Mijn verhaal: Veroniques tienerdochter had een alcoholvergiftiging

Veronique (44): “Mijn dochter An had er een moeilijke tijd op zitten. In de lagere school werd ze gepest, zelfs in de eerste twee jaren van de middelbare school ging het niet vlot. Van een spontaan, lief en vrolijk meisje werd ze stil, teruggetrokken en onzeker. Maar het leek beter te gaan sinds ze van school en richting was veranderd, en nieuwe vrienden had gemaakt. Ze was op de goede weg en daar was ik gelukkig om, want je wilt uiteindelijk toch gewoon dat je kind zich goed voelt.

An zou die avond uitgaan. Ze was nog niet vaak op stap geweest, maar ze zou afspreken bij een vriendin en daarna naar een fuif in de buurt gaan. Daarna zou ze bij die vriendin blijven slapen. Daar was ik nog even bezorgd om geweest, maar ze had me bezworen dat het oké was. Haar vriendin moest om half twee thuis zijn, haar mama zou hen oppikken aan de fuif. Maar om half vier die nacht werden we wakker gebeld door haar vriendin: An lag in het ziekenhuis.

Je kunt amper denken op zo’n moment, en toch schieten duizenden gedachten door je hoofd. Hoe kon ze zo laat nog op stap zijn? Wat was er gebeurd? Was ze oké? Toen we eindelijk op de spoedafdeling aankwamen, lag onze dochter daar. Klein en kwetsbaar in dat grote, witte ziekenhuisbed. De spoedarts kwam erbij. ‘Een geval van comadrinken’, zei hij. Ik wist niet wat ik hoorde. An en alcohol, dat kon bijna niet. De vriendin had aan de arts het verhaal gedaan. Ze waren gaan ‘indrinken’ bij vrienden. Ze waren met z’n vieren en hadden één fles whisky. An had nooit eerder gedronken, maar wilde niet onderdoen voor de anderen. Daarna gingen ze naar de fuif, waar het drinken verderging. Om het meeste shotjes, hadden ze gespeeld. En An had meegedaan. Tot ze op een gegeven moment onderuitging, midden op de dansvloer. De ambulance kwam erbij, in het ziekenhuis werd haar maag leeggepompt. We hadden geluk, zei de spoedarts. Ze had meer dan vier promille in haar bloed, maar was niet in coma gegaan, ze had enkel het bewustzijn verloren. In coma kan er hersenbeschadiging ontstaan, dat was onze dochter gelukkig bespaard gebleven.

“ ‘Een geval van comadrinken’, zei de spoedarts. Ik wist niet wat ik hoorde. An en alcohol, dat kon bijna niet”

Ik was in shock. Dit was zo atypisch voor onze dochter. Ze had ons bedrogen, zoveel risico’s genomen. Ik begreep het niet. Pas toen ze wakker werd, kwam het verhaal met stukjes en beetjes naar boven. An zou zogezegd bij haar vriendin blijven logeren, maar die
had haar moeder wijsgemaakt dat ze bij ons zou overnachten. Ze was zo blij geweest met haar nieuwe groep vrienden en wilde echt erbij horen. Niemand had haar ooit verteld over de gevaren van drinken. Natuurlijk wist ze wat alcoholisme was, maar dat kreeg je toch niet van één keertje stevig doordrinken? Over bingedrinken had ze nooit eerder gehoord. Ze wilde gewoon een avondje plezier maken, en daar hoorde drinken nu eenmaal bij. Dat choqueerde me misschien nog het meeste, die uitspraak. Al haar vrienden en vriendinnen, al hun leeftijdsgenoten, allemaal dronken ze stevig als ze op stap gingen. Het begint bij het voordrinken bij iemand thuis, en daarna leek het een sport zoveel mogelijk alcohol binnen te gieten. Wat ik erg vind, is dat ze niet eens besefte hoe gevaarlijk het is wat ze doen. Maar in alle eerlijkheid: dat wist ik zelf ook niet. We hebben met haar gepraat toen ze voor het eerst mocht uitgaan: over de gevaren voor een meisje alleen op stap. Dat we niet wilden dat ze alleen naar huis zou komen, dat we haar altijd zouden oppikken. Wij waren bezig met het gevaar van verkrachtingen en zo. Drank was een vijand die we niet hadden gezien…

We proberen als gezin te bekomen van het ‘avontuur’ van onze dochter. Erover praten is moeilijk. Ik zie dat An zich schaamt. En ja, ik schaam me ook. We hebben zo ons best gedaan om haar veilig groot te brengen. Onze dochter mocht pas op haar zestiende op stap – terwijl wij ‘hopeloos ouderwets’ waren, want vrienden en vriendinnen mochten dat al veel vroeger. We hebben haar proberen te beschermen, maar het is ons niet gelukt en dat voelt als falen. Er is wel één positief gevolg en dat is dat An meer praat over vroeger, toen ze werd gepest. Nu pas ontdekken we hoe diep dat er heeft ingehakt, dáár ligt de oorzaak van haar dronken nacht. Ze is in therapie om mondiger te worden en aan haar zelfvertrouwen te werken.

An is nog een paar keer op stap geweest, maar gerust ben ik niet meer. Ik doe geen oog dicht tot ik haar kan ophalen. Geen haar op ons hoofd die eraan denkt haar nog ergens te laten ‘logeren’. Ik probeer het vertrouwen terug te vinden, maar dat is moeilijk. Ik wil haar haar vrijheid geven, maar ik heb gemerkt wat er kan gebeuren. En eerlijk: dat maakt me doodsbang…”

(Tekst: Frauke Joossen)