Els en Frédéric stapten halsoverkop in het huwelijksbootje, maar het vaart nog altijd…
Haast en spoed zijn zelden goed, zeggen ze, maar daar zijn Els (50) en Frédéric het niet mee eens. De vonk sloeg over via de telefoon en amper acht maanden later trouwden ze in Kroatië.
Eerste ontmoeting: januari 1995
Getrouwd: september 1995
Een privé babbel
Els: “Ooit al gehoord van het Telefooncafé? Dat was in de jaren negentig een soort van speeddating avant la lettre. Je belde in op een bepaald nummer en kon zo met een aantal mensen praten. Het klinkt ouderwets, maar in die tijd was het hip en populair. Ik was twintig en niet echt op zoek naar een relatie, maar deed af en toe mee voor de fun.
Tot ik de stem van Frédéric hoorde. Ik voelde me meteen tot hem aangetrokken. We babbelden privé wat verder en spraken eens af in Hasselt. Ik viel voor hem: hij was zorgzaam en tegelijk een leiderstype, kon goed organiseren terwijl ik een warhoofd ben… Hij was de eerste bij wie ik al meteen dacht: daar wil ik kinderen mee!
“Nu mijn eigen dochter onlangs getrouwd is, begrijp ik wel dat mijn schoonmama er graag bij geweest was op zo’n bijzondere dag in het leven van haar zoon”
Maar Frédéric was een blauwhelm, en hij was vaak weg voor oefeningen of om op vredesmissie te gaan naar conflictgebieden. In juni 1995 – we waren toen een paar maanden aan het daten – werd hij voor vijf maanden uitgestuurd naar ex-Joegoslavië. We hoorden elkaar enkel nu en dan aan de telefoon, en in een opwelling heb ik hem tijdens een van die gesprekken ten huwelijk gevraagd.
Hij zou tien dagen op verlof gaan in Kroatië, ik ging hem daar sowieso opzoeken, dus waarom niet trouwen daar? Frédéric dacht dat ik een grap maakte, maar zei toch ja. Ik heb alle nodige papieren laten vertalen en ben op de bus gestapt, met een trouwkleed in mijn koffer en een plastic bruidsboeket in mijn beautycase.
Ik moet toegeven dat Frédérics moeder het er wel lastig mee had. Ze kende me nauwelijks, vond het wel héél snel, en doordat het in Kroatië was, kon ze er zelf niet bij zijn. Nu mijn eigen dochter onlangs getrouwd is, begrijp ik wel dat ze er graag bij geweest was op zo’n bijzondere dag in het leven van haar zoon, maar ik was piepjong, tot over mijn oren verliefd, en wilde mijn eigen keuzes maken.”
Met dank aan de tolk
“Ik zie me daar nog staan. Het huwelijk werd voltrokken in het Joegoslavisch, met een tolk die vertaalde naar het Duits, en omdat ik geen van beide talen verstond, heb ik gewacht tot Frédéric zei: ‘Het is nu het moment om ‘ja’ te zeggen.’ We waren getrouwd!
Maar vijf dagen later was Frédérics verlof voorbij en moest ik terug naar België, terwijl hij nog in ex-Joegoslavië moest blijven. Het waren angstige maanden, want ik hoorde alarmerende berichten in het nieuws en hij schreef in zijn brieven ook weleens dat er schoten gevallen waren. Maar gelukkig is hij na elke missie heelhuids weer naar huis gekomen.
Ondertussen hebben we drie kinderen, wonen we in Estland en zijn we nog altijd gelukkig samen. Liefde is moeilijk uit te leggen, het klikte meteen met Frédéric, maar ervoor zorgen dat het blíjft klikken, dat is de kunst. En dat is ons wonderwel gelukt. Al van bij de eerste date wisten we: wij zijn samen zoveel sterker dan alleen.”
