Groeten uit Zweden: “Het bericht dat ik een bijkomende mammografie moest laten uitvoeren, maakte me ongerust”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Uitnodiging voor een mammografie

‘Het kan tot 5 weken duren vooraleer je de uitslag krijgt’, zei de vriendelijke verpleegster die de mammografie net had uitgevoerd. Ik glimlachte, bedankte haar en wandelde rustig het ziekenhuis uit. Ik maakte me hoegenaamd geen zorgen, vorige keer was het toch ook oké? Terwijl ik naar de auto wandelde, viel het me nogmaals op dat de plek rust uitstraalde, al spelen er zich ook achter de deuren van dit ziekenhuis schrijnende taferelen af.

Toen ik – inderdaad enkele weken later – een berichtje kreeg in mijn digitale inbox, voelde ik me plots licht ongerust. En dat gevoel werd alleen maar sterker toen er enkele zinnen in het geel gemarkeerd stonden. Mijn hart bonsde en het werd wat ijl in mijn hoofd. Of ik een keer wilde terugkomen voor een bijkomende mammografie. Ik probeerde mezelf te sussen. Die laatste foto had die vriendelijke mevrouw al een tweede keer moeten nemen omdat ze niet tevreden was met het resultaat. Misschien was het gewoon nog steeds niet in orde en konden ze niet alles duidelijk genoeg zien?

Of zou er toch iets mis zijn? Dat ze iets bijkomend willen onderzoeken hoeft niet noodzakelijk slecht nieuws te betekenen, prentte ik me in. Ik dacht meteen terug aan die ene keer dat de gynaecoloog me ook in Hasselt had doorverwezen. Hij was met vakantie, en stuurde me door naar een vervangster die me voor ik het wist en zonder veel uitleg op de tafel legde voor een biopsie. Gelukkig bleek er niets aan de hand, maar die lange wachttijden in een overvolle wachtruimte en de dokter met scherpe naald en weinig woorden herinner ik me alsof het gisteren was.

Rustige sfeer en vriendelijk personeel

Donderdagmorgen, 7.15 uur ‘s morgens. Het beloofde een mooie, warme dag te worden, dat kon je toen al voelen. Ik had een makkelijk overslagkleedje aangetrokken in mijn lievelingsblauw. Net toen ik de auto vlak voor de ingang van het ziekenhuis parkeerde, kreeg ik een berichtje van zoon Elias. Good luck, stuurde hij. Hij was meegereden naar de stad om te gaan trainen. In de auto werd hij de licht gespannen sfeer gewaar. ‘Ben je bang?’, vroeg hij. Ik probeerde zo eerlijk mogelijk te antwoorden. Ik was een beetje ongerust ja, maar ook wel blij dat ze alles zo goed opvolgen.

In Zweden krijg je vanaf je 40ste elke twee jaar een uitnodiging voor een gratis screening. Het was rustig en sereen in de inkomhal van het ziekenhuis. Geen wachtrijen, geen drukte. Niet te warm. Aan de balie zette ik m’n hoofdtelefoon af en meldde me aan. Ik mocht meteen doorlopen, zei de vriendelijke dame. Zoals verwacht was ik 10 minuutjes te vroeg en helemaal alleen in de wachtruimte. Ik besloot m’n gedachten te verzetten en nog even verder te luisteren naar m’n favoriete podcast.

Stipt om 7.30 uur was het tijd voor de nieuwe foto’s. Van enige zenuwachtigheid was zo goed als geen sprake meer. De 10 minuutjes rust hadden me deugd gedaan, en de zachte stem van de verpleegster stelde me meteen op mijn gemak. Ze vertelde me heel gedetailleerd wat de bedoeling was en bracht me, na de mammografie, naar het kamertje ernaast waar de dokter me meer uitleg zou geven.

‘Ik hoop dat de dokter net zo vriendelijk is’ denk ik bij mezelf, terwijl ik op mijn rug lig en naar de lijstjes met natuurtaferelen aan de muur staar. Even later komt ze binnen, stelt zich uitgebreid voor en overloopt opnieuw gedetailleerd de procedure. Ik vertel haar over de eerdere biopsie in Hasselt. Ik hoef me absoluut geen zorgen te maken, zegt ze glimlachend na de echografie. Het is inderdaad opnieuw gewoon een cyste met vocht.

Tekort aan zorgpersoneel

Je Zweeds is erg goed, voegt ze eraan toe. Ze was zelf ook niet van Zweden, maar van Hongarije – of was het Roemenië? Er is te weinig zorgpersoneel in het land, en regelmatig wordt er eerder sceptisch gekeken naar dokters van buitenlandse origine. Ik niet, ik liep met een glimlach tot achter mijn oren, bijna huppelend, het ziekenhuis uit. ‘Alles ok’, stuurde ik naar Elias. ‘En het was een heel lieve dokter’, voegde ik er nog snel aan toe.

Want naast het goede nieuws, was ik ook blij met de hele ervaring. Van de rust in het ziekenhuis met uitzicht op het meer, tot de punctualiteit en het deskundige personeel, dat er – ondanks de hoge werkdruk – steeds in slaagde me op mijn gemak te stellen.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!