Moestuincolumn: “Thuis wacht er een dampende aubergineschotel. Heel even heb ik alles voor elkaar.”
Ook in september kijkt Libelle-redactrice Jolien, opgegroeid op de boerderij van haar ouders, met verwondering en passie naar wat een nieuwe maand deze keer te bieden heeft. Deze maand bereidt ze zich voor op de septemberdrukte.
La rentrée
Wanneer de scholen in september weer openen, lijkt ook het leven in de stad zich te hervatten. Je hoeft de deur maar uit te stappen en je merkt het meteen. Terrassen zitten afgeladen vol. De Dageraadplaats gonst, als een bijennest waarvan alle bijen simultaan zijn teruggekeerd. Eén groot gezoem van vakantieverhalen, joelende kinderen, obers die af en aan lopen.
Tegelijk brengt het begin van het schooljaar ook structuur en het nodige vooruitdenken met zich mee. Was ons huishouden de afgelopen maanden nog één grote puinhoop, dan rolt nu de granola plichtsbewust uit de oven, om de ochtendrush iets vlotter te doen verlopen. Net als de ovenschotels die ik alvast van tevoren maak om ‘het moment van honger en vermoeidheid’ – dat onvermijdelijk volgt aan het einde van een schooldag – zonder problemen het hoofd te bieden.
De redder in nood: aubergine parmigiana
Ik maak nu een keer per week aubergine parmigiana. Toegegeven, je moet er wat tijd voor uittrekken, maar een betere manier om september te vieren bestaat er niet. Met toppers als zongerijpte tomaten, zachte aubergines en geurig basilicum is dit een ongelooflijk smakelijk gerecht.
“En helemaal ideaal: het lijkt er alleen maar beter van te worden als je het op voorhand maakt.”
Of je de aubergine eerst zout zoals in veel recepten wordt aanbevolen, kun je kiezen. Ik ben er meestal te lui voor. De auberginesoorten van vandaag de dag zijn niet meer bitter, dus het is niet echt nodig. Maar als je van een licht diner houdt, is het nog altijd een goed idee. Aubergine is kampioen in het opzuigen van olie. Door de groente eerst te zouten, onttrek je er vocht aan en zal ze nadien minder vetstof opnemen. Wel laat ik de plakjes aubergine altijd eerst transformeren tot zachte, smaakvolle kussentjes.
Intussen maak ik likkebaardend de tomatensaus. Ik laat ze zolang pruttelen tot ze dik en vol is. In de tuin zoek ik naar basilicum, en ik neem mijn mooiste ovenschaal uit de kast. Als er uiteindelijk, na een relaxed uurtje in de keuken, zo’n prachtig gerecht op het aanrecht staat te blinken, kan mijn avond niet meer stuk.
“Even, heel even, heb ik alles mooi voor elkaar.”
De volgende dag is er na school – in de wetenschap dat er straks een borrelende aubergineschotel op ons wacht – nog tijd voor een stop op het plein. Terwijl de kindjes gillend van plezier van de glijbaan zwieren, geniet ik op het terras van een glas wijn en de laatste warme zomerzon. Het lukt me niet vaak om het zo te organiseren, maar áls het lukt, dan is het september op z’n best.
P.S. Mijn andere op-voorhand-klaar-toppers met seizoensingrediënten: chili con carne, ratatouille en spaghettisaus!
MEER VERHALEN VAN JOLIEN
- “Noem mij gerust een aardbeiensnob, het móét zelfs!”
- “Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik wil planten en met mijn handen in de aarde wroeten”
- “De Britten, die nog meer aan hun moestuintjes zijn verknocht, noemen april niet voor niets de ‘hungry gap’”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!