Johan had adoptiehond Terry nog maar pas, toen ze op de vlucht sloeg voor een agressieve hond en twee weken wegbleef.

Door Els De Ridder

vandaag

Je huisdier hoort bij het gezin, dus ben je er het hart van in als het vermist raakt. Daar weet Johan alles van Maar gelukkig kon hij zijn lieverd opnieuw in zijn armen sluiten.

Johan (61): “Toen we Terry op de filmpjes van het hondenadoptiebureau zagen, won ze meteen ons hart. Ze leek op een Ierse wolfshond, had een interessant kopje en oogde rustig.

We waren op zoek naar een hond om verschillende redenen. Omdat mijn vrouw Laïla en ik allebei graag dieren zien, maar vooral ook omdat Laïla ziek is en niet meer beter wordt. De hond kwam er een beetje op haar aandringen, zodat we er nu nog samen van konden genieten en ik gezelschap zou hebben als zij er niet meer zou zijn.

Een bijzondere rol

Terry kreeg zo, nog voor ze bij ons was gearriveerd, al een heel bijzondere rol. Maar de start van ons leven mét hond had ik me wel enigszins anders voorgesteld…

Terry was erg schuchter in het begin. Nadat ik de tuin helemaal dichtgemaakt had, liet ik haar na enkele dagen even buiten. Ik had me maar even omgedraaid toen ze langs een kleine opening al wist te ontsnappen. Ik kon het amper geloven, maar Terry was ’m gesmeerd.

We postten meteen een Facebook-oproep en dat bracht een hartverwarmende solidariteit op gang. In de buurt zochten veel mensen mee en er volgde gauw goed nieuws, ze was gevonden! Oef, want het waren enkele bange dagen en nachten geweest. Maar Terry kwispelde zich alweer doorheen de dag en wij genoten allebei van de vrolijkheid die ze in huis bracht.”

Toen Terry weer ontsnapte, zakte de moed me in de schoenen. Een hond die uit schrik op de vlucht gaat, die zou weleens heel ver kunnen lopen…

“Jammer genoeg gebeurde tijdens een van de wandelingen enkele dagen later het ondenkbare. Terry, vastgegespt in een harnasje, werd opgeschrikt door een agressieve hond, ontsnapte in paniek uit haar tuigje, en verdween uit het zicht.

Toen Laïla me compleet overstuur opbelde, zakte de moed me in de schoenen. Een hond die uit schrik op de vlucht gaat, die zou weleens heel ver kunnen lopen… Waar moet je dan beginnen te zoeken? Erna overviel me een gevoel van schaamte: na enkele dagen waren we onze hond voor de tweede keer kwijt.

Ik durfde sociale media niet meer in te zetten, maar mijn omgeving zag dit als de enige optie om haar terug te vinden. Los van enkele negatieve reacties, kwam er op Facebook gelukkig weer snel een menselijke zoekmachine op gang. De zoektocht was uitgebreider deze keer: we schakelden vzw Lostdogzzz in.

Maar ook familie, vrienden, bekenden en onbekenden zochten mee. Iedere ochtend werd Terry wel ergens in de ruime omgeving gespot. En dan checkten we die plek meteen, helaas zonder resultaat. Zolang ze levend werd gespot, was er hoop.

Maar ik heb in mijn hele leven nooit zoveel stress gehad als toen. Ik was zo verdrietig, ik sliep niet. Sowieso was dit een extra klap, omdat het in een moeilijke periode viel met een zieke partner. In de zoektocht naar je lievelingsdier ga je ook zonder nadenken in het rood, omdat je álles wilt checken. Ik heb enorm veel rondgereden…”

Bouillonspoor

“Toen werd Terry gespot langs de E40, maar dat was allesbehalve geruststellend. Een snelweg is dodelijk voor een hond. De honden-vzw’s hebben Terry toen teruggedreven naar de weilanden, waar het veiliger was.

Niet lang erna volgde de doorbraak. Toen ze enkele dagen na elkaar op dezelfde plek werd gespot, gingen de hondenredders over naar de volgende stap: haar lokken met een bouillonspoor richting een vangkooi. Ik had ook het idee om het harnasje dat ze droeg toen ze uit Rusland kwam en waarvan de geur voor haar troostend was, in die kooi te leggen, samen met een stuk vlees. En het lukte!

Mijn zoon, dochter en haar vriend waren in de buurt en konden meteen naar Terry toe toen ze veilig ‘gevangen’ zat. Ik vergeet nooit de triomfantelijke foto van Terry die poseert met de meest onschuldige ‘heb ik misschien iets misdaan?’-blik.

Na veertien stressvolle eerste dagen was onze terrible Terry – zoals we haar intussen gekkend noemden – thuis

Toen we bekendmaakten dat Terry terecht was, zorgde dat bij alle zoekers voor een emotionele ontlading. En ook bij ons waren er tranen van opluchting. Na veertien stressvolle eerste dagen was onze terrible Terry – zoals we haar intussen gekkend noemden – thuis.

Na de gebeurtenissen was ik op mijn hoede, op het panische af. Terry moest nu eerst wennen aan haar nest en aan ons, ik liet amper nog bezoek toe en we hielden haar een korte periode binnen. Erna volgden de eerste wandelingen, met een driedubbel harnas én een gps-tracker. Zo kon langzaam het vertrouwen weer groeien.”

Gek op Laïla

“Intussen reizen we opnieuw met de camper en onze terrific Terry is er altijd bij. Ze geniet ervan om vrij te lopen op het strand én is gek op Laïla. En ja, ze apprecieert ook mijn aanwezigheid, zeker als ik mijn wandelhemd draag. (lacht)

Het is nu een dik jaar na ‘de feiten’ en nog steeds worden we aangesproken door onbekenden die onze zoektocht toen mee hebben gevolgd. ‘Oh, is dat Terry?’, horen we dan. En dan knikken wij heel trots en liefdevol: ‘ja’.”