Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Over vakantiestress en ultiem familiegeluk
Ik vertelde al dat we dit jaar een lange trip door de Verenigde Staten gaan maken. Aangezien het in Frankrijk altijd zo druk was, heeft Kwinten nog nooit een grote reis gemaakt, dus dat is het perfecte excuus om dat nu eindelijk wél te doen. New York, Washington, tal van nationale parken, Las Vegas, San Francisco en Los Angeles: ze passeren allemaal de revue.
We hebben ten huize Strobbe een mysterieus fenomeen ontdekt: hoe groter de koffer, hoe kleiner de capaciteit. Ik weet niet hoe dat mogelijk is, maar het lijkt erop dat onze koffers elk jaar krimpen
Maar voor het zover is, ligt onze weg nog bezaaid met allerlei hindernissen. Laten we beginnen met de koffers. We hebben ten huize Strobbe een mysterieus fenomeen ontdekt: hoe groter de koffer, hoe kleiner de capaciteit. Ik weet niet hoe dat mogelijk is, maar het lijkt erop dat onze koffers elk jaar krimpen. Daarom hebben we nu een strategie ontwikkeld die een combinatie van Tetris en toverkunst vereist om alles erin te proppen. Sokken worden in schoenen gepropt, T-shirts worden opgerold als pannenkoeken en allerlei cosmetica worden in minuscule flesjes overgegoten. We hebben bij wijze van oefening onze koffers op voorhand al eens gepakt en gewogen, want de vliegtuigmaatschappij is streng voor elke gram te veel.
Bij elk geluidje dat van beneden in het vliegtuigruim komt, bij het geringste schudden klamp ik me vast aan de armleuningen (oké, misschien overdrijf ik een beetje)
Wie vliegtuig zegt, zegt in mijn geval trouwens ook vliegangst. Ik ben geen veelvlieger, en het is alweer een tijdje geleden dat ik me nog in zo’n zwevend sardineblik heb gehesen, maar toch lijkt die angst elk jaar groter te worden. YouTube staat vol met filmpjes die rustig uitleggen dat je niet bang hoeft te zijn, maar toch slaag ik er elke keer weer in om mezelf ervan te overtuigen dat we op het punt staan neer te storten. Bij elk geluidje dat van beneden in het ruim komt, bij het geringste schudden klamp ik me vast aan de armleuningen (oké, misschien overdrijf ik een beetje).
Ilse en Kwinten proberen me gerust te stellen en zeggen dat vliegen de veiligste manier van reizen is, maar ik ben er nog steeds niet van overtuigd. Het liefst van al zou ik een parachute mee in m’n handbagage nemen, maar ik vrees dat ik daarmee niet voorbij de incheckbalie geraak.
Daarnaast denk ik ook dat wij altijd de slechtst voorbereide familie van West-Europa zijn als we op reis gaan. Dat heeft er vooral mee te maken dat we bewust op voorhand niet alles willen vastleggen en ervan houden om ons te laten leiden door ‘het moment’. Voor de autoreizen die we meestal ondernemen, is dat trouwens best oké, maar als je wekenlang de States gaat doorkruisen, zegt iets me dat je dat beter minutieus voorbereidt.
We zullen met onze gehuurde auto waarschijnlijk verdwalen in de National Parks, in de steden gaan we geheid op verkeerde bussen stappen en uren moeten zoeken om ergens een restaurant binnen te raken
Onze reispassen en andere documenten zijn natuurlijk allang geregeld, net zoals de converterstekkers voor onze elektronische apparaten, maar een echt reisplan per etappe hebben we nog niet gemaakt. Een vriend des huizes gaat bij het plannen van zo’n reis zo ver dat hij naast allerlei toegangstickets voor parken en musea zelfs alle restaurants al maanden op voorhand boekt.
Maar als ik eerlijk ben, hou ik tijdens het jaarlijkse verlof meer van wat georganiseerde chaos, dan dat we zelfs tijdens onze vakantie een strak geplande agenda moeten achternahollen. We zullen met onze gehuurde auto waarschijnlijk verdwalen in de National Parks, in de steden gaan we geheid op verkeerde bussen stappen en uren moeten zoeken om ergens een restaurant binnen te raken. Maar dat is het mooie aan reizen met familie; we gaan samen lachen om onze fouten en genieten van de onverwachte momenten die onderweg opduiken.
Terwijl we ons klaarmaken voor ons Grote Amerikaanse Avontuur, beseffen we dat al die voorbereidingsstress uiteindelijk plaats zal maken voor ultieme pret en familiegeluk. En wie weet, misschien ontdekken we dit jaar wel de magische truc om toch al onze bagage in de koffers te krijgen en slaag ik er op wonderlijke wijze in mijn vliegangst te overwinnen. Maar zelfs als dat niet gebeurt, zal het in ieder geval een reis vol gelach, liefde en gekkigheid zijn.
Ik kijk ernaar uit om hier over onze avonturen te vertellen. En ondertussen beleef jij ongetwijfeld je eigen geweldige zomer vol ontspanning, gelach en onvergetelijke momenten. Mijn tip daarvoor: frommel al je plannen op en gooi ze in de vuilnisbak.
Lees ook onze andere columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!