Mijn verhaal: de zoon van Anja ging na de scheiding bij zijn vader wonen

Door Carine Stevens

vandaag

Na hun scheiding kozen Anja en haar ex voor een week-weekregeling voor hun zoon Aldo. Maar na een jaar koos Aldo er zelf voor om bij zijn vader te gaan wonen.

Anja (45): “Drie jaar geleden hebben mijn ex en ik een punt gezet achter onze relatie. De beslissing om uit elkaar te gaan, voelde voor allebei als een opluchting, waardoor we onze scheiding vlot hebben kunnen regelen. We wilden ook beiden het beste voor onze zoon Aldo, die toen dertien was, en gingen voor een week-weekregeling.

Zowat een jaar ging dat redelijk goed. Maar toen kregen mijn ex en ik steeds meer woordenwisselingen. Aldo begon te puberen en mijn ex en ik verschilden steeds vaker van mening over opvoedkwesties. Hij verweet me dat ik een moederkloek was die onze zoon te veel claimde en betuttelde.

Ik vond dan weer dat hij Aldo te vrij liet en te veel verwende. Als ik mijn ongerustheid uitsprak en probeerde om wat meer op één lijn te komen, kreeg ik als reactie dat hij daar geen behoefte aan had – hij deed het op zijn manier en ik op de mijne.

Na een week bij zijn vader kwam Aldo thuis en kondigde hij prompt aan dat hij voortaan bij papa ging wonen

Op een dag gebeurde er iets wat ik niet had zien aankomen: Aldo kwam thuis na een week bij zijn vader en kondigde prompt aan dat hij voortaan bij papa ging wonen. Hij zou wel elk weekend naar mij komen, een nacht blijven slapen en ook in de loop van de week nog eens binnenspringen, maar hij wilde niet meer elke week verhuizen.

Papa woonde dichter bij school en bij zijn vrienden, dat moest ik begrijpen. Aan de manier waarop hij het vertelde, merkte ik dat alles al in kannen en kruiken was en dat mijn mening er niet meer toe deed. De grond zakte weg onder mijn voeten.

Natuurlijk heb ik nog geprobeerd om Aldo op andere gedachten te brengen. Ook heb ik huilend naar mijn ex gebeld om hem te herinneren aan onze afspraken over co-ouderschap. Maar hij reageerde afwijzend. Afspraken kunnen nu eenmaal veranderen naarmate kinderen opgroeien, zei hij laconiek.

Nog een hechte band

Een paar weken later was Aldo verhuisd en kon ik alleen maar hopen dat hij nog op zijn stappen zou terugkeren, maar dat is nooit gebeurd. Misschien had ik meer op mijn strepen moeten staan, of het zelfs juridisch moeten aanvechten.

Maar ik wilde Aldo niet opzadelen met een loyaliteitsconflict tussen twee touwtrekkende, ruziënde ouders. Hoe moeilijk het ook was, als ik de band tussen ons goed wilde houden, moest ik hem laten gaan.

Aldo woont nu al twee jaar bij zijn vader en ik vind het nog altijd even verschrikkelijk. Moeder zijn van een kind voor wie je niet meer op regelmatige basis moet zorgen: het went nooit.

Gelukkig zie ik mijn zoon nog geregeld. Hij komt elk weekend naar mij, van zaterdagochtend tot zondag na de lunch, als hij naar de scouts vertrekt. Maar de laatste tijd is hij vaak al op zaterdagavond weg, omdat hij uitgaat of heeft afgesproken met vrienden.

Door de week wipt hij ook altijd weleens binnen. Meestal op een avond dat zijn vader langer werkt en er geen eten in huis is. Een stemmetje in mij fluistert dan: ‘Nu weet je me wel te vinden.’

Maar als ik dan iets klaarmaak wat hij graag eet en ik hem zie smullen, ben ik alleen maar gelukkig dat hij er is. Idem dito als hij een stapeltje kleren bij zich heeft met de vraag of ik die voor hem kan wassen. Dan vind ik het allang fijn dat ik nog iets voor hem kan doen.

Wat had ik verkeerd gedaan? Wat zei het over mij als moeder dat Aldo liever bij zijn vader woonde?

We hebben nog altijd een hechte band, Aldo en ik. Hij vertelt me veel over zijn hobby’s en zijn vrienden, soms ook over een meisje dat hij wel ziet zitten, maar het onderwerp ‘school’ gaat hij steevast uit de weg.

Ik zeur te veel over punten en studeren, vindt hij. Zijn vader laat hem daarin veel vrijer, tot mijn grote frustratie. Toen ik hem laatst belde omdat Aldo gespijbeld had, lachte hij dat weg: ‘Ach, ik was vroeger ook zo, komt goed.’

Mijn ex stelt trouwens ook op andere vlakken weinig regels. Aldo mag bijvoorbeeld zelf kiezen wanneer hij naar bed gaat of hoe laat hij thuiskomt wanneer hij uitgaat. Geen wonder dat hij mij te streng vindt en liever bij zijn vader woont: daar kan en mag alles.

Ook op materieel vlak. Als Aldo ergens om vraagt, is de kans groot dat hij het krijgt – van een PlayStation tot dure merkschoenen, van een fatbike tot een nieuwe smartphone. Daar kan ik niet tegenop, en ik wil het ook niet: ik vind het niet goed om een kind alles te geven wat zijn hartje verlangt, maar dat Aldo daar niet tegen protesteert, is heel begrijpelijk.

Ik ben de afgelopen twee jaar door een rouwproces gegaan. In het begin huilde ik veel en liep ik de muren op omdat het zo stil was in huis. Ik had echt het gevoel dat ik mijn kind kwijt was. Wat had ik verkeerd gedaan? Wat zei het over mij als moeder dat Aldo liever bij zijn vader woonde?

Ik vraag het me nog altijd af. Ik wil dat mijn zoon gelukkig is, maar het steekt dat hij dat geluk niet bij mij denkt te vinden, wel bij mijn ex. De pijn is intussen wat minder scherp, maar het gemis en het verdriet blijven. Ik leef nog altijd voor de twee keer per week dat ik Aldo zie. En als hij morgen aankondigt dat hij weer bij komt wonen, zou dat de gelukkigste dag in mijn leven zijn.”