Natacha liet haar comfortabele leven in België achter om in Portugal een boerderij te verbouwen

Door Evelien Roels

vandaag

Natacha (36): “Mijn man en ik hadden een goed leven in België. We hadden een mooi huis, goeie jobs, een warme familie en veel vrienden. En toch knaagde er iets. Dat gevoel van: is dit het nu? Is dit het leven?

We hadden er allebei nood aan om meer tijd door te brengen in de natuur, en hadden een heel grote interesse in zelfvoorzienend leven, waarbij je in plaats van te gaan werken om spullen te kunnen kopen, die dingen zelf gaat voorzien.

Een drastisch plan

Maar hoe konden we dat doen? Ons eerste plan was om een weekendhuisje in de natuur te kopen. Maar dat zou geen oplossing zijn, dan hingen we nog steeds vast aan die druk van een lening.

Als we er écht voor wilden gaan, beseften we, dan moesten we het drastischer aanpakken. Ons huis verkopen, en verhuizen naar een warmer land, waar je het grootste deel van het jaar groenten kunt kweken.

Portugal zou ideaal zijn, dat land kenden we van op vakantie, het was niet te ver van België en de grond was er nog betaalbaar. Het heeft nog enkele maanden geduurd voor het idee genoeg was gerijpt in ons hoofd, maar toen waagden we de grote sprong.

Concreter dan ‘Portugal’ was onze bestemming niet, en we hadden geen idee waar we zouden uitkomen

We verkochten ons huis, gaven ons ontslag op het werk, richtten een oude camper in voor de reis en – het allermoeilijkste – namen afscheid van familie en vrienden. En we vertrokken.
Hoe kan ik die reis beschrijven? Het was spannend, natuurlijk. Concreter dan ‘Portugal’ was onze bestemming niet, en we hadden geen idee waar we zouden uitkomen, of we een goeie woonplaats zouden vinden, of we erin zouden slagen om zelfvoorzienend te gaan leven.

Maar er was vooral ook dat overweldigende gevoel van vrijheid. We hadden geen lening meer. Geen job om naartoe te rennen. We konden echt doen wat we wilden.

We namen dan ook de tijd om tot rust te komen, en deden er uiteindelijk vier maanden over om de Portugese grens te bereiken.

In een stroomversnelling

Daarna ging het plots snel. We ontmoetten een Nederlandse vrouw die een B&B bleek te hebben. In ruil voor wat klusjes en hulp in de tuin mochten we op haar domein kamperen, en vaak ook mee-eten.

Intussen hielden we Idealista in de gaten, de grootste immo-site van Portugal. Daar ontdekten we een stuk grond, gelegen aan het einde van een doodlopend weggetje, op een halfuur van de kust en vlak bij de bergen.

Met een bouwvallige boerderij erop, om te verbouwen. We gingen kijken en kregen allebei kippenvel. Dit was het. Dit zou onze thuis worden.

De boerderij stond al dertig jaar leeg en was niet bewoonbaar. Er was geen elektriciteit of stromend water

De tijd die volgde, was intens, daar ga ik niet flauw over doen. De boerderij stond al dertig jaar leeg en was niet bewoonbaar. Er was geen elektriciteit of stromend water.

Om het compleet te maken, beleefde Portugal het natste najaar in tijden, we stonden vaak tot onze enkels in de modder. Maar op geen enkel moment voelden we spijt. Integendeel.

We parkeerden onze camper op het perceel en begonnen vol energie aan ons nieuwe leven. We plantten hele rijen bomen en legden grote moestuinen aan.

Eindelijk thuis

Onze dichtste buur bleek een fantastische dame van in de zeventig die ook zo goed als zelfvoorzienend leeft, en van haar leerden we kaas en brood maken.

Haar vijf zonen kwamen naar ons toe met hun tractor om ons land te bewerken, na een paar maanden noemden ze ons al ‘hun nieuwe broer en zus’ en vierden we samen Kerstmis. Intussen verbouwde mijn man de boerderij, zodat we daar konden intrekken.

Het begon steeds meer als een thuis te voelen en dat is het vandaag, drie jaar na ons vertrek, meer dan ooit. We hebben geen luilekkerleven – we werken hard, we staan op rond zeven uur en zijn vaak tot acht uur ’s avonds bezig met zaaien, wieden, oogsten, of met de zorg voor de dieren.

Maar dat vinden wij niet erg. Want we zijn vrij. Onafhankelijk van alles en iedereen. We eten grotendeels uit onze eigen tuin. We krijgen kaas van de buren en ruilen groenten in het dorp. We hebben onze eigen waterputten en zonnepanelen voor elektriciteit.

Dat ik nu toch een van mijn ouders in de buurt heb, maakt heel veel goed

En intussen woont ook mijn mama in Portugal, op vijf minuutjes van ons. Ze is naar hier verhuisd na het overlijden van haar partner.

Mijn vrienden en familie zijn het enige wat ik mis aan België, maar dat ik nu toch een van mijn ouders in de buurt heb, maakt op dat gebied heel veel goed.

Intussen blijven wij dromen. We hebben ieder jaar een grotere oogst. Sinds vorig jaar verkopen we een deel van onze groenten aan mensen in de buurt en aan restaurants. Dat willen we uitbreiden. Nóg meer verkopen, en ook afgeleide producten, zoals theemixen of sauzen. Alles wat we zelf kunnen maken.

Zo zal onze boerderij nog meer een bron van inkomsten worden. Of we ooit terugkeren naar België? Luid en duidelijk: nee. Ons leven hier is te mooi. We hebben alles gevonden waarop we hadden gehoopt. Voor ons is dit het leven.