Karen
“Dit jaar ga ik op zoek naar rust, en die vind ik niet in verre landen met palmbomen, maar wel in Nieuwpoort”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Een stiekem Kuifje
Collega Jo vertelde me onlangs over zijn reisplannen. Hij en z’n gezin gingen dit jaar iets heel speciaals doen: rondreizen in Chili. Een groots avontuur. Op zijn gezicht stond te lezen dat hij het wel heel spannend vond. Ver buiten zijn comfortzone, dat was zeker. Al denk ik toch dat er stiekem een Kuifje in hem schuilt en hij het geweldig zal vinden.
Gelukkig had zijn vrouw alles geregeld. De hele reis lag al netjes uitgewerkt, zei hij. “Ik vertrouw op haar. Zij weet wel wat we leuk vinden. En wat niet.” Hoe ver ze dus zijn comfortzone kan stretchen, dacht ik nog met een glimlach. Toch twijfelde hij nog over de hele reis. “Ofwel wil ik vanaf nu ieder jaar zo ver met vakantie,” zei hij, “ofwel nooit meer.”
Voor de beste reizen ga je ofwel waar je nog nooit bent geweest, ofwel waar je ieder jaar naartoe gaat. Aldus Willem Elsschot
En ik begreep hem wel. Soms is reizen een gok. Weet je ook niet wat je het best doet: een sprong in het onbekende, of net een sprong terug naar wat je al kent en koestert. Sommige vakanties brengen je tot rust, andere gooien je leven even overhoop. Je komt er ‘anders’ van terug – of vooral opgelucht dat je terug thuis bent.
Het deed me denken aan een uitspraak die ik ooit las – ik geloof dat ze aan Willem Elsschot wordt toegedicht: “Voor de beste reizen ga je ofwel waar je nog nooit bent geweest, ofwel waar je ieder jaar naartoe gaat.” Niks ertussenin. Je reist om nieuwe indrukken op te doen. Of om terug te keren naar een plek waar alles al vertrouwd voelt. Waar je niets hoeft te ontdekken omdat je alles al kent, en net dát zo heerlijk is.
Onze Belgische kust
Al ben ik altijd wel in voor avontuur en ontdekking, dit jaar ga ik vooral voor de rustplek. En die ligt niet in verre landen met palmbomen of jungles. Nee, de plek waar mijn hoofd vanzelf stilvalt, is aan de Belgische kust. In Nieuwpoort. Op een strandstoeltje, ergens tussen de cabines. Rechts van mij het staketsel, de vuurtoren, de bootjes die traag de haven in glijden. Links het brede strand, kinderen die putten graven, koppels die hand in hand langs de vloedlijn wandelen, een vlieger die net iets te laag hangt.
We komen al jaren in Nieuwpoort, sinds de kinderen klein waren. Mijn hoofd valt er vanzelf stil, op een strandstoeltje, ergens tussen de cabines
Ik kan daar de hele dag naar kijken. We komen er al jaren. Sinds de kinderen klein waren. We kennen de beste bakker om de hoek, de viswinkel met de krokantste gebakken vis en lekkerste garnaalsla, de slager met ribbetjes en gebraden kip. De plek voor een ijsje of een aperitief. Alles is er vertrouwd en vanzelfsprekend. Bij wat meer bewolking gaan we fietsen huren of wandelen langs het staketsel. Als het echt regent worden de ijsjes haast automatisch vervangen door wafels met slagroom of garnaalkroketten. Die automatismen zitten erin gebakken.
Koen kwam als kind ieder jaar met zijn moeke en pépé naar Nieuwpoort. Ik zat met mijn ouders, zus en broer in Oostduinkerke. We kennen dus ondertussen ieder hoekje, elk goed adres. Ach, of je nu naar de andere kant van de wereld trekt, of naar je vertrouwde strandstoeltje aan de Belgische kust, in Spanje of thuis op je balkon – als je maar content bent deze zomer. Want niemand zit graag in Chili met heimwee naar een garnaalkroket of wafel met slagroom. En aan zee ben je niks met een tropenhelm.
