Jeugdvriendinnen: “Tijdens al die jaren zijn we blijven feesten!”

Op ons nieuwe Libelle Vriendinnen-platform kun je fantastische nieuwe vriendinnen leren kennen, maar er zijn natuurlijk ook vriendschappen die al heel wat jaren meegaan. In deze reeks zetten we vriendinnen die al meer dan 30 jaar lief en leed delen in de kijker. Deze week: Ann (53, midden), Ingrid (49, rechts) en Sabine (52, links).

Fuifnummers vinden elkaar

Sabine: “Ann en ik hebben elkaar leren kennen toen we 15 en 14 waren. In Zandhoven was er in die tijd een danscafé dat op zondag al om 14 uur openging. De bazin liet iedereen die minderjarig was toen langs de keukendeur binnen (lacht). Daar hebben we elkaar ontmoet.”

Ann: “En het klikte meteen.”

Ingrid: “Ik heb hen wat later leren kennen, in de Copacabana (een discotheek) in Nijlen, via een gemeenschappelijke vriendin. Ik was toen 16. We zijn met elkaar aan de praat geraakt en ook tussen ons klikte het direct.”

Ann: “Dat die ontmoeting het begin zou zijn van een fantastische vriendschap hadden we toen alleen maar kunnen dromen. Maar hier zitten we nu, meer dan dertig jaar later.”

Sabine: “En tijdens al die jaren zijn we blijven feesten (lacht).”

Ingrid: “Als ik terugdenk aan alles wat we toen hebben meegemaakt … Ann die overdag sliep zodat ze ’s nachts kon doorfeesten tot haar shift begon bij de bakker, om twee uur ’s nachts steak met frietjes eten, alle spontane logeerpartijtjes … We hebben ons zó hard geamuseerd.”

Sabine: “Maar we hebben altijd keihard gewerkt, dus voor ons was het een uitlaatklep. En ik heb van geen cent die ik toen heb uitgegeven spijt.”

Ingrid: “Ik ook niet. Alhoewel, toen ik samen met mijn man ons huis kocht, heb ik wel even gedacht: had ik vroeger maar wat meer gespaard (lacht).”

Sabine: “Het is alleen wel heel spijtig dat we geen foto’s hebben van het begin van onze vriendschap.”

Ann: “Ach, we hadden het te druk met plezier maken (algemene hilariteit).”

Exclusief clubje van drie

“Het is zo waardevol om een vriendschap te hebben waarin je elkaar door en door kent”

Sabine: “We hebben onze vriendschap altijd ‘onder ons’ gehouden. We spreken nooit samen af met onze kinderen of partners. De kinderen, de man van Ingrid en mijn man kennen elkaar uiteraard wel, maar toch houden we het liever gescheiden.”

Ingrid: “Met hen afspreken is voor mij de ultieme ontspanning; even alles vergeten.”

Sabine: “Ik vind het ook echt leuk om iets te hebben wat alleen van mij is. Vriendinnen op wie ik kan vertrouwen en die er altijd voor mij zullen zijn. Het is zo waardevol om een vriendschap te hebben waarin je elkaar door en door kent.”

Ann: “Al spreken we soms wel samen met andere vriendinnen af, hoor. Maar toch is het altijd wel eventjes aanpassen. We hebben echt onze eigen dynamiek.”

Sabine: “Ann is de zotste van ons drie, Ingrid is de glamour girl en ik ben de meest beredeneerde. We vullen elkaar daardoor perfect aan.”

Ingrid: “Ze zeggen weleens: three is a crowd, maar voor ons wérkt het gewoon.”

Het mooiste moment

Ingrid: “Ik denk niet dat we echt één mooiste moment hebben, Als we samen zijn, is het altijd even leuk. Maar onze eerste vakantie samen naar Kreta in 1993 zal ik nooit meer vergeten. We hebben ons daar zo hard geamuseerd en zot gedaan … Het was echt de tijd van ons leven.”

Sabine: “Eigenlijk is het altijd zo als we samen ergens naartoe gaan. We zijn ooit samen een weekend naar zee geweest, en daar praten ze nu nog over (lacht).”

Ingrid: “Maar Kreta was wel het toppunt. Zo hebben we eens een keertje – onderweg naar het strand – een spontane modeshow rond het zwembad gestart. Op den duur stonden de gasten in de hotelkamers zelf op hun balkon om niets te moeten missen. En de dag erna kwam iedereen naar ons met de vraag: ‘Are you from the animation team?’ (lacht).”

Sabine: “Ik heb er samen met Ingrid ook blijvende herinneringen aan overgehouden. We zijn toen allebei zó hard verbrand en verveld, dat je het nu nog steeds op onze armen kunt zien.”

Ann: “En Ingrid en ik hadden vlak voor de reis dezelfde witte blouse gekocht en deden ze dan natuurlijk ook samen aan. Ik heb ze nog altijd, trouwens. Ik kan er geen afscheid van nemen; te veel mooie herinneringen.”

Sabine: “Voor alle duidelijkheid: we zijn ook wel van alles gaan bezichtigen; we hebben niet alle zotte dingen gedaan (lacht). Maar inderdaad, het is een prachtige herinnering.”

Het moeilijkste moment

Sabine: “Op mijn vijftigste heb ik borstkanker gekregen. Mijn wereld stortte in. En dat net op mijn vijftigste verjaardag. Een mijlpaal … Toen ik het wist, heb ik meteen naar Ingrid gebeld. Naar Ann durfde ik niet, omdat zij al een zus verloren heeft aan borstkanker.”

Ingrid: “Dat is typisch Sabine: eerst aan iemand anders denken en dan pas aan zichzelf.”

“We zijn blijven feesten, het leven blijven vieren”

Ann: “Het nieuws was voor mij ook echt heel zwaar. Ik zag die film helemaal opnieuw afspelen in mijn hoofd. Alles wat ik toen met mijn zus heb meegemaakt … Ik was vooral heel kwaad. Waarom Sabine? Waarom mijn beste vriendin? Ik vond het zo oneerlijk.”

Ingrid: “Bij mij was het anders. Mijn zus had twee jaar voordien baarmoederhalskanker gehad en zij was genezen. Ik vond: ‘de moed nu niet verliezen, we komen er samen door!’ Beter nog: Sabine moest en zou genezen. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik ooit in mijn hoofd wel eens een afscheidsbrief heb geschreven. Maar dan dacht ik meteen: ‘nee, die ga ik niet nodig hebben’. Het positieve bleef primeren.”

Sabine: “We zijn blijven feesten, het leven blijven vieren. En ik heb zoveel steun gehad aan hen. Aan iedereen die dicht bij mij stond, trouwens. Zoals tijdens mijn vijftigste verjaardagsfeest. Ik wou het grootste en beste feest ooit geven. Alleen mijn gezin, Ingrid en Ann wisten dat ik ziek was. Mijn ouders en schoonouders wisten nog van niets. Achteraf begreep niemand hoe we dat zo goed hebben kunnen verzwijgen. We hebben heel veel gehuild terwijl niemand wist waarom. Het was een speciaal feest (lacht). Maar ik ben écht blij dat het is doorgegaan.”

Ingrid: “Maar nu is alles terug in orde; hout vasthouden. Al houden we er nog altijd rekening mee, omdat Sabine vaak moe is. Geen nachtbrakerij meer.”

Sabine: “Al ligt dat deels wel aan de leeftijd, natuurlijk (lacht).”

Leve de vriendschap!

Sabine: “Het is heel moeilijk om onder woorden te brengen wat deze vriendschap voor mij betekent.”

Ingrid: “Zijn daar zelfs woorden voor? Het is een gevoel, weten dat er altijd iemand voor je zal zijn, wat er ook gebeurt. Zoals toen jij kanker had. Ik heb toen meteen tegen mijn man en kinderen gezegd: ‘Wat ik maar voor haar kan doen, zal ik doen. Ook al moeten jullie er af en toe voor wijken’. Ze hebben daar gelukkig alle begrip voor.”

Ann: “Ik heb mede dankzij Ingrid en Sabine een fantastische jeugd beleefd, en zal hen daar eeuwig dankbaar voor zijn.”

Sabine: “We kunnen alles tegen elkaar zeggen en hebben nog nooit ruzie gehad. We zullen ook nooit jaloers op zijn op elkaar. We zijn net blij met wat de ander bereikt heeft. Niets of niemand zal onze band ooit kapot krijgen.”

Ann: “We roddelen ook nooit over elkaar als een van ons er niet bij kan zijn.”

Ingrid: “Als er iets is, zeggen we het gewoon eerlijk tegen elkaar en daarmee uit.”

Sabine: “We spreken er ook al langer over om een vriendschapstatoeage te laten zetten. Al hebben we natuurlijk geen tattoo nodig om ons eraan te herinneren hoeveel deze vriendschap voor ons betekent. Het is alles, en nog zoveel meer.”

Toekomstdromen

Ingrid: “Misschien is het wel een toekomstdroom om elkaar wat vaker te zien? We bellen natuurlijk regelmatig en sturen berichtjes; dat maakt contact houden ook wel wat makkelijker.”

“Laat dat mijn voornemen zijn voor 2020: meer afspreken met mijn twee beste vriendinnen!”

Sabine: “We spreken wel opnieuw vaker af dan toen de kinderen klein waren. Alleen Ann heeft te weinig tijd voor ons (algemene hilariteit).”

Ann: “Laat dat mijn voornemen zijn voor 2020: meer afspreken met mijn twee beste vriendinnen!”

Sabine: “Schrijf dat maar op, zodat het zwart op wit staat (lacht)!”

Ann: “En ik wil ook gewoon nog vaak plezier maken samen, zodat ze later op mijn begrafenis kunnen zeggen: die heeft gefeest (lacht)!”

Ingrid: “Nee, serieus: ik hoop dat onze band voor altijd zo sterk zal zijn. Dat we nog veel samen op vakantie kunnen gaan, nog veel etentjes kunnen plannen en nog veel mogen dansen en tetteren. Dat Ann en Sabine voor altijd in mijn leven zullen blijven. Dat is het belangrijkste.”

Tekst: Julie Driessen – Foto’s: eigendom Ann, Ingrid en Sabine

MEER MOOIE VERHALEN:

• Lezeres in het buitenland: “Waar we in België jarenlang naar zochten, dat vonden we in Spanje”
• Mijn verhaal: Gittes jeugdliefde is al die jaren op haar blijven wachten
• Mijn verhaal: Ana stopte met stotteren dankzij de steun van haar man

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!