“Psychologe Sarah wil jongeren weer connectie laten maken met hun ouders. Túúrlijk wil ik meewerken aan haar boek!”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Als freelancer doe ik verschillende soorten opdrachten en een ervan is redactiewerk op boeken. Dat betekent dat ik mensen help om hun boeken te realiseren. Het is iets wat ik heel graag doe. Ik heb het geluk dat ik de onderwerpen mag kiezen die me nauw aan het hart liggen.

Wanneer Lisbeth, mijn uitgever, me voorstelt om een boek te maken met jongerenpsychologe Sarah Bal ben ik direct geïnteresseerd. Ik ken Sarah niet persoonlijk, maar ze viel me op in het televisieprogramma ‘Therapie’, omdat ze op zo’n warme manier spreekt tegen jongeren tijdens haar therapiesessies.

Sarah en ik ontmoeten elkaar voor de eerste keer op een terrasje in Oostende en het voelt meteen heel vertrouwd. Ze is een grote, prachtige vrouw met het hart op de tong. En dat hart van haar is heel groot en het loopt over van empathie voor haar ‘klantjes’.

Ze weet wat er omgaat in de hoofden van jonge mensen, want in haar praktijk ziet ze wekelijks jongeren die het moeilijk hebben. De uitgever denkt dat het een goed idee zou zijn om een boek te maken dat gaat over hoe jongeren en hun ouders opnieuw in verbinding kunnen gaan wanneer het lijkt alsof ze mekaar kwijt zijn. En zo wordt ‘Wat als we er samen over zouden praten’ geboren.

Connectie tussen ouders en kind

Mentaal welzijn heeft me al altijd geboeid, en ik maak me echt zorgen over onze jonge mensen. Aan de ene kant komt er zo veel op hen af, waar wij als volwassenen geen antwoord meer op weten: de klimaatcrisis, oorlogstaal… Aan de andere kant staat er zo veel druk op hen om perfect te zijn en te passen in het plaatje dat de sociale media hen voorhouden.

Bovendien moeten ze vaak omgaan met ouders die scheiden, geen tijd hebben of ook moeite hebben om al hun bordjes in de lucht te houden. En dan is er ook die schitterende Netflix-serie ‘Adolescence’, die op een erg realistische manier het verhaal vertelt van een dertienjarige jongen die een meisje uit zijn klas doodsteekt.

De ouders blijken weinig of niets af te weten van de leefwereld van hun tienerzoon. Thuis is hij een lieve jongen, maar hij blijkt in de ban van erg masculiene internetsites die jongens en jonge mannen aanmoedigen om hun boosheid en frustraties te richten op vrouwen. De reeks toont ook de schaamte en de machteloosheid van de ouders. Ik ben er kapot van. Het overtuigt me nóg meer van de nood die er is om de verbinding met jongeren te herstellen. Om de taal te begrijpen die je kind spreekt.

Dus het boek van Sarah komt als geroepen. In de vele uren aan haar eettafel – waarbij we over de inhoud en de structuur van het boek praten – luister ik bij een kop koffie naar hoe zij moeilijke vraagstukken tussen ouders en jongeren benadert. Ze probeert hen weer connectie te laten maken, en de manier waarop spreekt mij zo hard aan. ‘Ja! Ja! Helemaal met je eens!’ hoor ik mezelf vaak zeggen tijdens onze lange gesprekken.

Ik leer dat onze schijnbaar zelfstandige jongeren zich vaak heel alleen blijken te voelen, maar niemand willen lastigvallen met hun problemen. Ze schamen zich over het feit dat ze zich zo slecht voelen en willen er vooral hun ouders niet mee belasten. Of ze hebben het gevoel nooit goed genoeg te zijn. Een jong meisje dat vraagt aan haar ouders: ‘Willen jullie het beste voor jullie kind, of willen jullie het beste kind?’ Het breekt mijn hart.

Sarah vertelt schrijnende verhalen uit haar praktijk. Maar ook hoe het lukt om moeders, vaders en jongeren weer samen te brengen. Haar ideeën zijn niet hoogdravend of ingewikkeld. Sarah oordeelt niet, ze reikt manieren aan om anders naar moeilijkheden te kijken. En dat doet ze op een eenvoudige en warme manier.

Ze gaat uit van de sterktes in mensen. Ze wikt en weegt haar woorden. Ik luister en leer en schrijf stukjes mee, en prijs me gelukkig met deze opdracht die nooit als werk voelt. Het boek is nu klaar. In deze tijden van individualisme voelt het als een warm bad. En Sarah en ik zijn nog lang niet uitgepraat.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!