“Iets ernstigs overleven, doet iets met je.
Ik wil geen tijd meer verliezen”

Als je door het oog van de naald bent gekropen, zoals Veerle, verandert daarna alles. Zij vertelt hoe ze, ondanks de zware impact, toch haar levenslust terugvond.

Veerle onderging ooit een routineoperatie, die bijna haar dood werd. Ze kijkt sindsdien als
een kind uit naar elke verjaardag.

Leven op hoop én op yoghurtjes

Veerle (62): “Op de zetel, zo misselijk als een krab en met vreselijke maagpijn. Zo herinner ik me mijn veertigste verjaardag. Ik was een mama van drie jonge tieners, gelukkig getrouwd, in de fleur van mijn leven. Maar mijn lichaam dwarsboomde dat geluk sinds een aantal maanden: ik had dagelijks last van maagpijn, worstelde met reflux en voelde me constant misselijk. Ik had een algemeen lamlendig 
gevoel, dat alsmaar erger werd.

In het
ziekenhuis vertelden ze me dat ik een maagbreuk (wanneer de opening in het middenrif wat groter is dan normaal, kan een deel van de maag in de borstholte 
terechtkomen, red.) had opgelopen. Toen me een operatie werd voorgesteld, waarbij ze de connectie tussen mijn maag en slokdarm zouden verbeteren, twijfelde ik niet. Na de ingreep leefde ik op hoop én op yoghurtjes. Maar bij mijn eerste hap vaste voeding bleek meteen dat de operatie niet gelukt was. Ik had nog steeds pijn bij het eten, voelde me benauwd en misselijk.

Ernstige bloeding

Toen ik op 2 januari 2001 opnieuw in het ziekenhuis binnenging, voelde de opluchting nabij. Maar net toen ging het heel erg mis. Na de ingreep bleek mijn bloeddruk zodanig gezakt dat de verpleegster hem niet meer kon meten met een bloeddrukmeter. Ik voelde me suf en alles leek wazig. Meteen erna zaten mijn bed en mijn hand die ik van mijn zij haalde onder het bloed. Oorzaak: een ernstige bloeding in mijn buik. In de verte hoorde ik een 
bezorgde verpleegster, de dokter werd erbij gehaald, ik werd naar het operatiekwartier gerold. Achteraf hoorde ik dat de camera tijdens de kijkoperatie een bloedvat had geraakt en er zo’n drie liter bloed in mijn buik terechtgekomen was. Dat is véél, als je weet dat iemand met mijn gewicht maar vijf liter bloed heeft 
in totaal. Het zag er even helemaal niet goed uit, maar uiteindelijk heeft een drain (waardoor het bloed deels uit de buikholte sijpelde, red.) mijn leven gered.

Dat besef kwam pas na een tijd onverbiddelijk bij me binnen, toen de dokter een paar dagen later langskwam. Hij reageerde enorm
opgelucht op het feit dat ik eindelijk na dagen weer iets kon zeggen, en deelde – nogal ongevoelig – meteen ook mee dat deze operatie geen verschil had gemaakt en dus overbodig was geweest. Terwijl ze me bijna het leven had gekost! Toen kwam de klap: niet alleen besefte ik plots heel goed dat ik door het oog van de naald was gekropen, maar helaas ook: het had niets opgelost.

Eenmaal thuis bleef ik sukkelen met allerlei klachten, en moest ik me doorheen de dagen worstelen.
Ik weet nog goed hoe ik op een van mijn slechtste momenten voor het raam stond en naar het huis van de buren keek. Daar en dan werd ik me heel bewust van hoeveel geluk ik wel niet had gehad en realiseerde ik me dat in het slechtste geval mijn buurvrouw mijn kinderen wel had zien opgroeien en ik niet. Dat deed iets met me.

Ik zat gewrongen tussen de beangstigende gedachte dat ik er bijna niet meer was geweest en de ongelooflijke dankbaarheid dat ik er wél nog was. Heel even was er in die periode via een andere chirurg nog sprake van een derde operatie, maar ik durfde voorlopig niet meer. Ik was toen net mijn vader verloren en had tijdens de laatste operatie zelf de dood in de ogen gekeken. Dat was toen te veel voor mij.

Juichen met elk jaar erbij

Ik moest dus aanvaarden dat ik met al 
die pijnlijke ongemakken zou moeten leren leven. En dat doe ik, nog steeds. Ouder worden helpt me daarbij. Je leert 
je lichaam beter kennen, je leert wat er werkt en wat er niet werkt. Maar iets heel ernstigs overleven, zoals mij overkwam, maakte ook een groot verschil. Ik wilde niet nog meer tijd verliezen, dus ik besloot om niet te klagen, maar wel om dankbaar en positief te zijn.

Ik zou ook niet meer zomaar meelopen met de rest, maar mijn eigen keuzes maken. Ik leerde dichter bij mezelf te komen, zag duidelijker welke beslissingen bij me pasten en welke niet, waaraan ik mijn energie wilde geven en waaraan niet meer.

Vroeger gingen we op vakantie naar zee, maar eigenlijk wilde ik meer. Nu plannen we trips naar Kroatië, naar China, Taiwan, Gambia, Oeganda en Tanzania. Ik ga samen met mijn zus of met mijn man. Ik volg mijn hart en ben meer dan ooit mezelf. Ik ben op mijn 41ste misschien een stuk van mijn kostbare en onbezorgde leven verloren, maar ik kreeg er uiteindelijk ook veel voor terug, zoals veerkracht, zelfkennis en genieten van de kleine dingen. Ik kan 
omhoog kijken en me verbazen over de wolken. Een zonsondergang of -opgang maakt me gelukkig, maar evengoed een fietstochtje met mijn man. Wat me lukt,
is een geschenk.

2 januari blijft een bijzondere dag, een soort van tweede verjaardag. Ik sta dan altijd even stil bij hoe precair het toen is geweest, maar ook bij het feit dat ik er nog ben. Naar mijn echte verjaardag kijk ik uit als een klein kind. Ik kan alleen maar juichen met weer een jaar erbij. De tijd met mijn kinderen, waarvan ik een stuk niet bewust meemaakte, kan ik nu inha-
en met mijn kleinkinderen. Onze band is innig en ik koester hem. Dankbaar en nederig in het leven staan, dat is het sterkste gevoel. Hoe dun het zijden draadje ook is geweest, het heeft me indirect 
ook ontzettend veel kracht gebracht.”

Nog meer getuigenissen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!