In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
12 is ze, de dochter. Bijna 13 eigenlijk, en plots besef ik dat ze in de doelgroep zit van tienermeisjes die nog nooit zoveel om hulp hebben gevraagd door psychische klachten als nu. Bij meisjes tussen de 12 en 18 steeg het aantal vragen voor gespecialiseerde crisishulp op vijf jaar tijd met 71 procent. Cijfers die je doen duizelen, maar je meteen erna met twee voeten op de grond zetten.
Vraag ik voldoende hoe het met haar gaat, thuis en op school? Zal ik snel genoeg merken dat er wat aan de hand is met mijn tiener?
Een smeulend vuurtje
Meisjes zijn anders dan jongens, en dat is waarschijnlijk wat me het meest beangstigt. Als de 15-jarige zoon het moeilijk heeft, zie je dat meteen. De emmer loopt over en de bom barst. Bij de tienerdochter geen bommen, maar smeulende vuurtjes, minder zichtbaar maar net zo gevaarlijk.
Afgelopen week hadden we toevalligerwijs een heel spontaan gesprek met de rector van de school en de juf van het eerste leerjaar, die haar zo goed heeft opgevangen toen we pas verhuisd waren. Vol lof waren ze over de dochter, die uitgegroeid was tot een verantwoordelijke meid met veel empathie en een hoog EQ, die het in de klas ook fantastisch deed.
Ik ben er als de dood voor dat ik het smeulend vuurtje niet op tijd zal opmerken…
Het doet je even blinken van trots, maar tegelijkertijd ben je op je hoede. Voelt ze prestatiedruk in de klas, wil ze aan alle verwachtingen voldoen en voor iedereen goed doen? Ik ben er als de dood voor dat ik -volop blinkend- het smeulende vuurtje niet zal opmerken.
Ik heb het volste vertrouwen in de school, de leerkrachten en de rest van het personeel. Er heerst een rust die ik nooit eerder voelde in een schoolse context en de juf die Stina nu al verschillende jaren heeft kent haar door en door. Maar het verhaal van de kleine, gezellige en gemoedelijke school loopt stilaan op zijn einde. Het boek is bijna uit, het kleine meisje wordt groot.
Hoe het met haar gaat… ook online?
De keuze voor een nieuwe school brengt heel wat stress met zich mee. Kiest ze voor zekerheid, het bekende en de vriendinnen of durft ze nieuwe horizonten verkennen, tot op de dag van vandaag is ze er nog niet uit. Hoeveel kennis ze er zal opdoen is niet mijn grootste bezorgdheid, wel of ze er zich goed voelt en voldoende op haar gemak is om zichzelf te kunnen zijn. En of op die nieuwe plek ook voldoende aandacht is voor de vraag: hoe voel je je?
Ik neem me stellig voor die vraag ook wat vaker te stellen, rechtstreeks of onrechtstreeks. Want zelfs na schooltijd stoppen de verwachtingen van de vriendinnen en de rest van de wereld niet, zeker niet als je veel tijd online spendeert. En dat stukje van hun leven, die sociale media die zo belangrijk voor hen zijn, ligt voor ons misschien wat te ver weg. Neen, ik ziet niet op Snapchat of TikTok. Eerlijk gezegd vind ik dat mijn smartphone al een te groot deel uitmaakt van mijn leven. Maar betekent dat ook dat ik een deel van het hare mis?
Is het al tijd voor goede voornemens? Ik dat geval volg ik graag de raad op van de expert die ik onlangs in het journaal zag en ook eens meer te vragen ‘hoe was je dag online vandaag’?
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!