Groeten uit Zweden: “Wat was ik trots, dat zij -als Belgische- Lucia mocht zijn”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

“Ben je zenuwachtig?”, vroeg ik haar. Ze knikte voorzichtig. Ik begreep haar volkomen, ik had waarschijnlijk vriendelijk bedankt als ze me dit op 12-jarige leeftijd hadden gevraagd. Maar de jongedame die voor me stond had ja gezegd. Ja, op de vraag of ze -samen met twee andere meisjes uit haar klas- Lucia wilde zijn.

Lucia mogen zijn

Een hele eer, zeker voor een Belgisch meisje dat een paar jaar geleden geen woord Zweeds sprak en al helemaal niet op de hoogte was van al de tradities. Nu mocht ze vooraan de Luciatåg -een soort processie- lopen en met een kroon van kaarsen op haar hoofd licht in het duister brengen en het voltallig publiek toespreken. Je zou voor minder zenuwachtig zijn.

“Ga je alsjeblieft niet recht voor me zitten?”, vroeg ze me enkele dagen geleden. “Dan word ik pas echt zenuwachtig”. Ik begreep onmiddellijk wat ze bedoelde. De blik van je ouders, ook al is die bemoedigend en vol trots, kan je best onzeker maken. Het plekje aan de zijkant van de zaal bleek perfect, zo zag ze niet dat ik af en toe een traantje moest wegpinken.

Een traantje van geluk, en fierheid. Op mijn kleine grote meid die intussen al veel Zweedser is dan ze ooit Belgische was. Maar die vooral ook haar eigen weg gaat, en soms zelfs de troepen leidt. Hieraan zie je duidelijk dat ze de dochter van haar moeder, maar vooral ook van haar vader is. Een mooie mix, die ervoor zorgt dat zij de dingen doet die ik nooit heb aangedurfd.

Je veilig voelen om te groeien

Het stelt me ook wel gerust. Ze voelt zich goed hier, gesteund door haar vriendinnen, die altijd aan haar zijde staan, zelfs in de Luciatåg. Met leerkrachten die haar in een veilige omgeving laten groeien en bloeien, en haar het vertrouwen geven om dit te doen. Met ouders die vanop veilige afstand trots toekijken, en af en toe een traantje wegpinken.

Ik wens het ieder kind toe, mogen zijn wie je bent en kunnen opgroeien zonder zorgen, zeker in deze tijd van het jaar.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!