Lezeres in het buitenland: “Plots kreeg ik een pasgeboren kindje in mijn armen geduwd. Louis, noemde ik hem, naar mijn overleden vader”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Adine is één van hen. Vorig jaar verhuisde ze samen met haar man Marnix naar Gambia, waar ze met haar vzw Gambiahelpers meer dan honderd kwetsbare kindjes een betere toekomst geeft.
Adine (62): “Een paar jaar geleden wilden mijn man Marnix en ik onze vier adoptiekindjes laten terugkeren naar hun roots. Een reis naar Congo en Rwanda met het hele gezin, inclusief onze vier eigen kinderen, was gewoonweg niet te betalen. Maar omdat we hen echt wilden laten kennismaken met de typische Afrikaanse cultuur, zochten we naar een oplossing. Een trip naar Gambia, dat kon wel. En het werd een onvergetelijke reis.
Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mezelf. Op een dag kreeg ik een kindje in mijn armen gelegd dat nog maar net geboren was. Het had nog geen naam, en ze vroegen mij of ik misschien de naam wilde kiezen. En zo doopte ik hem tot Louis, net als mijn vader die jaren geleden stierf. Dat moment maakte zoveel in me los. Het enige waar ik aan kon denken, was zijn toekomst. Daarom besloot ik meteen om hem maandelijks te steunen, in de hoop dat hij alle kansen zou krijgen dat elk ander kind ook krijgt.
Een wereld van verschil
Een keer terug thuis hield ik woord, en stuurde ik elke maand een som geld zodat Louis genoeg te eten had, naar school kon gaan, … Maar hij was lang niet de enige die hulp kon gebruiken. Al die andere kinderen die opgroeiden in erbarmelijke omstandigheden hadden toch even veel recht op een toekomst? Daarom richtte ik de vzw Gambiahelpers op, om – hopelijk – een echt verschil te kunnen maken.
En dat lukte. Sterker nog: op een paar jaar tijd werd de vzw groter dan ik ooit had durven dromen, met een school in Ndemban, de steun aan healthcenter in Brufut en meer dan honderd kindjes onder onze vleugels. En hoe meer succes we boekten in Gambia, hoe meer het begon te kriebelen om zelf onze handen uit de mouwen te steken. Het land was prachtig, de mensen zo vriendelijk en dankbaar, dus waarom zelf niet de sprong wagen om daar een leven op te bouwen?
Groot verdriet
Makkelijk wat het zeker niet. Het nieuws dat Marnix en ik naar de andere kant van de wereld gingen trekken, sloeg in als een bom. De familie, en de vrienden waren er het hart van in. Begrijpelijk natuurlijk, maar we waren zo zeker van onze beslissing, dat niets of niemand ons nog kon tegenhouden. Een afscheidsfeestje hebben we niet gegeven, omdat het verdriet te groot was. Het laatste wat we wilden, was iedereen nog eens confronteren met het afscheid, dat zou te pijnlijk zijn geweest.
En toen kwam het vertrek
Op een woensdag in oktober trok ik de deur van het appartement en achter me dicht, en was ik helemaal klaar om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen in mijn leven. Mijn man was een paar dagen eerder al vertrokken met een volgeladen auto én onze hond, die het vliegtuig niet in mocht. Toen mijn jongste dochter me kwam ophalen om me naar de luchthaven te brengen, stapte ik in de auto en reden we zonder omkijken weg.
Het was een lange, eenzame, en vooral emotionele vlucht. Maar op het moment dat de piloot de landing had ingezet, versmolt ik met het land. Ik was eindelijk thuis! Al was het nog behoorlijk pittig. Mijn man en ik hadden nog geen plek om te wonen. Op zes uur tijd, tegen Marnix zou aankomen met de auto, moest ik een huis vinden. En ja, dan kun je natuurlijk niet kieskeurig zijn. Maar het lukte me. Het was niet zeker ons droomhuis, maar als je maar een paar uren de tijd hebt, dan is het te nemen of te laten.
Eén jaar later…
Het begin was zeker niet makkelijk. Familie en vrienden die achterbleven hadden zoveel verdriet, we woonden in een huis dat nooit echt als thuis zou voelen. En ja, ook als koppel kwamen we enorm onder druk te staan. Het is niet niks om een heel leven op te geven, en ergens anders opnieuw te beginnen.
Maar nu, een jaar later, weet ik één ding zeker: ik zou het zo opnieuw doen. Intussen hebben we het eerste huis ingeruild voor een andere plek, eentje waar we samen héél graag wonen. Ik loop zelfs niet meer verloren op de markt of in de straten. (lacht) En als vrijwilligster in het ziekenhuis, waar ik patiënten met brandwonden en operatiewonden verzorg, heb ik hier echt mijn draai gevonden. En de vrienden die we ondertussen hebben gemaakt, zou ik voor geen geld van de wereld meer kunnen missen. Mijn hart heeft veel pijn gehad, maar nu klopt het op het ritme van de Afrikaanse drums. Dat zegt genoeg, toch?”
IN LOVE WITH AFRICA!
Het grootste cultuurverschil: “Gambia is een écht moslimland, dat was in het begin wel even wennen. En dan vooral de moskeeën die in de vroege uurtjes oproepen tot gebed. Maar na een tijdje hoor je dat gewoon niet meer. Het is mooi om te zien hoe verschillende culturen en religies zo mooi kunnen samenleven. Prachtig!”
De aangenaamste verrassing: “Dat de Gambianen zo hartverwarmend zijn. In een mum van tijd was ik gewoon één van hen. Het is leuk zo snel je plek ergens te vinden.”
Het grote voordeel: “Ik ga er niet om liegen: de zon, die hier bijna elke dag schijnt.”
Het grote nadeel: “Dat ik mijn kinderen en kleinkinderen nog altijd even hard mis, dat is iets wat nooit zal overgaan. Lang leve de sociale media, zo kan ik ze op elk moment van de dag horen, en zelfs zien.”
De levenskwaliteit: “De locals hebben het vaak niet breed, financieel gezien. En dat is wel moeilijk om te zien. Zelf mag ik helemaal niet klagen. Maar je weet wat ze zeggen: geld maakt niet gelukkig.”
De grootste blunder: “De Gambianen zijn ontzettend vriendelijk, daarom vragen ze áltijd eerst hoe het met je gaat. In het begin viel ik gewoon met de deur in huis, tot ik de beledigde gezichten zag. Een vriendelijke ‘goedemorgen’ en ‘hoe gaat het met je’, en pas dan over naar de orde van dag. (lacht)”
Het moeilijkste moment: “Het afscheid, zonder twijfel. Acht kinderen én dertien kleinkinderen achterlaten, dat is nooit makkelijk natuurlijk.”
Het grootste gemis: “Aardbeien, met stip op één. En de confituur die ik zelf maakte, want met de typische Gambiaanse producten, lukt het me niet meer.”
Spijt? “Absoluut niet, ik zou het zelfs zo opnieuw doen. Met de steun en liefde van familie en vrienden kan ik écht een verschil maken. En daar fleur ik zelf helemaal van op.”
Wil je meer lezen? Op www.gambiahelpers.be kom je nog meer te weten over het avontuur van Adine.
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “Elke dag is het puur genieten. Missie geslaagd!”
- Lezeres in het buitenland: “Het waren jaren vol ups en downs, maar spijt heb ik nooit gehad”
- Lezeres in het buitenland: “’Maicol gaat niet eeuwig op je blijven wachten’, zei mama, dus vertrok ik”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!