“Ik mis mijn ‘Vake’ nog altijd. Maar we besluiten om het gewoon te doen, dat feestje”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over zijn vader die honderd zou geworden zijn

Het verlies van een ouder mag dan wel slijten, verdwijnen doet het nooit. Het is een waarheid die je van iedereen hoort die een geliefde moet missen. Het wegvallen van mijn vader, ondertussen dertien jaar geleden, doet dan ook nog altijd pijn, en vanzelfsprekend word ik er tijdens de donkere herfstmaanden nog eens extra aan herinnerd hoezeer ik mijn ‘Vake’ mis.

Hij werd geboren in negentienhonderddrieëntwintig, dus binnen enkele dagen zou hij honderd geworden zijn. Die speciale datum speelt natuurlijk al heel het jaar in het hoofd van mijn moeder, mijn zus, mijn broer en mij. Met daarbij de vraag: gaan we die dag vieren of niet? Er zijn natuurlijk evenveel argumenten pro als contra. Want hoe maak je een blije gebeurtenis van een dag waarop iemand die er niet meer is, en die we allemaal zo missen, honderd kaarsjes zou hebben uitgeblazen?

Rijt je door een ‘feest’, met lekker eten en taart, niet gewoon weer oude wonden open? Is het niet beter om gewoon eventjes stil te staan bij de herinnering, en voor de rest de dag gewoon te laten voor wat hij is? Het antwoord op zo’n vragen is voor iedereen natuurlijk anders, en we moeten allemaal onze eigen keuze maken.

Het gevoel dat bij ons doorweegt, is de zekerheid dat ‘ons Vake’ daarboven zeker met een guitige glimlach zou meevieren als we te zijner ere allemaal verbonden rond de tafel zitten op zijn verjaardag. Dat was tijdens zijn leven ook zo, bij elke verjaardag, en zeker die van de kleinkinderen, zat hij glunderend aan het hoofd van de tafel en genoot van de familie om hem heen. Dus hakten we de knoop een tijdje geleden door en besloten om het gewoon te doen, dat feestje.

Dertien jaar geleden woonden Ilse, Kwinten en ik nog in Frankrijk. Op het moment dat mijn vader overleed, was er enorm veel werk in de wijngaard, dat niet kon wachten. Toen het verschrikkelijke telefoontje van zijn dood er dus kwam, zaten we naast met het enorme verdriet ook meteen met een heleboel praktische beslommeringen in ons hoofd.

Terwijl ik in allerijl een TGV-ticket naar België boekte, was ik voor een keer blij met de snelle tamtam in ons dorp, want nauwelijks enkele uren nadat ik het nieuws zelf vernomen had, stonden er al enkele collega-wijnboeren aan de deur met de vraag wat ze tijdens mijn afwezigheid voor ons konden doen. De ene zou het sproeiwerk voor zijn rekening nemen, iemand anders liet weten dat hij stand-by stond als we hem nodig hadden.

Ilse bleef nog, want we hadden een volle B&B en de gasten kon je toch niet aan hun lot overlaten. Zij wachtte op de komst van haar ouders, die op hun beurt halsoverkop in de auto sprongen om de zorg voor onze gasten over te nemen, zodat zij nog net op tijd voor de begrafenis in België kon zijn. En ze pasten ook op Kwinten, die nog een kleuter was en nauwelijks besefte wat het betekende als iemand doodging. Ondertussen is hij achttien, en ‘Vake’ is voor hem een verre herinnering, vooral levend gehouden door foto’s en een rist van mooie verhalen die Ilse en ik met de regelmaat van een klok over hem vertellen.

De jaren mogen dan wel voorbijgevlogen lijken, en de herinneringen worden met de tijd misschien wat vager, maar de liefde en het gemis blijven onveranderd. Ook voor Kwinten, die in zijn hoofd misschien geen exact beeld van zijn grootvader meer heeft, maar zich wel nog heel wat fysieke dingen herinnert: hobbelen op zijn knie, verstoppertje spelen in huis, dat soort dingen.

Wat ons verbindt, is de gedachte dat mijn vader altijd een speciaal plekje in ons hart zal hebben, en zijn honderdste verjaardag is een kans om die liefde te vieren, samen met de mensen die het meest om hem geven. Het wordt dus ongetwijfeld een dag van gemengde gevoelens, met lachende gezichten en zeker ook een traan. Maar bovenal wordt het een dag om te koesteren, en bij een lekker maal en een heerlijk glas ook een plaats aan tafel vrij te houden voor de warme man om wie het die dag allemaal draait. Want sommige herinneringen zijn gewoon te kostbaar om ze zomaar ongemerkt voorbij te laten gaan.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!