“Door dat oudepostzegelboek van bompa besef ik dat sommige geschenken niet in papier passen”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony.

Vorige zondag reden we, op de terugweg van de Libelle Winterfair, even langs bij mijn mama. Ik was opgetogen met de eerste kerstcadeautjes die we hadden gekocht, maar mama was met iets totaal anders bezig. Samen met vriend Paul was ze haar boekenkast aan het opruimen. Bij enkele boeken en lp’s twijfelde ze of ze naar de kringloop mochten of ‘voor alle veiligheid’ toch moesten blijven.

Nog voor ik mijn jas uitdeed, kwam ze aandraven met een stapeltje. “Die platen zijn voor Louis, en ik heb aan Wim gevraagd of hij zijn oude Asterix-strips nog wil. Maar Koen, is dat niks voor u? Karen, wil jij deze? Of misschien de kinderen?”

Het voelde alsof we in een kringsnoepwinkel stonden, maar dan met boeken vol verleden. Tussen die stapels lagen exemplaren die nog naar de jaren tachtig roken: mijn geïllustreerde kinderversie van ‘Onder moeders vleugels’ – nee, die kon niet weg – en een vergeelde encyclopedie over de Rode Duivels, uit de tijd dat snorren en geblondeerde permanentjes tot de uitrusting behoorden.

Postzegels lospeuteren

En toen kwam mama met een klein mysterie: een gids over postzegels, waarin je hun land van oorsprong en waarde kon opzoeken. “Van wie is dat eigenlijk?”, vroeg ze, meteen beseffend dat ze zo’n boek nooit zelf gekocht had. Mijn hart maakte een sprongetje; ik wist het nog.

Meteen stond ik in gedachten als kind weer in het warme appartement van bomma en bompa. Ik zag mezelf met bompa boven de stoom van een donkerblauwe waterketel hangen, alsof we een magisch ritueel uitvoerden. Met engelengeduld peuterde hij een postzegel los, terwijl bomma vanop afstand waarschuwde dat hij voorzichtig moest zijn. Met de stoom. En met mij.

Daarna zaten we samen aan de eettafel, gewapend met een pincet dat voor mij even chic voelde als sterrenrestaurantbestek. De postzegels verdwenen één voor één in een oud album, achter krakend kalkpapier. Bompa toonde ze graag, alsof het foto’s waren van reizen die hij nooit zou maken: exotische bloemen, zijn favorieten, en kleurrijke zegels uit Brazilië, afkomstig van brieven van een neef die hij te weinig zag.

En altijd waren daar de sigarenkistjes: eentje vol postzegels zonder plekje, andere gevuld met glanzende sigarenbandjes, kleine gouden medailles met figuurtjes uit vervlogen tijden. Ik kreeg zelfs mijn eigen album, in cognackleurig bruin leer, compleet met pincet en een eerste lading uit bompa’s kistje. Ik vond het toen geweldig, maar jaren later belandde het op zolder. Tieners hebben nu eenmaal andere prioriteiten.

Na bompa’s overlijden probeerden we nog de waarde van zijn verzameling te achterhalen, met precies die gids die mama nu vasthield. Zijn schat bleek weinig waard in euro’s, maar des te meer in herinneringen. Toen ik dat boek opnieuw zag, voelde het alsof er een vergeten kamer in mijn gedachten openzwaaide. Even later stapten we naar de auto. Ik zag opnieuw m’n kerstcadeautjes op de achterbank en dacht: sommige geschenken passen nu eenmaal niet in papier.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!