Libelle’s Grote Afslankplan: Ivonna – week 5
Dinsdag 2 februari
Ik móét iets eten… Maar heb eigenlijk totaal geen zin of honger. Twee lichte toastjes met magere kaas dan maar. Het is beter dan niets. Morgenochtend wordt Luc geopereerd. Om 7 uur. Ik ben doodsbang: dat er hersenbeschadiging is, weten we zeker, maar de operatie kan ook fataal aflopen.
Woensdag 3 februari
8.42 uur. De weegschaal toont dat ik niets ben afgevallen. Ik ben zelfs een beetje bijgekomen. Logisch ook, met al die stress en dat slaaptekort. Met veel moeite werk ik mijn ontbijt naar binnen: cruesli, besjes, zaden, pitten.De telefoon zwijgt, gelukkig maar. Als het misloopt, zullen ze me verwittigen. Fingers crossed.
10.20 uur. Ik ben op van de zenuwen! Doelloos zit ik wat achter de computer. Ze zijn nog steeds aan het opereren.
11.03 uur. Luc ligt op recovery. De verpleegster kan niet veel uitleg geven. “De chirurg zal u zelf opbellen, mevrouw”, zegt ze. Maar ik eis uitleg, ik wil weten wat er gaande is. Eigenlijk wil ik meteen naar het ziekenhuis vertrekken, maar ik ben bang dat ik dan de oproep van de chirurg mis…
17.12 uur. De operatie is goed verlopen! Wát een opluchting. Ik hou m’n gsm in de gaten, en hoop dat er snel nieuws komt van de chirurg. Straks even op bezoek bij Luc op de Intensieve Zorgen. Maar eerst iets eten: een slaatje met sint-jakobsnootjes en scampi’s, mét een glaasje witte wijn en een praline bij de koffie. Tenslotte heb ik – voorzichtig iets te vieren.
Donderdag 4 februari
Luc ligt sinds vanochtend op de afdeling hart- en vaatchirurgie. Ik wacht nog steeds op nieuws van de chirurg en de neuroloog… Nog steeds weet ik niet hoe groot de hersenbeschadiging is. En wàt ben ik bang. Wat als ik straks moet zorgen voor een dementerende echtgenoot? Hoe doe ik dat?
Mijn ontbijt en lunch zijn sober: toastjes met magere kaas en fruit en ’s middags twee vegetarische linzenburgers.
Vrijdag 5 februari
Nog steeds geen nieuws van de dokters, dus ben ik ze gisteren in het ziekenhuis zélf maar gaan zoeken. Helaas: ik moet een afspraak maken en dat kan pas binnen twee weken. Frustrerend is het! Dus kam ik het hele ziekenhuis uit, tot ik de deur vind waarop de naam van de chirurg staat. Ik klop aan en stap kordaat naar binnen. De dokter reikt me de hand en vraagt me rustig om te gaan zitten. Hij steekt van wal, en zijn uitleg is niet fraai. Dat het kantje boord is geweest voor Luc. Dat hij nét op tijd is opgenomen, anders was hij er niet meer geweest. En dat er onherstelbare hersenbeschadiging is, die alleen nog groter zal worden. Moe en boos stap ik buiten. Frisse lucht, dat heb ik nodig. Er is ook goed nieuws, want Luc mag vandaag al naar huis.
23.30 uur. Ik leg de telefoon neer. Urenlang heb ik gebeld met mijn trouwste vriendin, de schat. Ik heb sinds deze middag niet meer gegeten, en voel een licht hongergevoel knagen. Dus trek ik de keukenkasten open. Een rijstkoek verdwijnt in mijn mond. En dan naar bed, met een hoofd vol zorgen.
Zondag 7 februari
Na een hartelijke babbel met Luc is de rust enigzinds weergekeerd hier in huis. Luc is volkomen bereid om mijn gezonde eetpatroon mee te volgen en het bourgondische leven zoveel mogelijk achter zich te laten. Dat geeft een fijn gevoel.
Nu de stress wat wegvalt, is ook het hongergevoel terug! Ik betrap mezelf erop dat ik toch meer eet dan de voorbije maand. Ik realiseer me ook dat ik mijn eetdagboekje al even niet meer heb bijgehouden, nochtans het beste middel om waakzaam te blijven. Morgen beginnen we opnieuw met frisse moed. Vandaag even rusten, en genieten van elkaars gezelschap.
Maandag 8 februari
Omdat ons een week propvol doktersbezoeken, opvolgingen en medische onderzoeken te wachten staat, tref ik vandaag al de nodige voorbereidingen voor het eten. Eerst een stevige wandeling – door wind en regen – om een voorraadje verse groenten in te slaan.
Terwijl een grote pot verse groentesoep staat te pruttelen op het vuur, maak ik een aardappelstoemp met prei, ui en witte selder voor morgen. Daarna start ik aan de wok voor vanmiddag: 100 gram quorn en 200 gram groenten per persoon. Zo kunnen we er weer even tegen!
Dinsdag 9 februari
Ik voel me ellendig… Rillen, zweten, overal pijn. Wellicht de weerslag van de voorbije weken. Vanochtend toch even op de weegschaal gestaan en tot mijn plezier zag ik dat er weer wat af is! En nu kruip ik in bed met warme melk en honing en een berg medicatie. Tot gauw!