Annick
“Ik zag Milo breeduit lachen op de foto. Hem weer blij zien na die donkere periode was zalf op mijn moederhart”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Op Instagram zag ik een foto van mijn jongste zoon, waarop hij breeduit lachte. Hij stond in een zonnig steegje met een zak sinaasappelen in zijn hand en zag er gelukkig uit. Rondom hem kraampjes van een zuiderse markt. Het was er duidelijk warm. Ik kan met geen woorden beschrijven hoeveel deugd het me deed om hem zo te zien.
De laatste maanden ging het wat minder met Milo. Deze zomer moest hij onverwacht verhuizen na een plotse breuk met zijn vriendin. Ze woonden één jaar samen. Liefdes- verdriet en tegelijk uit je stralende, zonnige appartement moeten, het deed hem geen goed. Vrienden schoten te hulp in zijn zoektocht naar een nieuwe woning, maar uiteindelijk heeft hij zes weken tijdelijk overwinterd in een voormalig repetitiekot.
Daarna is hij verhuisd naar een leuke studio en was het grootste leed geleden, op dat vlak dan toch. Het heeft hem wel doen nadenken over hoe hij zijn leven wil aanpakken. En om die verandering in de verf te zetten, ging hij een maand vrijwilligerswerk doen in het buitenland. Een maand in een totaal andere omgeving, dat zou hem deugd doen.
Het is frustrerend dat een zoen niet meer volstaat om het verdriet van je volwassen kind te verzachten
Al onze kinderen gaan door goede en minder goede periodes. Zolang ze klein zijn, kunnen ze terecht in onze armen, vegen wij hun tranen af en plakken we een pleister op de wonde. Eens ze volwassen zijn, staan we meer aan de zijlijn. Nog altijd met een tas vol pleisters, maar de wonden zijn minder zichtbaar. Als moeder kan ik alleen maar meeleven met het leed van mijn volwassen kinderen, ze ondersteunen, eens afspreken en vooral luisteren.
Ik voel de pijn die zij hebben en het is frustrerend dat er geen simpele zoen meer volstaat om het verdriet te doen vergeten. Ook raad geven vind ik moeilijk. Jonge mensen hebben hun eigen ideeën over leven en werken en ik probeer ze zo goed mogelijk te begrijpen, zonder mijn visie op te dringen.
Toen Milo gepakt en gezakt vertrok en ik hem afzette aan de luchthaven, kon ik alleen maar mompelen: “Ik hoop dat je vindt wat je zoekt, schat.” En weg was hij, mij met heel gemengde gevoelens achterlatend. Enerzijds blij dat hij dat avontuur aanging. Anderzijds was er dat altijd bezorgde moederstemmetje in mijn hoofd. “Hij is verdorie volwassen”, berispte ik mezelf en ik reed glimlachend naar huis.
Af en toe kreeg ik wat berichten en foto’s uit het buitenland. Aanvankelijk vooral van bergen en toeristische attracties, geleidelijk aan van de plek waar hij vrijwilligerswerk aan het doen was. Het leek goed te gaan, ook al waren de telefoontjes schaars, maar dat zag ik als een goed teken. En toen zag ik dus die lachende foto en wist ik dat er iets veranderd was.
Misschien wil ik te graag een zekere toekomst voor hem, met een huis en vast werk, maar dat wil hij misschien niet
Mijn vroeger zo vrolijke Milo, die even zijn lach was kwijtgeraakt, had hem teruggevonden. Waar, waarom en hoe waren voor mij niet zo belangrijk. Je kind opnieuw blij zien na een donkere periode is zalf op een moederhart. Toen ik hem later weer ophaalde aan de luchthaven, stond daar een prachtige, gebruinde jongeman die vond dat het hier bitter koud was. Zin om weer hier te zijn, had hij niet bepaald, maar hij was wel opgeladen en had energie om plannen te maken.
Ondertussen ken ik het hele verhaal. Een verhaal van gastvrijheid, zon, zee en natuurlijk een meisje. Het is nog pril, ze weten zelf nog niet hoe het verder moet, maar het gaat beter met hem en dat is wat voor mij telt. Misschien wil ik te graag een zekere, veilige toekomst voor mijn kinderen – het mij bekende terrein van vast werk, een huis en kleinkinderen –, maar zo werkt het niet bij iedereen.
Die zekere toekomst biedt ook niet altijd écht zekerheid. Relaties veranderen, net als werk, en niet iedereen wil geld verdienen en rijk worden. Milo is op zoek naar andere waarden. Daar als moeder ook in geloven en meegaan, is een oefening in vertrouwen. Een oefening die ik graag wil maken en waar ik zelf ook uit kan leren. Een beetje blind varen, met altijd een handvol pleisters op zak.