“Al jaren halen we onze boom bij dezelfde man. Maar dit jaar is alles er dicht. Alsof kerst een valse start krijgt”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony.

Papa gaat overstag

Het is een jaarlijks wederkerende discussie bij ons thuis: “Mag de boom al gezet worden in november, of niet?” Ik zit in het kamp van ‘hoe sneller, hoe liever’. Koen is echter even koppig en vindt: “Na de Sint komt pas de Kerstman en dus ook z’n boom.” Ook al hebben we al grotere kinderen en blijft het sinterklaasfeest beperkt tot een ontbijt met chocoladen ventjes op hun servetten.

Groot was dus mijn verbazing toen Koen dit jaar al snel capituleerde. Hij kondigde zonder slag of stoot aan dat we dat weekend een kerstboom zouden uitkiezen. Noor zat er voor iets tussen. Die had net examens achter de rug en vindt lichtjes in huis zo gezellig. Papa ging dus overstag voor onze dochter en daar kon ik alleen maar blij om zijn. Het uitkiezen van de boom lijkt bij ons een beetje op een Vlaamse remake van een Amerikaanse kerstfilm. Al jaren gaan we naar hetzelfde boerenhof, iets verderop, waar een vriendelijke kleine man met dik gebreide muts en stevige handschoenen tussen de sparren en dennenbomen druk in de weer is.

In mijn fantasie lijkt hij op een vrolijke kerstkabouter die zich door geen mens laat opjagen. Prijzen? Geen idee hoe hij die berekent. Nergens hangt er een prijskaartje. “Nog wat maretak?”, vraagt hij en maakt dan de optelsom, soms op een bierviltje, soms in zijn hoofd. De boom wordt ook altijd thuis geleverd. Niet met ingewikkelde computersystemen, nee. Na die eerste jaren wist hij onze naam en ons adres vanbuiten. Dat hoefde niet meer te worden vermeld. ” ’t Zal iets voor morgen zijn”, zei hij bij wijze van afscheid, waarna we ’s namiddags ontdekten dat hij al op onze oprit stond.

Vrolijke kerstkabouter

Het is dus een ritueel om ieder jaar daar, bij die man, onze kerstboom te gaan halen. Alleen, dit jaar zouden we dus wat vroeger zijn, nóg meer keuze hebben. Maar toen we het erf opdraaiden, voelde het meteen fout… De rolluiken waren naar beneden. Alles was donker. Geen tenten vol bomen, geen maretak die aan de oudere serre hing. De groene hangar potdicht. Alleen een kale betonnen vloer met hier en daar een veeg zand die er nog van vorig jaar leek te liggen.

Tegen beter weten in, liep Koen toch naar het raam. Er hing een simpel briefje: ‘Dit jaar geen kerstbomen hier.’ Er had evengoed ‘geen kerst’ kunnen staan. We leken net twee kinderen die erachter kwamen dat hun favoriete snoepwinkel voorgoed gesloten was. Alsof kerst een valse start had genomen. In de auto begonnen meteen de speculaties. Zou onze man ziek zijn? Waren er problemen met de bomenoogst?

We concludeerden dat het wel iets serieus moest zijn, want in alle andere gevallen zou onze man op post zijn. Zo goed kenden we hem wel. Corona had hem enkele jaren geleden ook niet kunnen tegenhouden. Die dag hadden we geen zin meer om een boom te gaan kiezen. Meteen ergens anders gaan, voelde verkeerd. Het tuincentrum of de supermarkt kon wel even wachten. Volgende week beter. Ik hoop in ieder geval dat alles goed gaat met onze kerstkabouter.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!