“Het raakt me diep, deze plek waar verdriet verzacht wordt in de donkerste dagen”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Kerstwervelwind

Vorige week was ik nog niet echt in kerststemming. Anthony zat midden in z’n eerste examens,en ik voelde zijn stress van het topje van zijn kruin tot in mijn tenen. Noor moest een Engelse presentatie geven voor een volle aula, iets wat ze omschreef als ‘letterlijk doodgaan’. Oliver intussen, stelde voor de zoveelste keer in vraag of hij wel de juiste studierichting had gekozen. En alsof dat nog niet genoeg was, was het ook op het werk erg druk, zowel voor Koen als voor mezelf. Mijn hoofd zat dus propvol to-dolijstjes en zorgen – kleine en grote. Zaken die dringend moesten gebeuren, mensen die ik meer aandacht had willen geven.

Het leek alsof iedereen rondom mij op hoogspanning stond, mezelf inbegrepen. Ook de stad voelde hectisch. Ik doorkruiste ze als een wervelwind, haastig boodschappen doen en weer weg. De lichtjes en de versieringen, die ik normaal zo betoverend vind, drongen amper tot me door. En hoewel de kerstboom thuis mooi stond te schitteren, een adventskrans de voordeur sierde en ik koffie en thee met kerstsmaakjes dronk, bleef dat typische warme kerstgevoel ver weg. Het zat niet vanbinnen. Tot zondag.

Ik was uitgenodigd bij de opening van het Koesterhuis in Hasselt, een nieuw project van het Berrefonds. Voor wie het Berrefonds niet kent: het is een organisatie die steun biedt aan ouders en families die een kindje hebben verloren. En nu hebben ze ook in Hasselt een Koesterhuis geopend, een plek waar ouders, grootouders, familieleden terechtkunnen voor troost, praktische hulp en een luisterend oor, op momenten dat het leven ondraaglijk zwaar voelt.

Ik geef toe, ik zag de uitnodiging eerst als nóg een dingetje op mijn veel te drukke agenda. Maar een klein stemmetje in mij zei dat dit anders was. Dat het belangrijk was. Dus ging ik, samen met Koen. Met een kerstroos in mijn handen en een beetje haast in mijn hoofd. En daar, op zondagmiddag, viel alles even stil. Het huis was prachtig, een warme, veilige plek midden in de drukte van de stad. Overal zag ik mensen: aan een tafel, lezend bij de wensboom, bezig met een workshop, of de naam van hun sterrenkindje graverend in een miniboomstammetje. De kasten stonden vol met koesterkoffertjes en materialen die het goede werk van het Berrefonds toonden.

Zo ontroerend waren ook al die mensen achter het project. Christine, Sarah, en zoveel vrijwilligers die ik niet bij naam ken, maar die elke dag weer hoop uitstrooien. Mensen die licht brengen waar het donker is. Ik kan het me moeilijk voorstellen wat deze mama’s en papa’s hebben meegemaakt en het raakt me diep, deze plek waar verdriet verzacht wordt, waar zij een sprankeltje koestering vinden in de donkerste dagen.

Toen ik naar huis reed, waren de lichtjes in de stad ineens anders. Ze flikkerden niet alleen op de gevels en straten, ze deden ook iets vanbinnen. Het kerstgevoel was er plots. Dat warme, zachte gevoel van hoop. Het even tijd nemen voor wat belangrijk is. Omdat er mensen zijn zoals Christine en Sarah die het delen, in een zijstraat van die voorbijrazende stad. Laat dat nu net de essentie van kerst zijn.

Meer columns lezen?