In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 42, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (14) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Ken je dat gevoel, heerlijk cruisend op twee latten van de hoge, besneeuwde toppen helemaal naar beneden? Ja? Wel, ik niet. En gek genoeg ervaar ik geen enkele vorm van frustratie en heb ik ook helemaal niet het gevoel dat ik iets mis. Ik vraag me dan ook oprecht af, ben ik écht de enige die niet van skiën houdt?
De Zweedse bergen
Op dit eigenste moment tuur ik door het raam van een van de vele huisjes op een berg in een populair Zweeds skigebied. Het is een heuvel, aldus manlief, maar voor iemand met een behoorlijke angst voor hoogtes is het een berg, punt.
Is het verkeerd om niet warm te worden van skiliften en tevreden te zijn met vlakheid?
Ik voel geen euforie als ik mijn hoofd een kwartslag draai en die gekke bakjes naar boven zie gaan. Is het verkeerd om tevreden te zijn met vlakheid in plaats van pieken en dalen?
Hier, op dit moment en op deze berg ben ik alvast de enige die niet van skiën houdt. Het is een privilege, dat je hier mag en kan zijn, lijken die honderden – wat zeg ik, duizenden – anderen me te willen zeggen. Geniet en stel je niet zo aan.
Op mijn manier genieten
Maar zo werkt het niet in mijn hoofd. Ik geniet, maar op mijn manier. Van een extra kopje koffie, een e-reader vol goede boeken en uitgebreide douches. Ik heb zelfs -speciaal voor deze week – mijn natuurlijk blokje zeep vervangen door extra luxueuze douchegel, die heerlijk schuimt en nog lekkerder ruikt. Die kleine dingen, dát is voor mij vakantie.
Ik geniet van andere dingen dan skiën. Maar diep vanbinnen voel ik hun teleurstelling
Terwijl manlief en de kinderen de pistes verkennen, sla ik mijn laptop open en probeer ik mijn werkritme te vinden, #freelancelife. Als ze na een voormiddag skiën met heerlijk rode wangen binnenkomen, geniet ik van hun jeugdige enthousiasme.
Ze zeggen dat ze blij zijn dat ik erbij ben, de schatten, maar diep vanbinnen voel ik hun teleurstelling. Dat maakt me verdrietig, maar ook boos op mezelf. Waarom kan ik niet gewoon die mama zijn die vrolijk selfies maakt boven op de berg om nadien met een brede smile in een treintje van vier naar beneden te skiën?
Ben ik nu egoïstisch?
Waarom is het zo moeilijk om het evenwicht te vinden tussen jezelf uitdagen en je eigen grenzen bewaken? Is het egoïstisch om voor rust te kiezen? The struggle is real. Het ene moment berust ik in de situatie en laat ik mezelf toe te genieten van de kleine dingen die voor mij goed voelen, om me meteen erna af te vragen of ik op deze manier wel een goede moeder, partner en vriendin ben. Ik probeer in mijn hoofd de pauzeknop te vinden, en voorlopig lukt dat het best door in de zetel én in mijn boek te kruipen.
Groeten vanuit de Zweedse bergen 🙂
Sara
Nog meer verhalen uit Zweden:
- Groeten uit Zweden: “Sinds ik hier woon, drink ik amper nog alcohol”
- Groeten uit Zweden: “De koppels in de Zweedse realityprogramma’s zijn een pak minder afstandelijk dan je zou denken”
- Groeten uit Zweden: “Dit is de ideale manier van reizen voor mensen die wat gevoeliger zijn aan wat er rond hen gebeurt”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!