievelingswafeltjes. Het zal moeilijk zijn om daar van af te blijven, weet ik nu al. Maar mijn zin om te snoepen verdwijnt als sneeuw voor de zon als ons bezoek binnenkomt en me overlaadt met complimentjes over hoe goed ik eruit zie 🙂
Zaterdag 23 januari
Gisteren kreeg ik een eerste zware dip. Rond 21.15 uur was de zin in lekkers bijna onhoudbaar. Ik heb alle kasten opengetrokken, en de koekjes, pralines en snoepjes staarden me aan. Ik heb een tijdje besluiteloos rondgedwaald in de keuken, en ben dan uiteindelijk maar vroeger in bed gekropen. Zónder te snoepen. Het werd een slapeloze nacht (mijn benen deden vreselijk veel pijn: ik leek wel 95, zoals ik uit bed stapte en schuifelend door het huis dwaalde). Uiteindelijk ben ik voor het krieken van de dag opgestaan om te strijken én een lekker ontbijt klaar te maken: een zachtgekookt eitje, volkorentoast met plattekaas en schijfjes kiwi (mijn nieuwe lievelingslekkernij) en een kop koffie (mét koffieroom, want die kan ik voorlopig echt nog niet laten).
’s Namiddags kregen we alweer bezoek. Ze genoten van een lekker glas bier – ik hield het braaf op water – en daar hoort natuurlijk een blokje kaas bij. En passant verdwenen er vier blokjes in mijn mond. Achteraf voelde ik me daar een beetje schuldig over, maar ik ben vooral trots op hoe goed ik standhoud tussen al dat lekkers. Maar het is verdorie moeilijk, als er zo vaak gezellige visite over de vloer komt! En dan heb ik het nog niet gehad over de vele uitnodigingen voor feestjes en recepties de op de koelkast prijken…
Zondag 24 januari
Afslankcollega Nancy heeft me geïnspireerd met haar sportvoornemens. Ze gaat drie keer per week onder begeleiding een uurtje sporten. Omdat ik zelf heel graag mijn conditie zou opkrikken, maar niet goed weet hoe eraan te beginnen (verder dan wandelen en de hometrainer kom ik niet), heb ik besloten hetzelfde te doen. Vanaf 1 februari ga ik 2 à 3 keer per week sporten, eveneens onder begeleiding van een personal coach. En dat voor vijf maanden! Ik ben benieuwd…
Woensdag 27 januari
Het waren enorm woelige dagen, vol chaos en moeilijke momenten. Mijn tijd en aandacht gingen vooral naar de echtgenoot die zich helemaal niet goed voelt. Op de visite thuis na, heb ik alle afspraken en sociale evenementen geannuleerd. Maar tussen het poetsen, strijken, telefoneren, wassen, koken, sms’en en gastvrouw-zijn door, heb ik wél mijn voeding goed onder controle kunnen houden. De tijdstippen van de maaltijden schommelden weleens, maar ik heb me strikt gehouden aan drie maaltijden per dag en twee tussendoortjes, elke dag minstens 1,5 liter water, 1 of 2 stukken fruit en véél groenten. En ondanks alle grote emoties voel ik me vooral goed in mijn vel. Dit nieuwe leven, daar kan ik wel aan wennen. Op naar de volgende dagen!