Annick
Over de drukte met een peuter en een kleuter in huis
“Spelen met Lucie en Odetje is heerlijk voor even, maar ik zou het niet meer dag in, dag uit kunnen”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Over de drukte met een peuter en een kleuter in huis
Het is zaterdagnamiddag en ik ben op weg naar Wevelgem. Walter moet op een muziekfestival zijn, Tom en Leen gaan uit eten en ik krijg tijd met de meisjes. Ik verheug me zoals altijd op ons weerzien. Ik heb kleur- en knutselgerief mee en alle ingrediënten om een gekke bananentaart te bakken met Lucie, die enorm graag in de potten roert. Ik vond nog suikeroogjes, eetbare kleurstiften en chocolade bits in mijn kast, dus die taart wordt goed gek!
Voor Odetje heb ik gekleurd tekenpapier mee, om te tekenen en te knippen. Met ons drietjes knutselen we vast weer iets moois in elkaar. Hoe ouder de meisjes worden, hoe meer ik hen help om hun ideeën uit te voeren in plaats van dat ik zelf alles verzin. En dat lukt al aardig, want eens Lucie gelanceerd is, bedenkt ze prachtige scenario’s, waarbij we de ene keer geld maken en de andere keer vooral veel stempels moeten zetten.
Wat een drukte met een peuter en een kleuter in huis. En wat een bende maken we ervan!
Ik word met open armen ontvangen. Lucie weet nog van niets, maar gaat er al van uit dat we een taart gaan maken. “Welke taart gaan we maken, bonnie?”, vraagt ze nadat ik een dikke knuffel heb gekregen. Wanneer ik zeg dat we ‘Lucies Gekke Bananentaart’ gaan maken, straalt haar hele gezichtje. Ik zeg dat zij de taart gek mag versieren en dat we gekke liedjes gaan zingen terwijl we ze maken. En of ze een gek liedje kent? Odette loopt ondertussen bedrijvig heen en weer tussen de keuken en de living en komt af en toe dicht tegen me aan staan om mijn benen te omarmen. Wat een drukte met een peuter en een kleuter in huis. En wat een bende maken we ervan! We rennen door de tuin, schommelen, tekenen, lezen samen boekjes en bakken. Het hele gamma aan activiteiten wordt erdoor gejaagd in de paar uren dat ze nog wakker zijn. Na het eten mogen ze nog even tv-kijken en ruim ik op.
Dan volgt er nog een voorleesmarathon en gaan de pyjama’s aan. Ik voel dat Odette moe is, ze was de hele middag uitbundig en luid en wil nu gewoon een flesje en wat chillen. Zonder protest laat ze zich naar bed brengen. Nog even gaat haar kopje omhoog, maar tegen dat ik halfweg de trap ben, slaapt ze al. Lucie mag nog wat langer opblijven, maar wanneer ik met haar een verhaaltje begin te lezen, zie ik haar oogjes dichtvallen. Ook zij is moe van de drukke dag. En ook bij haar gaat het slapengaan vanzelf.
Nog een keer op het potje, tanden poetsen, laatste boekje lezen op haar kamer, een lieve laatste knuffel en een zoen. Ze schikt haar kussen, legt zich neer en valt direct in slaap. Wat een verschil met vroeger, toen bedtijd bij haar echt een gevecht was. Alleen Tom mocht haar naar bed brengen en moest soms lang bij haar blijven. Nu volgt ze haar routine en lukt het heel goed.
Uitgeteld in de zetel
Terug beneden plof ik in de zetel. Plots voel ik dat ik ook veel energie gebruikt heb om met die twee bommetjes te spelen. Ik probeer nog wat tv te kijken, maar ook mijn ogen vallen dicht en ik kruip vroeg in bed. Wanneer ik de volgende dag om acht uur beneden kom, zit Leen daar al met twee frisse en uitgeslapen meisjes. Ik stuur haar weer naar boven om nog een paar uurtjes slaap in te halen. En het hele getater en gesnater begint opnieuw: spelen, torens bouwen, plakken, knippen, knutselen, liedjes zingen. De zussen zijn in topvorm. Ik geniet van elke seconde, maar denk tegelijkertijd: voor alles is een leeftijd. Ik heb ook twee jongens grootgebracht, maar dit zou ik niet meer dag in, dag uit kunnen. Heerlijk voor even, te vermoeiend voor elke dag.
Voor de kleinkinderen zorgen is, ondanks alle liefde, best zwaar
En ik denk aan vrienden van mij die de twee kinderen van hun dochter opvoeden. Zij doen dat met heel veel liefde en plezier en volle inzet. Maar ze hebben me ook al eens toevertrouwd dat ze zich hun oude dag anders hadden voorgesteld. Hoe graag ze hun kleindochters ook zien, het is een hele klus. Zij is zelfs gestopt met werken omdat ze het niet kon combineren met de zorg voor haar kleindochters. Ik zou ook niet twijfelen om een van onze kinderen uit de nood te helpen en voor hun kinderen te zorgen. Maar dat het, ondanks alle liefde, best wel zwaar is, dat begrijp ik honderd procent.