In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Van waar we kwamen, vroeg de vriendelijke man die als soort preventieadviseur ons huis kwam controleren. ‘Van België’, antwoordden we, en meteen wist ik welke reactie ik mocht verwachten. Gaat het niet om bier, dan volgt er vast ‘Kevin De Bruyne’. ‘Mmhh’, zei ik, terwijl ik vriendelijk probeerde te knikken. Een beetje trots, maar ook licht teleurgesteld. ‘En Wout Van Aert, Remco Evenepoel en Lotte Kopecky’, heb ik al vaak willen aanvullen, maar dat zou vergeefse moeite zijn. Van de koers liggen ze immers niet wakker in Zweden.
De koers = België
Over de valpartij van Wout van Aert werd kort bericht in het niet zo populaire wielerhoofdstuk op de nationale Zweedse nieuwssite. De massale crash in het Baskenland kreeg – door het internationaal karakter? – iets meer aandacht. Maar dat er in menig Vlaamse huiskamer tranen vloeiden en onophoudelijk gevloekt werd door deze en de vorige hartverscheurende harde valpartijen, daar heeft de modale Zweed het raden naar. Hier gelden de wetten van het ijshockey, het langlaufen en het voetbal.
Dat er tranen vloeiden in Vlaamse huiskamers na de hartverscheurende harde smak van Wout Van Aert, daar heeft de modale Zweed het raden naar
Ik blijf het vreemd vinden, en vooral ook erg zonde, dat dit land de schoonheid van de koers niet omarmt. ‘Wat een prachtbaantje voor een wielerwedstrijd’, zeggen manlief en ik vaak in koor als we weer eens door het heerlijke Småland rijden. Heerlijke bochtjes, wat op en af en veel plaats langs de weg voor enthousiaste supporters. Alleen zou daar het schoentje knellen, want Zweden heeft vandaag de dag geen topwielrenners, en dus ook amper liefhebbers van de koers.
Dat mocht ook de rest van het gezin afgelopen winter ondervinden, toen we op bezoek waren in België en ze tijdens de cyclocrosswedstrijd in Heusden-Zolder niet enkel Wout van Aert naar de overwinning schreeuwden, maar ook een jonge Zweed in zijn moedertaal toejuichten. De 19-jarige wielrenner was duidelijk onder de indruk van dat stelletje onbekende Belgische supporters en er ontstond zelfs een fijne babbel via sociale media.
Heja Sverige!
Misschien staan ze ooit terug op, de Zweden met liefde voor de koersfiets. Het lukt de buren uit Denemarken en Noorwegen toch ook? Wat hebben Jonas Vingegaard, Mads Pedersen, Alexander Kristoff of Tobias Foss wel dat ze op Zweedse bodem missen? Of kan de logica ook omgekeerd werken en moeten we massaal die eenzame Zweden in de Vlaamse koers gaan toejuichen? Heja Tobias, heja Lucas, heja Erik, heja Jacob!
Als je van de koers houdt, moet je in België zijn, dat weten ze zelfs in het hoge noorden
Misschien moeten we ze nog wat meer omarmen. Als je van de koers houdt, is België de place to be, en dat weten ze zelfs in het hoge noorden. Meteen ook dé reden dat de jonge veldrijder waarvan eerder sprake de zomer in een Belgisch gastgezin wilde doorbrengen. Leer het van de beste, zeker?
En dan duimen, dat er snel een Zweedse lokale wielerheld mag opstaan, zoals wij van de koers gingen houden dankzij Tom Boonen, Wout van Aert en Remco Evenepoel.
En als we dan toch aan het duimen en dromen slaan, kunnen we dan meteen ook iets doen aan de veiligheid van onze helden? ‘Als ie maar geen voetballer wordt’, zong Boudewijn de Groot ooit. En terwijl ik droom van Zweedse wielerhelden, denk ik als vrouw en moeder ook meteen ‘als ie maar geen wielrenner wordt’. Heel veel sterkte aan Wout, Remco, Jonas en die anderen die bij de valpartijen betrokken waren. En evenveel steun aan Sarah, Oumi en Trine.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!