Natasja hield een posttraumatische stressstoornis over aan haar bevalling

Ze droomde van een gezin met twee kinderen, maar na de traumatische bevalling van haar eerste zoontje, weet Natasja nu dat een tweede kindje er niet komt.

Natasja (33): “Mijn bevalling duurde ruim twintig uur en was hels. De epidurale verdoving was op een gegeven moment uitgewerkt, maar niemand nam dat serieus. Bovendien daalde de hartslag van mijn zoontje, en omdat het te laat was voor een keizersnede, moesten ze hem halen met de vacuümpomp.

Alsof dat nog niet genoeg was, huilde en ademde mijn lieve Josh niet toen hij op mijn borst werd gelegd. Hij liep blauw aan en werd snel bij mij weggehaald. Op dat moment zakte de grond weg onder mijn voeten. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn zoontje zou verliezen.

Josh werd beademd, maar kreeg twee epileptische aanvallen en werd met spoed overgebracht naar de Neonatale Intensive Care Unit van een nabijgelegen ziekenhuis. Voor hij met de ambulance vertrok, gaf de verpleging aan om enkele foto’s van hem te maken. Ze konden namelijk niet garanderen dat hij het zou overleven.

Op de NICU werd zijn hersenactiviteit gemonitord en kreeg hij medicatie voor de epileptische aanvallen. Toen er daarna een MRI-scan werd gemaakt, zagen ze dat hij een hersenbloeding had, maar gelukkig was die oppervlakkig en zou er geen blijvende schade zijn. Enkele dagen later was Josh voldoende aangesterkt en mochten we naar huis, maar ik was ondertussen op van de stress.

Ik ging vrijwel meteen naar mijn huisarts. In het verleden heb ik met depressies geworsteld, ik voelde dat ik na deze heftige gebeurtenissen behoefte had aan een psycholoog. Maar daar kon ik pas zes maanden later terecht… In tussentijd was ik wel dolverliefd op ons kleintje, maar niet zorgeloos.

We deden bijvoorbeeld een beroep op kraamzorg, maar de twee kraamverzorgsters die bij ons over de vloer kwamen, deden het elk op hun eigen manier. Hield de ene Josh in een bepaalde houding vast om een boertje te laten, dan toonde de tweede weer een andere aanpak. Ze hadden ook nog nooit een kindje met een hersenbloeding verzorgd, wat mij als kersverse mama extra onzeker maakte.

Josh begon zo goed als altijd te krijsen als we over zijn hoofdje streelden of een mutsje aandeden, maar de kraamverzorgsters konden niet aangeven of dit gedrag normaal was of niet. Aangezien het mijn eerste kindje was, wist ik het zelf ook niet en stelde ik me non-stop de vraag of hij dan toch geen afwijking had en ik het wel goed deed als mama.

Controledrang

Toen Josh zes weken oud was, kreeg ik ook steeds meer flashbacks van mijn bevalling en werd ik bijna elke nacht badend in het zweet wakker. Tegenover mijn man had ik een zeer kort lontje. Alles met betrekking tot de zorg van onze baby moest op mijn manier gebeuren, want in mijn ogen deed John het verkeerd.

Ik hield de touwtjes heel strak in handen, waarschijnlijk omdat ik tijdens de bevalling alle controle ben verloren. Volgens John was ik zo prikkelbaar dat een gesprek met mij niet eens meer mogelijk was. Het liefst wilde ik ook niet van mijn zoontjes zijde wijken. Als ik boodschappen moest doen, was ik de straat nog niet uit of ik belde al om te controleren hoe het met hem ging.

PTSS wordt vaak gelinkt aan oorlogen en aanslagen, terwijl ik ‘maar’ was bevallen, maar toen ik eindelijk met therapie kon starten, werd naast een postnatale depressie ook al snel de diagnose posttraumatische stressstoornis gesteld. De puzzelstukjes vielen op zijn plaats en eindelijk kon ik mijn verdriet, pijn, frustratie en onmacht toelaten.

Er werd mij EMDR geadviseerd, een therapievorm die wel vaker wordt ingezet bij traumagerelateerde klachten. Dat was enorm uitputtend. Als ik op vrijdag een sessie kreeg, volgde het hele weekend platte rust om bij te komen. En er waren heel wat sessies nodig… Ik moest niet alleen de bevalling en de angstige dagen erna verwerken, maar ook de angst achter me laten dat er iets mis was met mijn baby, dat de dokters de MRI-scan verkeerd hadden geïnterpreteerd.

Intussen gaat het beter. Ik heb door EMDR en intensieve therapie opnieuw meer grip over mijn leven. Ik ben een stuk relaxter, in die zin dat ik minder snel panikeer en veel meer kan relativeren. Ik heb geen paniekaanvallen en extreme angsten meer. Ik kan Josh steeds meer loslaten en kan zelfs enkele dagen zonder hem weg. De scherpe kantjes zijn eraf gehaald, maar toch is mijn posttraumatische stressstoornis niet zonder gevolgen gebleven.

Zo heb ik een groot deel van de babytijd gemist. Veel details over het eerste jaar na de geboorte kan ik me niet meer herinneren. Elke foto die ik van deze periode heb, koester ik. Na alles wat er gebeurd is, is een tweede kind voor mij geen optie meer, ook al droomden John en ik van een gezin met twee kinderen. Het is jammer dat mijn PTSS me dit ook ontnomen heeft, maar ik probeer vooral te kijken naar wat er wel is. Josh is intussen een eigenwijze tweejarige die elke dag de wereld een beetje meer ontdekt. Dat hij het goed stelt en ik steeds meer mezelf ben, daar ben ik elke dag dankbaar voor.”

Tekst: Marijke Clabots

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!