In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 42, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (14) en Stina (11). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
De zorg voor kinderen die mooi verdeeld is tussen beide ouders, in welk soort gezin een kind ook opgroeit, is dat een droom of een utopie? De gebeurtenissen van de laatste tijd geven in ieder geval aan dat er nog een heel lange weg af te leggen is. Als je luistert naar de uitspraken van Liesbeth Homans en de reacties op het vertrek uit het parlement van Alain Maron, die simpelweg zijn dochtertje in de crèche wilde ophalen.
“Beide ouders moeten evenveel kansen en middelen krijgen”
Dat mannen en vrouwen, of beide partners, een even grote rol mogen spelen in het ouderschap, dat kunnen we toch alleen maar toejuichen? Om de ongelijkheid die er nu heerst weg te werken, moeten beide ouders in de eerste plaats evenveel kansen en middelen krijgen. En dat vraagt serieus wat politieke moed.
Het paradijs van de ‘latte pappas’
Ik volgde de hele polemiek die ontstond na de gebeurtenissen met argusogen. Zeker nu we in een land wonen dat bekendstaat als het paradijs wat gendergelijkheid en de hoeveelheid ouderschapsverlof betreft. Maar liefst 480 (!) dagen krijg je in Zweden, in theorie gelijk te verdelen tussen beide ouders. In theorie zeg ik, want in de praktijk zie je ook hier dat het vaak de moeders zijn die het grootste deel voor hun rekening nemen. Het feit dat het gewoon makkelijker is voor mama’s om thuis te blijven terwijl ze borstvoeding geven speelt natuurlijk mee. Toch zien we dat steeds meer papa’s hun rol in het leven van hun kind opnemen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Het beeld dat opgehangen wordt van de ‘latte pappas’, die je ‘s morgens in de hippe koffiebars van Stockholm ziet zitten, met de buggy naast hen, pratend over hun slaaptekort, is misschien een ideaalbeeld. Maar het aantal papa’s dat van in het prille begin instaat voor de zorg en opvoeding van de kinderen blijft groeien. Om dit te laten slagen moet niet alleen de overheid de mogelijkheid bieden, maar moet ook de manier waarop over gelijk en betrokken ouderschap gedacht wordt dringend veranderen.
Toen mijn zoon Elias – nu 14 – halve dagen naar school ging, was mijn man de eerste vader in het bedrijf die zijn wettelijk ouderschapsverlof aanvroeg. Voor ons was het, zelfs meer dan tien jaar geleden, de logica zelve dat we de zorg zoveel mogelijk zouden verdelen.
Mama en papa zijn in Zweden
“Hoe zou het geweest zijn om mama en papa te zijn in Zweden?”
Ik denk er vaak aan, hoe het zou geweest zijn om hier in Zweden mama en papa te worden. Gelukkig hadden wij ‘s werelds beste onthaalmoeder (nog steeds eindeloos veel respect voor jou, Edite!), maar eigenlijk hoort een baby van een paar maanden oud thuis te zijn, bij één van de ouders. Ik ben alleszins overtuigd van het Zweedse systeem.
Moeders kunnen borstvoeding geven zo lang ze willen.
Kindjes kunnen van in het begin een gelijkwaardige band opbouwen met beide ouders.
Voor een werkgever maakt het niet uit of hij een man of vrouw aanwerft, ze kunnen in theorie net zo lang afwezig zijn.
En niet onbelangrijk: kinderen gaan ten vroegste vanaf één jaar naar de kinderopvang. Alweer een deel van een probleem opgelost. 🙂
Liefs uit Zweden,
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: “Ja, we wachten soms op goedkope stroom om een wasmachine te laten draaien”
- Groeten uit Zweden: “Gaan we echt terug naar België moeten?”, vroeg ze plots
- Groeten uit Zweden: “De school is al om 14 uur gedaan, maar er is geen vrije woensdagnamiddag”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!