“Nadat we Goemmer hadden laten inslapen, verscheen er boven onze tuin een regenboog”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Moeilijke beslissing

Afgelopen week moesten we een moeilijke beslissing nemen. Het ging al even niet meer goed met onze hond Goemmer, en we hebben hem laten inslapen. We namen dat besluit samen, met het hele gezin. En toch: iedereen reageerde er anders op. Voor Koen was het afscheid het zwaarst. Hij was Goemmers nummer één.

Hij gaf hem eten alsof hij een sterrenrestaurant voor honden runde, regelde de kapper, boekte het hondenhotel als we met vakantie gingen. En vooral belangrijk: hij wandelde elke ochtend met hem. Toen de kinderen klein waren, bracht hij hen eerst te voet naar school, om daarna met Goemmer nog een halfuur extra toertjes te doen. Zelfs toen de kleuter- en lagereschooltassen al lang opgeborgen waren, bleef dat ritueel bestaan. Goemmer had ook zijn vaste plek naast het bureau van Koen.

Geen wonder dat het afscheid zo hard aankwam. Zijn emoties slingerden van grumpy en gestrest naar groot verdriet. Ik had erg met hem te doen. Ook Oliver, onze oudste, was van slag. Tijdens de ‘wat-gaan-we-doen-babbel’ schoot hij de keuken in om zijn tranen te verbergen. Hij nam meestal de laatste wandeling voor zijn rekening en leerde Goemmer commando’s – knap, want onze hond was eerder een kleine Napoleon: koppig, met een handleiding, niet onderdanig. Maar Oliver had geduld en dat respecteerde Goemmer.

Laatste moment

Anthony reageerde helemaal anders. Hij klapte dicht. Geen woorden, geen tranen. Alsof hij de deur van zijn gevoelens dichtdeed en de sleutel verstopte. Hoe hard ik ook probeerde, praten lukte niet. Stilte was zijn manier. Ook Mina, onze poetsvrouw, liep er verweesd bij. Elke week volgde Goemmer haar van kamer naar kamer, alsof hij wilde nakijken of alles wel correct gebeurde. “Hij hield mij in de gaten”, lachte ze met een brok in de keel.

Noor en ik hadden dus veel op te vangen. We zorgden voor alle anderen: voor Koen, die kapot was, voor Oliver, die zich stoer probeerde te houden, voor Anthony, die zweeg, en voor Mina, die plots zonder schaduw moest poetsen. We regelden ook de afspraak met de dierenarts. Koen wilde eerst niet mee. Hij zei stellig: “Ik kan dat niet.” Maar ik overtuigde hem dat het toch moest, dat Goemmer recht had op de steun van zijn baasje bij dat laatste moment. Uiteindelijk begreep hij het, en zo gingen we met drie: Koen, Noor en ik. Oliver zat op voetbal, Anthony bleef stil op zijn kamer.

De dierenarts en zijn assistente waren ontzettend lief. Ze gaven de tijd om afscheid te nemen, maar lieten het niet langer duren dan nodig. Menselijk en professioneel, beter kan niet. Toen we thuiskwamen, viel Koen uitgeput in slaap in de zetel. Anthony zat nog steeds stil op zijn kamer, Oliver was na de training iets gaan drinken om alles door te slikken. Alleen Noor en ik zaten aan de keukentafel. En toen gebeurde er iets wonderlijks. Boven onze tuin verscheen een regenboog. “Kijk,” zei Noor, “Goemmer is aangekomen in de hondenhemel. Hij zegt dat het de juiste beslissing was.” Pas toen kwamen onze tranen.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!