Jasmine ontdekte dat haar vader niet haar biologische vader is

Door Tine Trappers

29 apr 2025

Jasmine kreeg zes jaar geleden de schok van haar leven. De man die haar had opgevoed, bleek niet haar echte vader te zijn.

Het familiegeheim dat alles veranderde…

Jasmine (39): “Op mijn vierde verjaardag kreeg ik van een kennis van mijn moeder een diadeem. Ik was verzot op diademen, maar deze wilde ik níét dragen. Want hij was van Fred, en bij Fred had ik een raar gevoel. Allebei mijn ouders kenden Fred, maar mama ging vaak alleen bij hem op bezoek en nam mij dan mee. Hoewel hij heel lief was voor mij, voelde ik altijd weer dat er iets niet klopte. Ik was toen te klein om er de vinger op te leggen, laat staan om het te benoemen, maar er speelde iets tussen mama en Fred, iets wat voor mij bedreigend voelde voor ons gezinsgeluk.

Mensen denken vaak dat kinderen niks doorhebben, maar het tegendeel is waar. Kinderen zijn net experts in het interpreteren van de lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen van hun ouders. Ze verbinden er misschien niet altijd de juiste conclusies aan, maar ze voelen wel wanneer er iets niet juist zit. In dit geval voelde ik: Fred en mama zijn meer dan vrienden, en dat maakt mama thuis ongelukkig en daardoor ook mijn papa.

Als kind ging ik met mama vaak op bezoek bij Fred. Ik zat dan op zijn schoot. Ik heb altijd gevoeld dat er iets speelde

Niet lang erna stopten de bezoekjes aan Fred. Maar bij mama bleef er een tristesse hangen die ik altijd aan hem heb gelinkt. Ik was boos op hem. Het ging moeilijk tussen mijn ouders en in mijn kinderbrein was Fred daar de oorzaak van. Ik herinner mij nog dat er op een gegeven moment, ik was tien of zo, een barbecue was op mijn school. Ik zag een man op de speelplaats die heel hard op Fred leek. Ik keek naar mijn vader in blinde paniek, riep ‘Fred’, maar papa stelde mij gerust: ‘Nee, dat is ’m niet…’

Fred was voor mij een bedreiging voor ons gezin. Dat mijn vader mij toen geruststelde, wil zeggen dat hij moet geweten hebben wat er ooit speelde tussen mama en Fred, en dat ik het wist. Maar erover praten deden we niet, daarvoor was papa te introvert. In mijn familie werd er sowieso niet gepraat over gevoelens.”

De liefde van haar leven

“Mijn vader was een stille man. Hij was veel weg voor zijn werk, dus ik zag hem alleen in het weekend. Misschien was het enkel een aanvoelen, maar hij leek altijd meer aandacht te hebben voor mijn zus. Ik hobbelde het hele weekend achter hem aan, in de hoop dat hij interesse zou tonen, maar dat gebeurde niet. Hij was niet slecht voor mij, maar ik had met hem niet de warme vader-dochterband waar ik zo naar verlangde. Ik had altijd het gevoel dat ik mijn best moest doen om graag gezien te worden door hem, dat ik nog flinker, nog slimmer moest zijn. Alles wat ik deed, was een soort roep om gezien te worden.

Bij mijn moeder was het een beetje hetzelfde. Zij was niet gelukkig met mijn vader, dat zag en voelde ik. Hóé ongelukkig mijn moeder was, durfde ze jaren later pas uit te spreken, toen ik al 33 was. Ik zat met haar op restaurant, we hadden allebei al een paar glazen wijn gedronken toen zei ze: ‘Jasmine, ik voel mij niet meer goed bij vake en ik heb iemand van vroeger leren kennen’.

Mijn moeder knikte en vertelde dat ze weer contact hadden, en dat ze hem graag zag. ‘Dat weet ik,’ zei ik, ‘hij is de liefde van je leven.’

Ik wist direct waar het gesprek naartoe ging en antwoordde: ‘Dat is waarschijnlijk Fred…’ Mijn moeder knikte en vertelde dat ze weer contact hadden, en dat ze hem graag zag. ‘Dat weet ik,’ zei ik, ‘hij is de liefde van je leven.’ Mijn moeder schrok, ze dacht dat ik de bezoekjes van vroeger vergeten was. Toen we het daarover hadden, vroeg ik haar plots waarom ik altijd bij Fred op schoot moest gaan zitten: ‘Dat zijn toch dingen die je alleen bij een vader doet?’

En terwijl ik die zin uitsprak, exáct op dat moment, viel heel die puzzel voor mij in elkaar. Fred was mijn vader. Je zou denken dat de wereld dan even stilvalt, maar in dit geval wilde ik vooral zo veel mogelijk weten. Mijn moeder begon te vertellen. Hoe zij en Fred verliefd waren geworden, maar allebei getrouwd waren. Hoe zij ongepland zwanger werd van hem, maar ervoor koos om bij mijn vader te blijven.

Fred had kinderen en een vrouw die hij niet in de steek wilde laten, en mama had niet de financiële middelen om alleen te gaan wonen met mijn zus en mij. De dag dat ik ben geboren, is Fred naar het moederhuis gekomen, ’s avonds, toen het bezoek weg was… De jaren erna bleef mama Fred bezoeken met mij erbij, tot ze dat op een gegeven moment toch te zwaar vonden en besloten uit elkaars leven te verdwijnen.

Dat hebben ze volgehouden tot Freds vrouw stierf. Toen heeft hij mama gebeld en is de liefde weer opgeflakkerd. Daar zit je dan, in dat restaurant… Met een verliefde moeder voor je, een gesprek met de impact van een kernbom achter je en daar tussenin een man waarop je jaren boos bent geweest en die je vader blijkt te zijn.

Intussen had ik wel al een genuanceerdere mening over Fred dan toen ik nog een kind was. In het huwelijk van mijn ouders was wel meer verkeerd gelopen, het was niet alleen zijn schuld. Ik zag daar op restaurant hoe gelukkig mijn moeder was, en dat werkte aanstekelijk. Ik heb vrijwel onmiddellijk mijn roze bril opgezet. Oké, mama ging papa verlaten voor Fred, en Fred bleek mijn vader, maar ik zou daar wel mee leren om te gaan.”

Een nieuw begin?

“Maar eenmaal dat nieuws was gezakt, bleek het toch meer met mij te doen dan gedacht. Ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan. Een handleiding ‘wat te doen als je vader je vader niet blijkt te zijn’ bestaat niet, dus ik kon alleen afgaan op mijn gevoel. Dat gevoel zei eerst van alles door elkaar, maar uiteindelijk toch vooral: misschien kan Fred voor mij een soort nieuw begin zijn? Eentje waarbij ik de onzekerheden uit mijn jeugd kan achterlaten?

Mijn man vond dat ik Fred links moest laten liggen. Dat kon ik niet. Mijn gevoel zei dat ik die man wilde ontmoeten

Want eindelijk had ik een verklaring voor het feit dat het tussen papa en mij zo moeilijk liep. Hij had vast altijd vermoed dat ik zijn echte dochter niet was, logisch dat hij zich niet zo aan mij kon hechten als aan mijn zus. Misschien was dit voor mij een kans om een band te krijgen met een andere vaderfiguur?

Ik probeerde er met mijn man over te praten, maar hij vond dat ik Fred links moest laten liggen. Dat kon ik niet. Mijn gevoel zei dat ik die man wilde ontmoeten. Mijn moeder, die ondertussen al bij hem woonde, stuurde daar ook op aan. ‘Het is tijd dat jullie elkaar leren kennen’, zei ze. Ik wilde dat graag, ik wilde weten wie die mens was. Ik heb er veel conflicten met mijn man over gehad, en uiteindelijk is dat het begin geweest van een relatiecrisis, die uiteindelijk ook tot onze scheiding heeft geleid.”

Wittebroodsfase

“Ik héb Fred uiteindelijk ontmoet, een paar maanden na die avond in het restaurant. Mijn moeder en hij stonden me op te wachten in de hal. ‘Kom eens hier jij’, zei Fred toen hij me zag. Hij stak zijn armen uit en gaf me een knuffel. Dat doet raar, hoor… Maar het ijs was wel direct gebroken, ik voelde mij direct op mijn gemak.

Ik merkte ook meteen hoe lief en zorgzaam hij is. Voor iedereen goed willen doen, is iets wat wij gemeen hebben. En zo waren er meer dingen. Fysiek lijken we op elkaar, maar ik lijk evengoed op mijn ‘opvoedvader’, want Fred en hij zijn dezelfde types. Er was vooral een soort herkenning, ik had het gevoel dat ik met iemand zat te praten die ik al kende.

Toen ik Freds kinderen leerde kennen, ging ik door een soort wittebroodsfase. Ik had eindelijk de familie gevonden waar ik zo naar verlangde

We ontdekten dat we allebei graag plezier maken, een glaasje drinken. En dat hebben we in de periode erna veel gedaan. Ik leerde Freds kinderen en schoonkinderen kennen, en dat was een tijdje heel leuk. Ik ging door een soort wittebroodsfase. Ik had eindelijk de familie gevonden waar ik zo naar verlangde. Het was een grote bende, dus er was altijd wel ergens een verjaardagsfeestje. Voor mij, iemand die al haar hele leven die grote behoefte had aan een clan, voelde het als thuiskomen.

Ondertussen bleef ik ook mijn opvoedvader zien. Het contact was zoals ervoor: korte bezoekjes, weinig woorden, maar daar hadden we ons allebei bij neergelegd. Ik heb het er voorzichtig met hem over proberen te hebben: ‘Papa, het gerucht gaat dat Fred misschien mijn vader zou kunnen zijn.’ Zijn antwoord was: ‘Goh ja, die dingen gebeuren… Maar voor mij ben jij mijn dochter en daar gaan we het bij laten.’ Verder is er nooit meer iets over gezegd, en daar heb ik vrede mee. ‘Voor mij ben jij mijn dochter’, met dat zinnetje kan ik verder. Mijn zus, met wie het contact doorheen de jaren wat verwaterd was, had ongeveer dezelfde reactie: ‘Wij zijn samen opgegroeid, dus voor mij ben en blijf jij mijn zus.’ “

Het verleden laten rusten

“Maar wat eerst een sprookje leek, vertoonde na een jaar ongeveer de eerste barsten. Mijn halfbroers en -zus die mij eerst enthousiast hadden aangehaald, bleken toch niet zo collectief blij met mij. Ik hoorde geruchten over feestjes waarop ik niet werd gevraagd, en wat mij echt raakte, was dat de kinderen een vergadering hadden belegd om te bekijken hoe ze mij uit de erfenis konden houden.

Ik kan niet zeggen hoeveel pijn dat deed. Wat interesseert mij die erfenis? Ik heb nooit iets méér gezocht dan geborgenheid. Het werd toen pijnlijk duidelijk dat het niet de Disney-familie was die ik hoopte te vinden. Uiteindelijk ben ik gecrasht, het bleek toch te veel om alleen te verwerken. Ik heb even afstand genomen van mama en Fred en een therapeut heeft mij geholpen om het allemaal een plaats te geven.

Want als je verleden voor een stuk een leugen blijkt te zijn, is er altijd dat andere scenario. Het ‘wat als’-scenario. Wat als ik toch bij Fred zou zijn opgegroeid? Zou ik dan minder onzeker geweest zijn met een vaderfiguur die zijn liefde wel kon uiten? Of zou het een jeugd vol chaos zijn geweest, met halfbroers en Freds ex?

‘Schatteke, ik zie u graag’, stuurt Fred mij soms. Dat zal mijn andere vader nooit doen. maar ik ben hem dankbaar dat hij mij heeft opgevoed

Ik heb in de therapie geleerd het verleden te laten rusten. Je kunt het toch niet herschrijven. Zowel mijn ouders als Fred hebben indertijd gekozen voor wat zij dachten dat het beste was. Het enige waar ik controle over heb, is het heden. En dat is goed zoals het is. Ik zie mijn halfbroers en -zus niet meer, maar ook dat is oké. Ik begrijp hen ergens wel, zij zaten niet te wachten op mij. Ik zal voor hen vast ook symbool staan voor verraad tegenover hun moeder.

Wat voor mij en Fred telt, is óns contact en dat is hartelijk. Als ik bij hem binnenkom, krijg ik een gemeende knuffel en kus, en in berichten schrijft hij weleens: ‘Schatteke, ik zie u graag’. Dat is iets wat mijn andere vader nooit zal doen, maar ik ben hem dankbaar dat hij mij heeft opgevoed en dat ons contact nog altijd goed is. Hij heeft ondertussen ook een nieuwe vriendin en is gelukkig. Net als mijn moeder met Fred. En ik heb een verleden dat je niet zomaar aan iedereen krijgt uitgelegd, maar wel een heden waarin iedereen, ook ik, z’n plaatsje heeft gevonden.”