“Normaal gezien zou ik beginnen te mopperen over het slechte eten. Maar vanavond niet. Dit is onze avond”

Feesten met twee, dat kunnen wij! Walter en ik zijn tien jaar getrouwd en dat moet gevierd worden. Niet met een party, dj en cateraar maar gewoon Walter en ik, samen. We zijn in Oostende voor een paar dagen, dus het decor zit al mee. En we hebben een tafeltje geboekt voor een romantisch etentje.

De dag begint veelbelovend. De lucht is staalblauw, de zon glinstert op het water en wij doen wat we het liefst doen: we maken een lange wandeling. Voor een keer niet bergop en bergaf zoals in de Ardennen. We nemen de overzet en gaan lekker langs de vloedlijn wandelen op de Oosteroever. We praten, we zwijgen en we laten de meeuwen krijsen.

Een veelbelovend begin

Na de wandeling gaan we iets drinken op de dijk van Oostende en daar komen we de hele tijd vrienden tegen die we al in geen tijden gezien hebben. We hebben een reuzegezellige namiddag. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten, moeten we al naar het restaurant.

Het terras ziet er perfect uit. Planten, gezellige lampions en een menukaart in krijtletters. Met het soort keuken waar ik van hou: kleine gerechtjes om te delen. Er staat natuurwijn op de kaart. Alle ingrediënten voor een topavond zijn dus aanwezig. “We doen onszelf vanavond een lekkere fles wijn cadeau”, zegt Walter. En ik knik instemmend.

Genietend kijk ik rond en luister mee naar de uitleg die de bediening geeft over de gerechten aan de tafeltjes rondom ons. Het klinkt alsof elk ingrediënt zijn eigen cv heeft, compleet met afkomst en specifieke eigenschappen. Het duurt vrij lang voor iemand onze bestelling komt opnemen, maar we hebben al een aperitief gedronken op een ander terras dus dat stoort niet echt.

Uiteindelijk verschijnt er een lief meisje, en we bestellen. De drankjes komen vrij snel en de wijn is heerlijk. Ik verheug me echt op de schoteltjes en de uitleg. Het eerste bord staat plots voor mijn neus, het wordt haastig neergekwakt en weg is het lieve meisje. Zonder uitleg.

Gaat het crescendo?

Wat er op het bordje ligt, hoort warm te zijn, maar het is ijskoud. Ik kijk fronsend naar Walter en die trekt ook een wenkbrauw op. We zijn dit soort keuken gewoon en werden al op heel andere manieren bediend. Maar goed, dit is nog maar het eerste gerecht. Er komen er nog vier, dus misschien gaat het crescendo.

Alleen… dat doet het niet. Ook nummer twee komt zonder uitleg, en zie ik bijna niet liggen. Nummer drie is wel lekker maar geen idee wat er in zit. Nummer vier lijkt een slechte grap. Nummer vijf is het dessert en daarbij krijgen we dan wél een uitleg. Alleen, ik proef er niks van. Wat een anticlimax.

Ik kan me verschrikkelijk ergeren aan slecht eten op restaurant. Zeker als je er veel geld voor moet neertellen. In een bistro heb ik minder verwachtingen, maar hier? Hier hangt een prijskaartje aan dat pijn doet. Normaal gezien zou ik beginnen te klagen en mopperen. Maar vanavond niet.

Vanavond laat ik dat niet gebeuren. Dit is onze avond. Ik zit hier met de man van mijn leven, de wijn is gelukkig wel lekker en het is een van die zachte avonden die je in een doosje zou willen steken. We zijn tien jaar gelukkig getrouwd en ik ga dit niet laten verknallen door een chef die niet weet wat hij aan het doen is. Walter probeert nog diplomatiek te zeggen dat een van de gerechtjes ‘best meeviel’. Wanneer ik hem zachtjes toefluister hoeveel we hiervoor betalen, verslikt hij zich bijna in zijn wijn.

Een bijzondere herinnering

Maar ook Walter laat zijn avond niet vergallen. Hij zet zijn glas neer, kijkt me aan met een grote smile aan en zegt: “Slecht eten op je huwelijksverjaardag is óók een herinnering.” En ik moet lachen. Hij heeft gelijk. Dit wordt er eentje om later te vertellen: hoe we ons tienjarig huwelijk vierden met een prachtige wandeling, een gezellig terras, een leuk restaurant maar echt ondermaats eten.

We vragen de buren van het tafeltje naast ons om een foto te maken. We heffen ons glas, lachen elkaar vrolijk toe en besluiten dat feesten met twee eigenlijk het mooiste feest is wat er bestaat. En dat we morgen gewoon frietjes halen.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!