Libelle-columnist Koen Strobbe (56) is auteur en woont met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten in het zuiden van Frankrijk. In zijn wekelijkse column vertelt hij over zijn leven in ‘la douce France’.
“Er gaan alleen nog dikke mensen naar zee, mama!” roept een klein blond meisje met een groen emmertje en een schopje keihard over het strand.
Ik kijk op van mijn boek en zie donkerbruin gelooide toeristen tussen het kind en de waterlijn door lopen. Een man, een vrouw, twee tienerdochters en een kleuterzoon, zonder uitzondering alle vijf obese.
De moeder van het meisje dat de belediging over het strand toeterde, weet niet naar waar ze moet kijken. De toeristen tjokken rustig verder.
“Moet je zien wat voor diepe voetafdrukken ze achterlaten, net olifanten”, galmt het stemmetje opnieuw over het strand.
Nu springt de moeder op, rent naar het meisje, grijpt het bij haar bovenarmpje en trekt het achter zich aan naar de zee. Daar, kniehoog in het blauwe water, krijgt het kind wellicht zijn eerste les in wat er wel of niet gezegd mag worden in het openbaar. Een jonge moeder die met het hoofd gebogen naar beneden praat, het meisje dat met haar handjes op de rug naar boven kijkt. Door het tegenlicht van de al laag staande zon heeft het tafereel iets weg van een prent uit Jip en Janneke.
“Zie je wel dat er aan zee altijd iets te beleven valt”, lacht Ilse. “Gratis theater.”
Ik had vanmorgen geen zin in strand. Veel te heet, veel te weinig schaduw, veel te veel mensen en veel te veel zand. Dat is samengevat zowat mijn visie op zeeromantiek. Maar zoals het hoort leg ik me neer bij de democratische meerderheid, en aangezien zowel Kwinten als Ilse er zin in hadden, vertrokken we.
Wij kiezen bijna altijd voor le Grau-du-Roi, dat is lekker dichtbij en relatief rustig. En er is een strandbar met degelijke ligstoelen, dus geen zand in je zwembroek. ’s Avonds gaan we dan lekker eten in ons favoriete restaurantje, waar ik steevast de gegrilde sepia met risotto neem.
“Weet je,” lacht Ilse, “dat meisje heeft nog gelijk ook. De meeste mensen om ons heen zijn niet echt van de magersten.”
“Nochtans kent heel de wereld de Fransen toch van hun gezonde manier van eten”, zeg ik.
Al jaren lees je overal over de French paradox, waar veel Amerikanen zo jaloers op zijn: de Fransen eten volgens hen ‘tonnen’ kaas, croissants en andere dikmakers, maar via een uitgekiende combinatie van dagelijks rauwe groenten, olijfolie, look en ander dingen, slagen ze er toch in om heel laag te scoren op de rampenlijst van hart- en vaatziekten.
Het zou me echter niks verbazen als het met die gunstige score bergafwaarts gaat, want de voorbije twintig jaar heb ik, om maar iets te zeggen, de rekken kant- en klare maaltijden in de supermarkt steeds langer zien worden, en het aantal pizza- en hamburgertenten is ook al enorm gegroeid.
“In de school van Kwinten krijgen de leerlingen best veel snoep. Maar er is dan ook een snoepfabriek in het stadje”
Vorig jaar hield Kwintens school een enquête over gezonder eten in de kantine, en of de ouders bereid waren om extra te betalen voor meer verse groenten en biologische ingrediënten. Tijdens de ouderbijeenkomst die daarop volgde, protesteerden veel ouders tegen een prijsstijging van bijna een euro per maaltijd.
Toen het gebekvecht bleef duren, zei ik dat de school, als ze zo begaan was met de gezondheid van de scholieren, misschien ook maar beter wat minder snoep aan de leerlingen kon uitdelen.
Stilte in de zaal, een ontevreden kijkende directeur: ik had duidelijk een gevoelige snaar geraakt. Het is namelijk zo dat er zich in Uzès, waar Kwinten naar school gaat, een vestiging van Haribo bevindt. De snoepfabriek is niet alleen de grootste werkgever van het stadje, maar ‘sponsort’ ook zowat alles wat met kinderen te maken heeft. In elke school, van de kleuterschool tot het lyceum, puilen de kasten uit van de gratis snoepzakjes met het bekende lachende kindersnoetje erop.
“Wat moeten we dan doen? De kinderen wat radijzen of een preistengel geven als ze een beloning verdienen?” vroeg de directeur wat lacherig.
“Nee, maar misschien kan Haribo de prijsverhoging van de kantine wel sponsoren”, riep een van de protesterende ouders vanuit de zaal.
Ik heb er geen idee van wat er van dat voorstel is terechtgekomen, maar aan de prijs van de schoolmaaltijd is uiteindelijk niets veranderd.
LEES MEER VAN KOEN STROBBE:
- Comme chez Koen: “Heel wat mensen die naar België terugkeerden, dachten dat een verhuis dé toveroplossing voor hun relatie was”
- Comme chez Koen: “Na een kwartiertje zoeken vinden we onze eerste truffel, zo groot als een kastanje”
- Comme chez Koen: “Meer dan één gast in ons vakantiehuis blijkt last te hebben van meeneemstress”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!