Annick
over haar zoon die straks naar Australië verhuist
“De afstand die er tussen ons zal zijn, zorgt nu al voor scheurtjes in mijn (groot)moederhart”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Is het mogelijk om niet te weten wat je voelt, omdat je zóveel gemengde gevoelens hebt dat er als het ware een nieuw, onbekend gevoel ontstaat? Dat overkwam me gisteren in mijn wagen. Ik was onderweg naar Amsterdam, om nog wat laatste spullen te brengen naar Romeo en Claire. Want mijn schoondochter vertrekt over twee weken naar Australië met de hond, en Romeo volgt haar over een maand. Definitief.
Het is een tijd van veel laatste keren. Het laatste bezoek aan hun mooie Amsterdamse appartement. De laatste keer dat ik hun hondje Thurston zal zien, en zelfs dat maakt me melancholisch. Er is zoveel afscheid. Er is zoveel dat ik een plaats moet geven. Het is prachtig dat mijn oudste zoon en zijn vrouw hun leven willen opbouwen aan de andere kant van de wereld. En ik dwing mezelf om er alleen maar positief over te denken. Ik ben oprecht trots op wat ze als koppel realiseren en op de keuzes die ze maken, trots op hoe ze hun leven willen inrichten.
Hoe blij ik uiteraard ook voor hen ben, het gemis van Romeo zal nog een andere dimensie krijgen door de geboorte van mijn kleinzoon
Maar alleen in de wagen tijdens die vier lange uren, heb ik tijd om te piekeren. Omdat er na al die laatste keren ook veel eerste keren komen die we niet samen zullen beleven. Zoals de geboorte van hun eerste kindje. Want ze vertrekken niet met z’n tweetjes naar Australië, maar met z’n drieën: Claire is zwanger, eind oktober krijg ik een Australisch kleinzoontje.
De afstand die er tussen ons zal zijn, zorgt nu al voor scheurtjes in mijn (groot)moederhart. Hoe blij ik uiteraard ook voor hen ben, het gemis van Romeo zal nog een andere dimensie krijgen: je volwassen zoon zien vertrekken, is iets anders dan je kleinkind ontmoeten via een beeldscherm. En hem vervolgens vooral via schermen te zien opgroeien, terwijl ik hem zal willen vasthouden en knuffelen, want ik ben dol op baby’s.
In mijn hete wagen denk ik aan de vriendin wier dochter nu in Nederland woont en zegt: “Mama, als ik zwanger ben, verhuis ik terug naar Antwerpen, want dan wil ik dicht bij jou zijn.” Of die andere vriendin die binnenkort met pensioen gaat en haar kleindochter vaak van de crèche zal gaan halen. Er zit een knoop in mijn maag.
Ik hoop zo dat ik niet mijn best zal moeten doen om niet jaloers te zijn op mijn vriendinnen die hun kinderen en kleinkinderen dichtbij hebben. Die negativiteit wil ik echt niet toelaten. Woorden als verdriet, spijt en jaloezie zouden een zure smaak geven aan iets wat zo mooi en puur is als een nieuw kindje…
Stralend koppel
Terwijl ik Amsterdam met een slakkengangetje nader, denk ik aan een zinnetje dat ik troostend vind: ‘Time not spent together is not lost time’ (tijd die je niet samen doorbrengt, is daarom niet verloren). Ik laaf me aan de gesprekken met de vriendin wier kleinkinderen in Frankrijk wonen, en die zegt dat je op afstand ook een heel goede band kunt opbouwen, en dat haar kleinkinderen haar heel goed kennen. Ook zinnen als ‘afstand betekent niets voor liefde’ wil ik zo graag geloven. Want 16.600 kilometer is echt wel ver.
Wanneer ik eindelijk aankom, is Romeo alleen thuis. We zetten ons aan de keukentafel en beginnen te praten. Het valt me op dat mijn zoon rust uitstraalt, terwijl ze toch in een heel drukke periode zitten. Hij is ook zachter en liever.
Deze mensen gaan een nieuw leven tegemoet, en ik mag ernaar kijken. En in januari gaan we op bezoek!
We praten over de verhuizing en de zwangerschap. Claire komt thuis met een zak lekkere hapjes en later op de avond gaan we eten in een heel mooi restaurant. Ik luister naar hun verhalen en zie hoe goed hun band is. Ze stralen, en ze lachen heel veel samen.
En plots glijdt het scherpe gevoel van me af en verdwijnt de knoop. Deze mensen gaan een nieuw leven tegemoet, en ik mag ernaar kijken. We maken al plannen voor een eerste bezoek: Walter en ik gaan in januari voor vijf weken naar Melbourne om ons kleinzoontje te leren kennen.
En zij komen later op het jaar naar Europa, want ze reizen heel veel en zijn van plan dat te blijven doen. Ik denk aan het prachtige gedicht van Kahlil Gibran: ‘Je kinderen zijn je kinderen niet. Ze zijn de zonen en dochters van ’s levens verlangen naar zichzelf.’ Zo zal mijn leven eruitzien, en het zal anders zijn dan ik ooit had gedacht. Maar wat een avontuur is het om hun moeder te zijn.
Meer van onze columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
