“1 september, dat voelt voor mij als een frisse bladzijde in een nieuw schrift. Maar hier thuis zijn ze minder enthousiast”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Grote kuis

Stilletjesaan voel ik het weer kriebelen: een nieuw schooljaar staat voor de deur. Sommigen krijgen daar een lichte rilling van, maar ik vind het heerlijk. Voor mij voelt 1 september als een frisse bladzijde in een nieuw schrift. Als een nieuwe start, een soort 1 januari. Ik kijk uit naar nieuwe pennen, blinkende pennenzakken en cursusblokken waarvan het papier nog een beetje aan mekaar kleeft. En ja, ik begin haast automatisch te checken of de brooddozen en drinkbussen, de turnkleren van vorig jaar nog door de mama-keuring raken.

Bij zo’n nieuwe start hoort bij mij ook opruimen. Slaap- en studeerkamers worden grondig aangepakt, boeken- en kleerkasten leeggehaald, nieuwe lakens gelegd. Een soort grote kuis, maar dan met zomerlicht in plaats van lentezon. Een goede start is alles. Alleen… thuis lijk ik de enige die dat vindt. Anthony bijvoorbeeld, wil voor-lopig nog niets horen over schoolboeken of kaften.

De enige nieuwe start die hem interesseert, is die van het voetbalseizoen. Daar staat hij wél paraat voor. Hij gaat lopen om zijn conditie weer op peil te brengen, en was vooral benieuwd naar zijn rugnummer op z’n nieuwe tenue. Vijf is het geworden. “Dat is Fabian Schär bij Newcastle”, zei hij trots. “De thuistenue is prachtig”, klonk het verdict van de sportmodejury. Over school werd er intussen met geen woord gerept.

Noor en Oliver zijn zo mogelijk nog minder bezig met een nieuw academiejaar. Voor hen ligt dat nog ver weg. Ze werken volop hun studentenjobs af en zijn druk aan het plannen voor een trip naar zee of een paar dagen Londen. September? Dat klinkt eerder als een derde maand vakantie dan als een nieuwe start. Hun enthousiasme voor mijn opruimdrang is, laat ons zeggen, onbestaande.

Zelfs Koen laat zich maar met mondjesmaat meeslepen. “Ik wil de zomer zo lang mogelijk vasthouden”, zegt hij. Wel gunde hij me één werkterrein: zijn bureau. Dat ligt al maanden vol dossiers en losse papieren. Een doorn in mijn oog, en dus haalde ik opgelucht mijn slag thuis. Ik trok naar de winkel en kwam terug met twintig dozen, in allerlei maten en kleuren die mooi bij elkaar passen. Even waande ik me een opruimgoeroe uit een televisieprogramma. Alles kreeg een labeltje. Ik legde Koen zorgvuldig uit waar alles thuishoorde: facturen in die doos, dossiers daar, paperassen van de bank mooi hier.

Hij luisterde maar half, maar ik werd met de doos enthousiaster. Alleen al het nadenken over hoe we alles beter konden structureren en wat er weg mocht, vond ik zalig. Alsof ik daarmee ons hele leven weer in de hand kreeg. Al weet ik best dat dat niet klopt. Terwijl ik labeltjes schreef, doken er al nieuwe stapels papieren op Koens bureau op, en lag er ineens een berg vuile was in de gang. Maar toch blijf ik volhouden, want 1 september is in zicht. Met al m’n opruimdrang, vind ik mezelf een ‘slimme doos’… al vrees ik dat de kinderen me vooral een ‘oude doos’ vinden.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!