Sara

Groeten uit Zweden: “Hoe coronaproof is een puber in de herfstvakantie?”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je elke week haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 40, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (12) en Stina (9). Ze ruilden hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

PUBEREN IN CORONATIJDEN

De corona-aanbevelingen opvolgen met een puber in huis is niet altijd evident, zelfs niet hier in Zweden. En al zeker niet als het herfstvakantie is en ze niets liever doen dan met de vrienden de stad intrekken. Het is — elke dag opnieuw — balanceren op een dunne koord, want aanbevelingen zijn geen regels. Of toch?

12 is hij nu, Elias. Een beginnend puber die net als veel anderen van zijn leeftijd het gevoel heeft dat hij de hele tijd moeten ‘hangen’. Een woord dat me — vooral tijdens de afgelopen herfstvakantie — menig grijs haar bezorgde. Van het constant hangen in de zetel, chattend met vrienden, luid lachend met de laatste memes of starend naar z’n favoriete You Tube-ster werd ik ongelooflijk zenuwachtig. Het was vakantie en het weer was niet fantastisch, maar toch miste ik goesting, enthousiasme en ondernemingszin. Een figuurlijke schop onder de kont, zeg maar.

HANGJONGEREN

Tot Elias besloot de term ‘hangen’ een andere betekenis te geven, namelijk hangen met de vrienden, in de stad hier zo’n 20 kilometer verderop. Iets wat ik in het pré-coronatijdperk alleen maar aangemoedigd zou hebben — “Fijn, amuseer je, hier is wat zakgeld om iets lekkers te gaan eten” —  verontrust me nu. Langs de ene kant ben ik blij dat er hier in Zweden nog veel kan en dat je als individu zelf verantwoordelijk bent. Langs de andere kant durf ik me afvragen of het gezond verstand van de gemiddelde puber voldoende ontwikkeld is. En hoe stevig je in je schoenen moet staan om aan de groepsdruk te weerstaan. 

Jong zijn in coronatijden. Het is constant zoeken…

UREN IN DE AUTO

Om het hangen in de zetel te beperken, besloot ik — met de figuurlijke schop onder de kont in het achterhoofd — het hangen in de stad aan te moedigen, inclusief extra zakcentje. Als zoethoudertje, om de door ons opgelegde regels goed te maken. Regel nummer 1: niet met de bus. Hoeveel pijn het ook doet aan mijn ecologisch hart, dit is niet het moment. Het is trouwens een duidelijke aanbeveling van de overheid om het openbaar vervoer te vermijden als je kunt en het zo voor te behouden voor mensen die niet anders kunnen. Een prima aanbeveling als je ‘t mij vraagt. En kijk, wij werken met twee thuis, kunnen onze uren flexibel inplannen en er staat een auto voor de deur. Je kunt al raden dat ik behoorlijk wat uren in de auto doorbracht met mijn hangende puber. 

DE VRAAG NAAR ZELFSTANDIGHEID

Een gefrustreerde puber ook wel, die liever wat zelfstandiger zou zijn. Die worstelde met de vraag of hij het veelvuldig brengen en halen door de mama wel zo leuk vond. Feit is dat de vrienden veelal de fiets namen, of toch de bus omdat ze niet anders konden, en dus een stuk vrijer waren. De struggle was real, geloof me. Want eens ter plaatse begint de strijd opnieuw … Samen ‘parkouren’ (als dat al een werkwoord is) op het plaatselijke skatepark lijkt me voldoende safe, maar is een lunch in het Zweedse hamburgerrestaurant dat ook, ondanks de grote hoeveelheden alcoholgel? Om nog maar te zwijgen over het rondhangen in de winkelstraat of het plaatselijke shoppingcentrum. 

VERANTWOORDELIJK ZIJN

Is corona een thema bij deze jongeren? Zien ze afstand houden als hun plicht of wordt er smalend gedaan over de aanbevelingen? Hoe groot is de druk om die ene keer handen wassen over te slaan? Ik lig ervan wakker en voel me wankelen op die eerder vernoemende dunne koord. Kun je iedereen veilig houden, terwijl je de jeugd laat genieten van hun jonge, onbezonnen jaren? Ik vraag het me af, terwijl ik de alcoholgel aanbied als Elias de auto opnieuw instapt. Hij kijkt me even zuchtend aan, maar wrijft er zijn handen toch mee in terwijl hij zegt: ‘Ik heb er juist van Oscar ook al gekregen’. Ik glimlach, trots. De hangjongeren, misschien onderschatten we ze wel.

Groeten uit Zweden!

Sara

NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."