Charlotte, Zita en Vera blikken terug op hun leven als au pair
Zij houden fijne herinneringen over aan hun tijd als au pair
Als au pair zagen ze de andere kant van de wereld en zorgden ze voor de kinderen (en vaak nog voor veel meer) van welstellende gezinnen. En dat leverde hen onvergetelijke herinneringen op!
Zita was zeven jaar geleden au pair voor een gezin met drie kleuters in Auckland, Nieuw-Zeeland
Zita (30): “Ik herinner me dat ik na een vliegreis van wel 27 uren – meteen een test in zelfstandigheid en zelfredzaamheid – aankwam bij mijn gastgezin en al onmiddellijk mee mocht naar hun vakantiehuis aan zee, op nóg eens drie uur rijden. Maar die plek aan zee was een klein paradijs en mijn gastouders bleken schatten van mensen.
Qua karakter leek ik heel erg op mijn gastmoeder, waardoor het meteen klikte. Hun kinderen waren kleuters – twee, vier en zes jaar – en dat matchte perfect met mijn diploma van kleuteronderwijzeres. Ik ontfermde me over hen en hielp met hun huiswerk, speelde spelletjes met de kleinste, bracht de oudsten naar school, naar ballet en rugby.
En hoewel dat niet hoefde, deed ik ’s avonds ook de afwas en maakte ik de brooddozen voor de kinderen. Ik gaf veel, maar kreeg ook veel terug van het gezin. Zo mocht ik bijvoorbeeld mee op skireis en op hun kosten nog enkele dagen langer blijven. Thuis maakte ik echt deel uit van hun familie. We keken samen naar series, en met mijn gastmoeder had ik het soms over de inwonende oma en hoe dat niet altijd evident was.
Die gastvrijheid en betrokkenheid was ik als Belgische niet gewoon en het zorgde alleen maar voor een nog hechtere band
Er was veel vertrouwen tussen ons. Soms misschien net iets té veel, zoals die keer dat de gastmoeder me naar de badkamer stuurde om de jongste te helpen met douchen, en ik net niet op mijn naakte gastvader stuitte. (lacht)
Na dat jaar besloot ik nog wat rond te reizen in Nieuw-Zeeland, samen met een vriendin die was overgevlogen uit België. Maar die trip stopte abrupt, toen ik last kreeg van mijn zicht. In het ziekenhuis werd een hersentumor vastgesteld…
Ver weg van huis besloot ik toen mijn gastgezin in te lichten, en zij hebben echt alles gedaan om me te helpen. Dankzij hen kon ik bij de beste chirurg van Nieuw-Zeeland terecht, ze bezochten me elke dag in het ziekenhuis en toen mijn moeder kwam overgevlogen, mochten we nog enkele weken in hun vakantiehuis verblijven – ik moest zes weken wachten om te vliegen.
Die gastvrijheid en betrokkenheid was ik als Belgische niet gewoon en het zorgde alleen maar voor een nog hechtere band. Het was een heftige periode, en ik ben heel blij en opgelucht dat het is goedgekomen met mij. Ik blik alleen maar met een goed en warm gevoel terug op mijn au pair-schap. We houden nog steeds contact. En het is dankzij deze ervaring dat ik duidelijk zag dat ik ooit zelf een gezin wilde. En kijk, ik heb intussen een zoontje van twintig maanden om te koesteren!”
Charlotte werkte als au pair in Boston en San Francisco en schopte het zelfs tot nanny tussen de hollywoodsterren
Charlotte (30): “Eigenlijk was ik als prille twintiger vooral nieuwsgierig naar Amerika, en het beeld dat ik ervan had uit films. Toen ik als kleuterleidster afstudeerde en hoorde over het concept au pair twijfelde ik dan ook geen seconde.
Na verscheidene gesprekken met een organisatie, maar ook met de ouders én kinderen – ik vond het belangrijk dat het klikte met de mensen bij wie ik een jaar zou gaan inwonen – werd ik geselecteerd, en wat later vertrok ik naar Boston.
Het eerste gezin waar ik terechtkwam, was er een met drie kinderen: een jongetje van drie en twee meisjes, van elf en dertien. De vader was een drukbezet chirurg, de moeder verbleef vaak voor langere tijd in New York. Ik moest de kinderen opvangen, hen naar hun hobby’s brengen en voor hen koken.
In de weekends was ik vrij. In hun grote huis had ik een hele verdieping voor mezelf… Wat me daar meteen opviel, was dat in deze kringen de carrière op de eerste plaats kwam en dan pas de kinderen. Die werden vooral verwend door hun ouders, ze kregen álles wat ze wilden, waarschijnlijk als compensatie voor de mindere aandacht…
Toen de dochter van dertien de eerste keer haar maandstonden kreeg, zat haar mama in New York, dus heb ik het dochtertje geholpen en wat uitleg gegeven
De kinderen konden gelukkig op mij terugvallen. Zeker met het kleinste jongetje, dat op zijn kwetsbaarst was zonder mama, voelde ik een band. Ik ondervond dat de grens tussen au pair zijn en een soort van moederrol vervullen, dun was. Alleen, ik was de moeder niet. Als dat kleintje naar mij reikte, gaf ik het toch een klein duwtje richting z’n mama. Best pijnlijk…
Het zorgde op een bepaald moment ook voor een wat ongemakkelijke situatie. Toen de dochter van dertien de eerste keer haar maandstonden kreeg, zat haar mama in New York. Ze was niet bereikbaar, dus heb ik het dochtertje geholpen en wat uitleg gegeven. En dat bleek nogal gevoelig te liggen bij de mama, want zij wilde hierover het liefst zelf communiceren met haar dochter…
Hoewel je zo betrokken bent en met hart en ziel zorgt voor die kinderen, volgt na een jaar onverbiddelijk het afscheid. Maar op de een of andere manier lukte het me altijd wel om hen weer los te laten. Het helpt ook wel dat je contact kunt houden via sociale media.
Het was ook via die weg dat ik in contact kwam met mijn tweede gezin, waarvoor ik naar California trok, San Francisco. In iets gewonere omstandigheden, maar wel met drie jonge kinderen, waarvan eentje ADHD had. Dat was best heftig…
Met mijn diploma van kleuterleidster zou ik snel aan de slag kunnen en makkelijk vijf keer meer verdienen. Ik zou wel gek zijn om die kans niet te grijpen
Tijdens de weekends trok ik naar Los Angeles, een stad die me erg aantrok, en waar ik eindelijk ‘het echte Amerika‘ leerde kennen. Daar hoorde ik voor het eerst ook over het concept ‘nanny’. Met mijn diploma van kleuterleidster zou ik snel aan de slag kunnen en makkelijk vijf keer meer verdienen. Ik zou wel gek zijn om die kans niet te grijpen.
Dus na dat jaar bij mijn tweede gezin, ging ik als nanny aan de slag. Toen kwam ik pas écht in een andere wereld terecht. De wereld van techgiganten en beroemdheden. Met één gezin ging ik geregeld naar hun strandhuis in Malibu, waar ik op een keer actrice Courteney Cox (uit de serie Friends, red.) zag zwaaien naar de kinderen. Later zou ik in hun huis ook acteurs Morgan Freeman en Leonardo DiCaprio zien passeren.
Bij een ander gezin werd ik uitgenodigd op de Grammy’s en de Golden Globes. Het was een periode waarin ik leefde tussen de villa’s en de palmbomen van Beverly Hills. Maar… zo fake, dat besefte ik met mijn West-Vlaamse roots steeds meer.
Uiteindelijk besloot ik terug te keren naar Europa, waar de rijkdom van de gezinnen bij wie ik terechtkwam zo mogelijk nog extremer was. Met de privéjet van Saint-Tropez naar Monaco – dat was iets wat ik gewoon kon regelen als uitstapje voor mezelf en de kinderen.
Vandaag maak ik werk van mijn eigen nanny-agentschap in Europa. Ik had nooit kunnen dromen dat mijn leven zo’n wending zou nemen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat dit mijn job is.“
Vera verbleef als au pair meerdere jaren bij een gezin in Michigan. Ze gaat er nog steeds af en toe op bezoek
Vera (41): “Omdat ik zo aangetrokken werd door Amerika én gek was op kinderen waagde ik mijn kans als au pair. Ik kon aan de slag bij een familie in Michigan, een vrij ‘normaal’ gezin van tweeverdieners. Niet elk gezin met een au pair is superrijk – kinderopvang is in de VS namelijk erg duur en vaak komt een au pair gewoon goedkoper uit.
Ik was er meteen op mijn gemak en dat gevoel was wederzijds. Ik maakte al snel helemaal deel uit van het gezin: ik deed in de herfst mee aan pumpkin picking, ging met hen op vakantie, schoof met oudejaar mee aan tafel op restaurant – voor de kinderen werd er dan voor een keer andere opvang gezocht. Die kleine momenten samen zorgden voor een stevige band, het werd mijn tweede familie.
Omdat ze zo tevreden over me waren, vroegen ze me zelfs om nog een jaar langer te blijven, wat ik met plezier deed. Ik begon steeds meer deel uit te maken van hun community: de buren, hun vrienden, de broers en zussen… Zelfs de mensen van de supermarkt kenden me bij naam.
Het is ongelooflijk hoe graag je die kinderen kunt leren zien
Toen mijn tijd er dan echt op zat en ik terugkeerde naar België, bleven we contact houden. Ik bezocht de familie nog eens in Amerika en mocht na een verplichte pauze van twee jaar (omwille van visum, red.) opnieuw aan de slag als au pair, weer bij hen, met intussen een derde kindje erbij!
Het is ongelooflijk hoe graag je die kinderen kunt leren zien. Sam bijvoorbeeld, de middelste, was twee toen ik hem voor het eerst ontmoette, en met hem had ik een heel bijzondere band. Hij voelde echt als mijn eigen kind. Zijn mama bleef natuurlijk nummer één voor hem, maar hij vond bij mij ook een geborgen en veilig gevoel.
Na anderhalf jaar nam ik voor de tweede keer afscheid van de familie en keerde ik definitief terug naar België, maar we bleven elkaar doorheen de jaren af en toe zien. Zo ging ik in 2022 nog eens bij mijn gastfamilie op bezoek, onder meer voor de graduation party van Sam, hij is intussen 21! En zij bezochten mij onlangs ook in België. De band die ik met deze familie heb, is voor het leven. Ik zou hen niet meer kunnen missen.”
Meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!