Koens column: “Laten zien wie je echt bent en wat je voelt, kan toch niemand nog een zwakte noemen?”

Koen Strobbe (58) is na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug in ons land.

Toen we nog maar pas in Frankrijk woonden, keken Ilse en ik vaak verwonderd naar de uitvoerige manier waarop de Fransen op een simpele begroeting antwoordden. Aan de schoolpoort leidde een goeiedag vaak tot ellenlange gesprekken.

Wij kwamen uit België en waren gewoon aan het stramien: “Hoe gaat het?” “Goed, en met u?” “Ook goed”, maar in Frankrijk kreeg je als antwoord op je begroeting vaak een hele uitleg waarom het al dan niet goed ging met iemand. Mensen openden bij wijze van spreken hun hele medische dossier voor je, met een uitleg over wat er precies mis was, hoe het zover was gekomen, en wat het stappenplan was om tot een oplossing te komen.

Heel vaak toonden ze ook een emotionele openheid die wij absoluut niet gewend waren. “Ik voel me niet zo goed in mijn vel”, hoorde je dan, met erbovenop nog een hele uitleg over psychologen of psychiaters die eraan te pas kwamen. Wij, de qua emotionele weerbaarheid uit één blok graniet gehouwen noorderlingen, keken in het begin nogal schuins naar dat soort kwetsbaarheid en dachten dat het iets typisch Frans was.

“Toen mijn vader stierf midden in het B&B-seizoen was er heel even tijd voor rouw, maar meteen daarna stonden we weer midden in het werk, en moest er gelachen worden”

Tot het ons begon op te vallen dat Frankrijk gewoon een aantal jaren voorliep op ons. Want bij onze bezoeken aan België begonnen we steeds vaker te merken dat mensen zich hier ook niet langer verplicht voelden om zich achter een pantser van gehard staal te verschuilen, en dat het best oké was om de eigen zwaktes en mindere momenten openlijk prijs te geven. Ik zou liegen als ik zeg dat ik het daar in het begin niet een beetje moeilijk mee had.

Ik ben nu eenmaal een vertegenwoordiger van die generatie die nog opgevoed is zonder tierlantijntjes. Een generatie voor wie elke dag een topdag moest zijn en waar je in alles hoorde uit te munten, van in de lagere school, over je latere studies, tot op het werk. Op school had je slimme en domme leerlingen, daartussen was er niets. Dingen als ASS, ADHD, hoogsensitiviteit of dyslexie bestonden niet in het pedagogische woordenboek, en er werd dus ook geen rekening mee gehouden. Wie het ritme niet kon volgen was ofwel dom, ofwel lui.

Ondertussen hadden wij in Frankrijk ook niet de gelegenheid om toe te geven aan eender welke zwakte. We runden met ons tweetjes een wijndomein en een B&B, dus we konden niet anders dan altijd maar voortdoen, ook als het eigenlijk echt niet ging. Zo stierf mijn vader vlak voor de oogstperiode en midden in het B&B-seizoen. Er was heel even tijd voor rouw, tijdens de begrafenis in België, maar meteen daarna stonden we weer midden in het werk, en moest er gelachen worden, want welke vakantieganger kijkt nu graag op een triestig gezicht?

“De enorme bres die de jonge generatie in de façade van haar voorgangers heeft geslagen, lijkt mij onmogelijk ooit nog te dichten.”

Nu we niet meer ‘als toerist’ in België zijn, maar hier weer wonen en ook volop werken, valt me op hoe er ook op de werkvloer rekening wordt gehouden met die zachtere kant van de mens. Hoe belangrijk zaken als stilteplekken, je even kunnen terugtrekken in je privézone en een goede work-lifebalance geworden zijn. Dingen waarvan we twintig jaar geleden enkel konden dromen. De baas lijkt nog nooit zo lief te zijn geweest voor z’n personeel als vandaag.

De vraag is natuurlijk of al die lieve bazen zo vriendelijk zullen blijven als het minder goed blijft gaan met de economie en er plots een overschot aan mensen voor elke job komt. Voor hetzelfde geld worden dingen als je goed voelen, en het vinden van een mooi evenwicht tussen werk en gezin dan weer een pure luxe. Toch denk ik dat de emotionele openheid die we hier ontdekken een blijvertje is. De enorme bres die de jonge generatie in de façade van haar voorgangers heeft geslagen, lijkt mij onmogelijk ooit nog te dichten.

De hardere manier waarop we vroeger met elkaar omgingen, zowel privé als op het werk, komt nooit meer terug. Want tonen wie je echt bent, dat kan vandaag niemand nog een zwakte noemen. Al geef ik graag toe dat ik het er zelf nog altijd moeilijk mee heb om aan iemand anders dan Ilse mijn echte binnenkant te laten zien, als het eens wat minder gaat.

Lees meer van Koen Strobbe:

• Koens column: “Kwinten stelt al grappend voor om een warm skipak voor Ilse te kopen”
• Koens column: “Gelukkig zijn is zó groot dat je beter eerst begint met tevreden zijn”
• Koens column: “Dat er straten afgesloten worden voor de kermis, vindt een aantal bewoners echt niet kunnen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!