Hoelang blijft een reis van 28 uur naar Australië nog haalbaar? We zijn geen dertigers meer

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

De komende maanden gaan Walter en ik veel reizen. We gaan wandelen in Slovenië. We gaan in december Milo bezoeken in Marokko en vertrekken in januari voor vijf weken naar Australië. Als het van mij afhing, hadden dat zelfs gerust acht weken mogen zijn. Maar ik ben niet alleen, en voor Walter ligt dit anders.

Niet omdat hij niet graag reist, integendeel, hij geniet net zo van onze wandelvakanties als ik. Maar voor hem heeft ‘thuis zijn’ een ander gewicht. Hij hecht meer waarde aan zijn vertrouwde omgeving, zijn dagelijkse ritme, zijn muziek, en zelfs aan de zorg voor de planten in de tuin. Voor hem voelen vijf weken als een hele hap uit ons leven hier, terwijl ik zo’n vertrek als iets lichts en vanzelfsprekends ervaar.

Misschien komt dat doordat ik door mijn werk bij de VRT jarenlang de wereld heb rondgereisd. Ik heb leren leven uit een koffer, en ondervonden dat je overal ter wereld kleine routines kunt opbouwen. Vol verwachting blokkeer ik dus nu al die hele periode in mijn agenda.

Als het eenmaal zover is, zal ik mijn schrijfwerk meenemen naar Australië. Ik verheug me er nu al op om me vijf weken lang onder te dompelen in de nieuwe wereld van Claire en Romeo. Onze kleinzoon, hun huis, de stad waar ze wonen. Ik kijk ernaar uit om Claires familie te ontmoeten en hun vrienden te leren kennen.

Ik leef ook altijd heel sterk in het ‘nu’ wanneer ik reis. België bestaat dan even niet. Ik ben volledig één met het klimaat, de geuren, de kleuren, de mensen en het ritme van de plek waar ik verblijf. Walter ervaart dat anders. Voor hem ligt zijn basis in Brussel en de Ardennen. Van daaruit kunnen we reizen en terugkomen, maar heel lang wegblijven, is voor hem best een omwenteling.

Hij denkt vooral aan wat er allemaal moet gebeuren en hoe alles zal draaien als wij er niet zijn. Terwijl ik al vrolijk de buren inschakel voor de planten en helemaal ingesteld ben op een tijdelijk leven in Australië. Voor mij begint het avontuur zodra ik mijn koffers dichtklap, en vanaf dan is mijn blik helemaal gericht op waar we naartoe gaan.

Ons nieuwe leven

Ik weet niet of het een tegenstelling tussen ons is, of eerder gewoon een verschil in temperament. En zo komt het dat we voor de eerste keer echt moeten onderhandelen over de duurtijd van deze verre reis. Walter stelt vier weken voor, voor mij voelt dat veel te kort. Ik droom van zeven weken, lang genoeg om Australië een beetje onder mijn huid te laten kruipen. Mijn zoon en zijn gezin wonen daar tenslotte… Uiteindelijk komen we uit op vijf weken en één dag. Een compromis waarin we ons allebei kunnen vinden.

Deze Australië-reis en ook die van december voelen als een voorproefje van ons nieuwe leven. Een leven waarin onze kinderen verspreid over de wereld wonen: Romeo en Claire in Australië, Milo en Salma in Marokko. Dat vraagt aanpassingen. Reizen wordt voor ons misschien iets minder vakantie en iets meer familiebezoek.

Maar er hangt ook een zekere urgentie in de lucht. We zijn geen dertigers meer. Ik vraag me soms af: hoelang blijft een reis van 28 uur naar Australië nog haalbaar? Precies daarom wil ik nu alles eruit halen wat erin zit. Genieten van elk moment, elk gesprek, elke ochtend aan hun keukentafel. Me laten opnemen in hun dagelijkse leven, hoe tijdelijk ook. Want dit zijn de weken die later herinneringen worden. Het zal ons leven verrijken, onze wereld weer een stukje groter maken en ons avontuurlijker stemmen.

En misschien legt deze situatie ook wel een beetje nieuwe verschillen bloot tussen Walter en mij, en vraagt dit om nieuwe afspraken. Wat ik zie als een manier om onze horizon weer te verbreden, is misschien niet helemaal het plaatje dat hij voor ogen had. Stiekem hoop ik toch dat hij verliefd wordt op Melbourne, zodat hij volgend jaar zélf begint over een nieuwe trip.

En diep vanbinnen weet ik: als de drang om dat kleine Australische ventje te zien ooit té groot wordt en Walter niet mee wil, dan stap ik gewoon in mijn eentje op het vliegtuig. Alleen al die gedachte geeft me vrijheid en rust.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!