Karen
“Ik stap graag op Tram 5, maar ik wil wel aan het raam zitten. Want ik vertrouw erop dat de leukste haltes nog komen”
Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Voorbijrazende jaren
Deze week is het zover. De mijlpaal is in zicht. Tram 5. Vijftig. Ik heb het nooit zo gehad met verjaardagen. Geen aftelkalenders, geen cadeaulijstjes. Ik ben altijd eerder het type geweest dat een beetje verlegen naar z’n taart keek wanneer de kaarsjes aangestoken werden. Zeker wanneer dat ook nog eens op restaurant gebeurde, met zingende obers erbij. Dan zak ik het liefst een beetje onderuit. Meestal probeer ik die dag zo geruisloos mogelijk te laten passeren – met wat telefoontjes, een gezellig etentje, en wat digitale felicitaties die binnensijpelen als frisse zomerregen.
Maar dit jaar is het dus anders. Deze keer houdt het me meer bezig. Vijftig is geen gewone verjaardag. Het voelt als een soort evaluatiemoment. Alsof ik mezelf, zonder het te willen, een rapport geef. Een terugblik op alles wat geweest is. De jaren lijken voorbijgeraasd als een sneltrein, en nu sta ik even stil op het perron, uit te kijken naar de volgende halte.
Vijftig worden, brengt wijsheid met zich mee. Maar ook een oproep voor je eerste darmkankerscreening
Er sluipen ook plots vragen in mijn hoofd. Kleine, onschuldige vragen om mee te beginnen. Zoals: waarom zeggen ze in Nederland eigenlijk dat je ‘Abraham of Sara ziet’ als je vijftig wordt? Dan zoek ik dat op. Uiteraard ligt de oorsprong in de Bijbel. Daar wordt Abraham geassocieerd met wijsheid. Wanneer je hem ‘ziet’, hoor je er echt bij – bij de wijzen van het dorp. En meestal is dat pas na je vijftigste.
Niet onaardig als symboliek, al geef ik toe dat het een tikje anders voelt wanneer je ondertussen ook je eerste oproep voor de darmkankerscreening in de bus krijgt. Al probeer ik dat ook te zien als een soort ‘welkom in onze club’. Net zoals al die vapeurs van afgelopen week een signaal zijn dat ik tot die vrouwenclub behoor en me moet inschrijven voor de Libelle Menopauzedag.
Mrs Bouquet, uit de beroemde tv-serie, was de vijftig al voorbij toen ze de rol van haar leven te pakken kreeg. Het beste kan dus nog altijd voor me liggen
Ook mijn inbox en sociale media lijken te weten dat ik jarig ben. De antirimpelcrèmes en collageenboosters vliegen me om de oren. Subtiele hints van een algoritme dat me iets probeert duidelijk te maken. En dan was er net deze week een bericht dat me raakte. Ik zag een tekstje online voorbijkomen van de actrice Patricia Routledge, ver in de negentiger jaren ondertussen. In haar ‘fifties’ aanvaardde ze de rol die haar wereld-beroemd zou maken, en waarmee ze altijd geassocieerd zal blijven: Mrs Bucket oftewel Mrs Bouquet, ‘Lady of the House Speaking’.
Lady of the house speaking
Ze dacht dat het een onbeduidend rolletje zou worden in een kleine tv-serie. Haar boodschap? Het beste hoofdstuk kan nog altijd voor je liggen. Ouder worden is geen ‘closing act’. Het is duidelijk dat de leukste mensen me al zijn voorgegaan. Mijn grote zus Kim enkele jaren geleden, die allerliefste Koen natuurlijk, vriendinnen Nele, Anneke en Joke of Wendy en Tim, het mooiste koppel op onze school vroeger. De feestjes houden niet op. Ik ben dus goed omringd. Zij zijn allemaal al opgestapt. En als zij op Tram 5 zitten, dan wil ik er ook op. Graag zelfs. Wel liefst aan het raam. Voor het uitzicht. Want ik vertrouw op Mrs Bouquet: de leukste haltes, die komen nog.
Nog meer columns lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
