Koen

“Eindelijk zijn we, na twintig jaar in het buitenland, ook écht weer thuis in ons eigen huis”

Koen

26 jul 2023

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over een nieuwe verhuis

Niets is leuker dan verhuizen! Wie het al een paar keer gedaan heeft, weet dat dit een grapje is, en wie net zelf een verhuis achter de rug heeft, zal er waarschijnlijk niet mee kunnen lachen. Excuses dus!

Ilse en ik zijn ondertussen zo’n beetje ervaringsdeskundigen geworden in alles inpakken en ergens anders weer uitpakken. Als ik goed kan tellen, is dit onze achtste verhuis, waarvan twee internationale. Gelukkig moeten alle meubels en spullen deze keer maar een tiental kilometer verderop geraken, waardoor we op voorhand al heel veel met de auto naar het nieuwe huis hebben kunnen brengen.

Als ik goed kan tellen, is dit onze achtste verhuis, waarvan twee internationale. Gelukkig moeten alle meubels en spullen deze keer maar een tiental kilometer verderop geraken

De voorbereidingen van de verhuis vielen precies samen met de eerste hittegolf van de zomer. Er moest geverfd en getegeld worden, douchewanden moesten worden geplaatst, en kranen en afvoer gemonteerd. En alsof dat alles qua uitdaging – we konden immers enkel in het weekend werken – nog niet genoeg was, besloot de firma die de warmtepomp had geplaatst, daar nog een schepje bovenop te doen. Ondanks het feit dat zo’n warmtepomp in de zomer ook koelt, vond ik het merkwaardig warm in huis. Omdat die pomp stukken van mensen had gekost, durfde ik er eerst tegen Ilse niets over te zeggen, tot zij er zelf over begon. Om een lang verhaal kort te maken: gedurende de hele hittegolf heeft de pomp… bijverwarmd in plaats van af te koelen! Er was ergens een fout gebeurd bij de montage. Werken in een sauna dus: je kunt je voorstellen hoe we gezweet hebben.

De voorbije twee jaar woonden we in een huurhuis, en dat voelde aan als één lange kampeerperiode, met dozen die we niet wilden uitpakken, maar dan toch maar openden omdat er iets in zat wat we dringend nodig hadden

Maar nu zijn we dus klaar. Alles is gepoetst, de vloerbescherming kan overal weg, en zaterdag komen mijn broer en zus, en hun wederhelften, helpen met de verhuis. Voor ons is het een nieuwe mijlpaal. Eindelijk zijn we, na twintig jaar in het buitenland, ook fysiek weer thuis in ons eigen huis. De voorbije twee jaar woonden we immers in een huurhuis, en dat voelde aan als één lange kampeerperiode, met dozen die we niet wilden uitpakken, maar dan toch maar openden omdat er iets in zat wat we dringend nodig hadden. Met al mijn boeken die verpakt op zolder stonden en nu eindelijk terug de vrijheid krijgen in de spiksplinternieuwe boekenkast van mijn bureau.

Het huis dat we gebouwd hebben, heeft een grote tuin. En in die tuin staan joekels van bomen, wat een stuk scheelt met een perceel waarop je alles nog zelf moet planten. Je kent de zegswijze wel: boompje groot, plantertje dood. Als ik eerlijk ben, hebben we dat stuk grond speciaal gekocht omwille van de mooie bomen die er staan. Toen we op zoektocht waren, stapten Ilse en ik op een gegeven moment uit de auto en keken aan tegen een gigantische sequoia, niet voor niets ook wel ‘mammoetboom’ genoemd. De boom domineerde de hele tuin en leek te zeggen: als jullie braaf zijn, mogen jullie hier van mij komen wonen. We waren meteen verliefd.

Toen we op zoektocht waren, stapten Ilse en ik op een gegeven moment uit de auto en keken aan tegen een gigantische sequoia, niet voor niets ook wel ‘mammoetboom’ genoemd. We waren meteen verliefd

Er stond al een huis op het terrein, maar de makelaar vertelde, nog voor we er een voet binnenzetten, dat er niets meer mee aan te vangen viel en dat het afgebroken moest worden. Dagenlang hebben we gecijferd en gepuzzeld om het budget rond te krijgen, want zo’n afbraak bij je bouwplannen optellen, kost een stuk meer. Uiteindelijk beslisten we dat we in de schaduw van die boom wilden leven, en nu zijn we blij dat we door de zure financiële appel heen beten.

Ook in het nieuwe huis wordt het eerst nog wat verder kamperen. Het heeft grote ramen, en er zijn nog geen gordijnen. Dat wordt héél vroeg wakker worden, die eerste dagen. De mooie tuin die we kochten, is ondertussen helemaal verwilderd. Met alle werk in het huis was er geen tijd om ons ook nog eens daarmee bezig te houden. Het gras staat dus tot boven de knieën en de hagen zullen na twee jaar verwaarlozing niet makkelijk te snoeien zijn. Maar dat zijn zorgen voor nadien, nu eerst verhuizen.

Voor Kwinten kon de verhuis niet beter getimed zijn, aangezien hij net één dag na zijn laatste examen valt. Hij is wel een beetje bang dat het wennen aan dat nieuwe huis impact gaat hebben op zijn zomervakantie. Maar als vader kan ik hem natuurlijk geruststellen: met al dat werk in die nieuwe tuin is er zero kans op verveling.